Dagblaðið Vísir - DV - 19.08.2011, Blaðsíða 26

26 | Fréttir 19.–21. ágúst 2011 Helgarblað
að ég myndi styðja hana. Síðan
hefur komið á daginn að hún er
langt frá því að vera ein.“
Næstu dagar þar á eftir
voru mjög erfiðir og hún skrif-
ar í dagbókina sína að hún fái
stöðugar símhringingar, sonur
Gunnars hafi hringt brjálaður
og krafið hana um að greiða
skuld við sig samdægurs, Jón-
ína hafi hringt í vinnuveitanda
hennar og reynt að finna eitt-
hvað á hana, hringt hafi verið
í börnin hennar og málið lagst
þungt á alla fjölskylduna.
Dóttir Sólveigar er í hljóm-
sveit með syni Gunnars. „Þau
reyndu að fá hana til að þagga
niður í mér. Hún lenti á milli
tveggja elda og það var henni
erfitt. Börnin trúðu mér samt
öll og hafa staðið með mér þótt
það hafi tekið á.“
Baðst afsökunar
En það var ekki bara hringt
í þær. Hanna Rúna segir að
Gunnar hafi líka hringt í móður
hennar og sakað hana um lygar.
„Mamma brjálaðist og spurði
hvað hann hefði gert dóttur
sinni. Hún var alltaf á móti því
að ég væri í Krossinum því hún
var ekki trúuð sjálf. Hann svar-
aði því til að ég hefði legið þarna
léttklædd.“
Hún segir að áður hafi hún
sagt manni sínum og tengdafor-
eldrum frá málinu og þar sem
tengdamóðir hennar var „svona
áminnandi týpa“ hafi hún sent
Gunnari bréf vegna málsins.
Maðurinn hennar fór einnig
á fund hans og eftir það kom
Gunnar heim til þeirra og baðst
afsökunar. „Hann sagði að ef
hann hefði gert eitthvað á minn
hlut bæðist hann afsökunar á
því, bað fyrir okkur og fór. Mér
fannst þessu ef-i nú ofaukið.
En þar sem hann vissi af
þessum vitnum sem gætu stutt
minn framburð viðurkenndi
hann það í yfirheyrslu lög-
reglunnar að hafa komið inn
í herbergið, sest á rúmstokk-
inn og lagt hönd á læri mér, en
sagði þó að það hefði ekki verið
kynferðislegt. Af sömu ástæðu
viðurkenndi hann einhver sam-
skipti við Ólöfu Dóru.“
Tilfinningalegur rússíbani
Sorg, reiði og ótti hefur fylgt
þeim öllum síðustu átta mán-
uði, segir Thelma. „Það hefur
mjög mikil áhrif á þær þegar
Gunnar fer í viðtöl eða þegar
þau hjónin ýja að því að núna
muni sannleikurinn um þær
verða opinber, hann muni taka
af sér silkihanskana. Í þessum
hópi óttast enginn sannleikann
heldur það að þau muni bera á
borð einhverjar lygar.“
Hanna Rúna tekur undir það
og segist aldrei hafa upplifað
eins mikinn „tilfinningarússí-
bana“ eins og þessa síðustu átta
mánuði. „Ég læt það hafa allt of
mikil áhrif á mig hvað þau segja
um okkur og þetta mál. Hann
hefur ekkert á okkur í raun en
hann er alltaf að ýja að ein-
hverju og hefur oftar en ekki
sagt rangt frá. Æra okkar er að
veði og við vitum ekkert hverju
fólk er tilbúið til að trúa,“ seg-
ir hún alvarleg í bragði og bæt-
ir því við að hans skýringar á
málinu hingað til séu ansi lang-
sóttar. „Ég myndi aldrei fara út í
svona ferli fyrir einhvern annan
en mig og það væri aldrei þess
virði að gera þetta í hagnaðar-
skyni, eins og þau hafa reynt að
halda fram.“
Konurnar eru orðnar ansi
nánar eftir þessa vinnu og hin-
ar kinka samþykkjandi kolli um
leið og þær benda henni á að
hún eigi nánast flekklausan fer-
il að baki. „Ég hef aftur á móti
gert ýmislegt af mér í gegnum
tíðina en það kemur þessu máli
bara ekkert við,“ segir Sigríður
og hinar taka undir.
