Saga: missirisrit - 01.12.1929, Síða 72

202
SAG A
ómsæ symfónía minna. Eg óttast eg vakni af töfra-
drauminum. Sérhver fölsk nóta skelfir mig. Eg hlýði
á alla samhljómana, alt frá hörpu Terpender til orkestu-
draumóra Wagners. Hugsjónir mínar skína mitt í dirfsku
inriblástursins. Eg hefi skynjun heimspekinganna, sem
heyrðu samhljóma himinhnattanna. Öll hljóð er hægt að
leggja í læðing, og öll ibergmál er hægt að sameina. Allir
hlutir koma heim og saman við raddstigann.
“Titrandi ljósið er lofsöngur, og endurómur í hjarta
minu bergmálar sönglag skógarins. Frá æðis-öskri felli-
bylsins tií fuglasöngsins, er alt blandað og bundið saman
í óendanlegu hljóðfalli.”
Þá mælti hinn f jórði: “Allir drekkum vér vatnið úr
uppsprettulindum sannleikans. En frumhugsjónin líður
áfram uppi í himinblámanum. Og til þess að andar vorir
geti glatt sig við hæsta ljósið, þá er nauðsynlegt að svífa
upp til hennar. Eg yrki ljóð, sem eru sæt eins og hun-
ang, björt eins og gull, og sem ljóma eins og hvít-glóandi
járn.
“Eg er Grikki ihins himneska angans. Ástinni sleppi
eg ekki. Dúfa, stjarna, hreiður, lilja—þið hinir þekkið
bústað minn. Eg þen arnarvængi mína sundur, og flýg
á fellibylnum með töfraslætti upp í ómælanlega hæð. Rím-
ið sæki eg í tvo munna, sem eru þrýstir saman, og þegar
kossinn æðir, yrki eg vísurnar. Horfið í sál mína, og þér
sjáið mentagyðju mína. Eg ann söguljóðunum, vegna
þess að úr þeim blæs hetjuandinn, sem hristir fánana, er
blakta yfir hljáminum. Eg ann kendarljóðunum, sökum
þess þau segja frá gyðjum og elskendum. Og eg elska
hirðingjaljóðin, af því þau ilma af verbena og viltu blóð-
bergi, og helgri fórn hins rósum krýnda uxa.
“Eitthvað verður ódauðlegt af því sem eg skrifa. En
hugsunin um hungur og 'hörmungar í framtíðinni fylla
mig örvæntingu.”
Þá tók Mab drotning himinbláa blæju úr botni vagns-
ins síns, sem smíðaður var úr einni perlu. Var blæjan