Saga: missirisrit - 01.12.1929, Blaðsíða 99

S AGA
229
var engin hætta á aö þaö gleymdi henni. Þegar “Meiniö”
kemur upp á hlaðiö, þá rekur það augun í Staðsveitung-
inn. Auövitaö rennir iþaö sér á hann og dembir honurn
um koll. Hvað hafði þessi Staðsveitungur að gera þarna
rétt hjá fötunni? Það var svo sem sjálfsagt að ryðja
honum úr vegi, svo það gæti verið i næði á meðan þaö
æti úr fötunni, enda gerði þaö það líka. Staðsveitungur-
inn hröklaðist inn í bæ og þóttist iheppinn að komast inn
og dusta úr fötunum sínum, líka til að þurka framan úr
sér, því “Meinið” hafði það fyrir vana, að fara með
tunguna eftir andlitinu á þeim, sem það átti við. Þegar
þetta skeði, var stödd á Kverná Þuríður í Gröf (hún og
faðir minn voru systra hörn). Gröf er næsti bær fyrir
utan Kverná. Þar bjuggu þau, Þuríður, sem áður er
nefnd, og maður hennar, Bárður Þorsteinsson, einn með
stærstu mönnum, sem eg hefi nokkurn tíma séð hér í
Ameríku eða heima, enda var hann líka kallaður Bárður
tröll. Hafi nokkur átt rétt auknefni, þá átti Bárður það.
Hann var ágætur nágranni. Faðir minn og hann voru
beztu vinir. En töluvert 'þóttist Bárður af stærð sinni
og kröftum og lét drjúglega yfir hreystiverkum sínum.
Það hafa og fleiri gert, sem höfðu ekki eins miklu af
að þykjast og hann.
Litlu síðar en “Meinið” rak manninn undir, fór Þuríð-
ur heim til sín, og segir bónda sínum frá því, hvað “Mein-
ið” hafi gert á rneðan hún stóð við á Kverná, og bætir
því við, að það sé varla farandi bæja á rnilli fyrir ólukku
nautinu. Bárður blær og segir að það sé af því, að kálf-
skrattinn eigi við mannleysur, sem ekki kunni að taka á
móti. “Eg skal segja þér, Þuríður mín,” bætir hann við,
“að ef kálfsmánin hitti þann mann fyrir, sem gæti tekið
duglega á móti honum og lagt hann nokkrum sinnum, þá
mundi hann hætta þessari óræstis gletni. Mér þætti gaman
að sjá framan í tetrið, þó ekki væri meira.” Þuríður
svarar: “Það eru nú ekki margir eins miklir menn og þú
ert, Bárður minn.” — “Vel veit eg það,” segir Bárður,