Saga: missirisrit - 01.12.1929, Qupperneq 130

200
S A G A
það. Er þaS einhver munur eöa á klæöis- og vaðmáls
peysufötunum heima, sem alt af voru köld og fráhrynd-
andi, hversu heitt sem inni fyrir bjó. Voru föt Stinu
rninnar þar engin undantekning.
Gullhringi bei'a stúlkurnar á fingrum sér, setta gim-
steinum og demöntum. Klemma hringarnir stundum fing-
urna granna og veikbygða, þegar piltar taka þétt i hend-
ina til aS túlka tilfinningarí sínar, en ekki æja þær fyr en
í fulla hnefana, nema handþrýstingunni valdi einhver
ljótur og leiðinlegur strákur, en þá eru þær til meS aS
hljóSa strax—jafnvel áSur en þær finna nokkuS til. Þær
klemma gulllokka á eyrnasneplana, en láta ekki stinga gat
á þá sem heima var gert og kom mörgum til aS hljóöa.
Enn fremur bera Iþær gullnálar og gullarmbönd, gullúr,
gullfestar og gullnisti eSa gullhjarta, sem er annaS hvort
á hjörum eSa meS hleypiloki, svo hægt sé aS opna þaS.
Geyma þær í þvi myndina af piltinum sinum, sem þær
ganga meS sér til gamans á kvöldin, hvort sem hann er
kærastinn þeirra eSa ekki. Horfa þær á myndina kvölds
og morguns og þykir gaman aS.
Hatta ibera stúlkurnar á höfSum. Eru þeir fagurlega
skreyttir meö löngum og dýrmætum fjöSrum og ódáins-
blómum. Er lögun þeira eins margvísleg og þúfnanna
á islandi, en efniS alt neöan frá sinustrái og svínshári
og upp í Panamastrá og gullvír. Eru hattar þessir mikil
höfuöprýSi, og >eru þaö ofar skúfhúfunni heima, sem
himininn er ‘hærri en jörSin. Enda kosta þeir frá kálfi
og upp í kú. SagSi svo séra Silcox prestur í einni af stól-
ræöum sínum á þeim árum, aö mörg Winnipeg-konan bæri
tíu dala hatt á tíu centa höfSi. Þótti þeim íslenzku þetta
illa sagt og ómaklega, og var hann þó ekki neitt aö skensa
þær sérstaklega.
Gljáskó bera stúlkurnar á fótum sér. Eru þeir oftast
of þröngir og meiða því litlu fæturna. Verða þær þvi
heldur slæmar til gangs. BregSur þeim mörgum viS
bryddu hlaupaskóna sína aS heiman, úr einföldu og blá-