Saga: missirisrit - 01.12.1929, Qupperneq 51

S AGA
181
“Nei, þetta dugar e'kki. Nú hef eg saumað hægri erm-
ina í vinstri handveginn. í dag get eg ekki unniS. Eg
verS a8 hreyfa mig—verð aö koma út. Litla rugl-skjóS-
an, hún Dóra, skyldi þó aldrei hafa haft rétt fyrir sér?”
Hún lítur á klukkuna. “Nærri tvö.” Svo gengur hún aS
glugganum og horfir út. Alt í einu snýr hún sér við,
réttir fram höndurnar og næstum hrópar:
“ ’—Alt, sem bærist inst i sálu minni,
og alt, sem neitar mér um stundar ró.
er þetta: Eg vil elska einu sinni—‘ ”
Hún þagnar' andtak og segir biðjandi röddu:
“ ‘bara einu slinni til—og þá er nóg.‘ ”
Hún opnar dyrnar, sem liggja úr stofunni inn í svefn-
herbergið. Gengur að klæðaskápnum, tekur þaSan falleg-
an, bláan silkikjól og segir: “í dag ætla eg ekki að klæS-
ast haustlitum.” Spegillinn stendur fyrir framan hana,
og hún horfir á mynd sína. ÞaS var fögur kona, sem þarna
stóð, í meðallagi há, dálítið holdug með björtum yfirlit,
og stór augu, sem ekki var gott að segja hvaða lit hefðu,
en voru nú dökk og dreymandi.
Sólborg sá að hún var lagleg enn þá, en samt leynd-
ist það ekki, að hún var vel miðaldra. Hún leysir niður
hár sitt mikið og fallega brúnt. Við nána aðgæzlu sjást
silfurgrá hár. Hún tekur fáein af íþeim milli fingranna
og horfir á þau hálf raunalega . . . Haust . . . Indíána
sumar. . . . Vor hennar er liðið. . . . Næsta vor klæðist
náttúran nýju skrúði, en hennar vor kemur aldrei aftur. . . .
Fyrsta fölið hefir fallið. . . . Indiána sumar. . . .
Hún vefur upp hár sitt fljótlega, fer í bláa kjólinn,
lætur á sig 'bláan hatt og gengur þangað sem næsti spor-
vagn stanzar.
Þegar hún er sezt í vagninn, fer hún að hugsa um
hvert hún eigi helzt að fara. Henni dettur í hug að nú
skuli hún láta tilviljanina ráða—fara í þessum vagni ofan
á Aðalstræti, og ná þar í fyrsta strætisvagn, sem kæmi.