Í stöðugri vörn
Sólin skín og það er heitt í stof-
unni. Spjallið er líka orðið langt
svo Ásta stendur upp og nær
í vatnskönnu og glös, kem-
ur svo með súkkulaði og slær
á létta strengi. Spjallið heldur
svo áfram og Hanna Rúna seg-
ist vera orðin þreytt á því að
vera í stöðugri vörn. „Við þurf-
um alltaf að vera að verja okkur.
Undanfarna átta mánuði hefur
þetta verið stanslaus vinna. En
þar sem ég hef hlustað svo lengi
á Gunnar þekki ég alla fras-
ana hans og veit stundum hvað
hann er að fara að segja áður en
hann segir það. Aftur á móti var
ég svo hissa á því að Inga konan
hans skyldi senda frá sér grein
þar sem hún segir okkur vera
að ljúga, rétt eftir að málið kom
upp.
Ég verð að segja að með því
olli hún mér miklum vonbrigð-
um. Ég bjóst ekki við þessu af
henni því hún veit að við erum
að segja satt. Ég veit það því
hún kom einu sinni hingað og
úthellti hjarta sínu varðandi
framferði Gunnars gagnvart
einhverri konu. Þá sagðist hún
ekki vita hvað hún ætti að gera
með þessa vitneskju. Það er al-
gjörlega ókristilegt að ljúga og
þau vita það manna best þar
sem þau hafa predikað það í
þrjátíu ár.“
Sólveig segir að það megi
líka koma fram að Inga hafi
líka treyst henni fyrir þessu
þegar Sólveig skaut yfir hana
skjólhúsi fyrst eftir skilnaðinn
við Gunnar. „Hún sat hér og
grét og sagði mér sögur, með-
al annars af því hvernig Gunn-
ar kom fram við Valdísi, en þá
vissi ég ekki um hverja hún var
að tala. Hún vissi allt um þetta.
Fram að því hélt ég alltaf að
ég væri bara ein. En ég þorði
ekki að segja henni frá mér þar
sem ég vildi ekki leggja meira
á hana.“
„Kvalarar Gunnars“
Viðbrögð systur hennar komu
Sólveigu því jafn mikið á óvart
og Hönnu Rúnu. „Það er svo
skrýtið hve margir virðast líta
á okkur sem gerendur í þessu
máli, eins og við séum kvalar-
ar Gunnars, vegna þess að við
segjum frá því sem hann gerði
okkur.
Sjálfur segir hann að við
höfum eyðilagt mannorð hans
en hann gerði það sjálfur. Lengi
fannst mér ég ekki geta sagt
frá því sem hann gerði, að ég
hefði ekki val um annað en að
halda andlitinu og láta eins og
ekkert væri, bæði fyrir hann
og fjölskylduna. En það var
þung byrði að bera. Ef hann er
eins mikill maður og hann vill
láta þá tekur hann við þess-
ari skömm, við erum búnar að
skila henni.
Hann gerir sig lítinn með
því að taka ekki við skömm-
inni sem hann á og reyna að slá
ryki í augun á fólki í von um að
þurfa ekki að takast á við þetta.“
Biskupsmálið gefur von
Eins og þekkt er orðið fór mál-
ið til lögreglunnar sem ákvað
að rannsaka það þótt brot-
in væru jafnvel fyrnd og leyfa
ákæruvaldinu að skera úr um
það hvort svo væri. Svo fór að
málinu var vísað frá og Gunn-
ar fagnaði niðurstöðunni líkt
og hann hefði verið sýknað-
ur. Enda segir ekkert í bréfinu
sem honum var sent um að
brotin hafi verið fyrnd. Í bréf-
um kvennanna segir það aftur
á móti. Samkvæmt Jóni H.B.
Snorrasyni er ástæðan sú að
Gunnar fékk staðlað bréf en
þær ekki.
Friðrik Smári Friðriksson,
sem er yfir rannsóknardeild
lögreglunnar, staðfesti það í
samtali við blaðamann að mál-
inu hefði eingöngu verið vísað
frá vegna fyrningar.
„Stundum finnst mér ég ekki
geta meira,“ segir Hanna Rúna.
„Við erum stundum spurðar
að því hvort þetta sé ekki orðið
gott. En það er ekki eins og við
séum að sækjast eftir athygli,
engin okkar vill vera í blöðun-
um út af þessu máli. Við reynd-
um að finna sátt án umtals og
buðum honum það oftar en
einu sinni. En hann hafnaði því.
Og þegar hann veður eins
og stormsveipur í alla fjölmiðla
og segist vera saklaus þá verð-
um við að svara því. Hann ætlar
ætlar að göslast áfram og standa
uppi sem sigurvegari. En þegar
ég er við að bugast hugsa ég til
Sigrúnar Pálínu sem þraukaði í
sextán ár áður en hún fékk upp-
reisn æru. Ég vona að við mun-
um fá það líka.“
Hafa misst vini
Hún segir það sárt að félagar
þeirra hafi ekki viljað styðja
þær í þessari baráttu. „Hingað
til hafa allir staðið þöglir hjá og
haldið sig til baka. Fáir hringja
og athuga hvernig við höfum
það. Það er sárt. En ég hef trú
á því að fólk fari að sýna okkur
stuðning, að það muni breyt-
ast.“
Brynja skilur það vel þar
sem maðurinn hennar var
meira að segja hræddur við
þetta mál. „Hann óttaðist að
þetta hefði frekar slæm áhrif á
kristilega söfnuði en gerand-
ann. Fólk tekur því misvel að
við séum að stíga fram.“
Makar þeirra eru einnig
þakklátir fyrir það að þær eigi
hver aðra að og þurfi ekki endi-
lega að fá útrás inni á heim-
ilinu. „Þeir eru þreyttir,“ segir
Sigríður, „og spyrja hvort þetta
sé ekki orðið gott. Hvort þetta
fari ekki að verða búið. Það er
mikið álag á þeim. Þetta hefur
líka haft mikil áhrif á allt okkar
líf. En við munum ekki gefast
upp.“
Sjálf hefur hún missti vini
vegna málsins. „Ég hef meira
KONURNAR 7
NAFN: Valdís Samúelsdóttir.
STARF: Setur hárlengingar í konur í Noregi.
TENGSL VIÐ KROSSINN: Byrjaði í Krossinum að verða
fimmtán og var þar til 24 ára aldurs. Tilkynnti þá
afsögn sína úr Krossinum.
SAGÐI: Vinum.
VITNISBURÐUR HENNAR: „Ég var fimmtán ára og bjó
við hliðina á Gunnari. Ég var að hengja upp þvott fyrir
framan heimili mitt þegar hann kom aftan að mér, setti höndina inn undir
bolinn minn, strauk yfir magann á mér og upp að brjóstunum og spurði í
hverju ég væri innan undir þessu. Þegar hann var að renna hendinni aftur
niður eftir maganum á mér kom þáverandi eiginkona hans og kallaði á
hann. Eftir þetta var hann stöðugt með einhver skot á mig og beitti mig
miklu andlegu ofbeldi. Það var ósjaldan sem hann kleip fast í höndina á
mér, eins og hann væri að sýna að hann drottnaði yfir mér.“
AF HVERJU STEIG HÚN FRAM: „Í mörg ár var ég mjög reið yfir því að svo
margir vissu af þessu en enginn gerði neitt. Þegar hann skrifaði svo undir
kirkju gegn kynferðisofbeldi var ég komin á suðupunkt, þar sem hann
hafði sjálfur káfað á mér. Mér fannst kominn tími til að stíga fram og
stöðva þetta því það mega ekki fleiri stelpur fara þarna inn og lenda í
ofbeldi. Ég verð að taka mína ábyrgð á því. Þannig að ég ákvað að stíga
fram þegar ég heyrði af fleirum.“
NAFN: Helga Björk Óskardóttir.
STARF: Heilsu- og næringarfræðingur, er að ljúka
hjúkrunarfræði og meistaranámi í lýðheilsu.
TENGSL VIÐ KROSSINN: Byrjaði í Krossinum árið 1986
og var þar í átta ár. Hefur staðið utan trúfélaga síðan.
Er búsett í Danmörku.
SAGÐI: Manninum sínum og vinkonum.
VITNISBURÐUR HENNAR: „Ég stundaði kraftlyftingar
og var sterk. Ég gekk með mitt annað barn og var komin sjö mánuði á
leið þegar ég leitaði til Ingu og Gunnars í neyð með tárin í augunum. En
hann tók ekki eftir því og ég náði aldrei að segja af hverju ég var komin því
Gunnar tók á móti mér úti á tröppum og braut mig strax niður með því að
snúa upp á hendurnar á mér. Ég bjóst ekki við þessu og sársaukinn var svo
mikill að mig langaði að æla. Ég fór aftur út í bíl þar sem ég sat ráðþrota
með litlu stelpuna mína í bílnum og vissi ekkert hvað ég ætti að gera.
Eftir þetta var hann ítrekað að snúa upp á hendurnar á mér og koma með
óviðeigandi athugasemdir, spyrja um kynlífið og annað slíkt, káfa á mér
og kyssa. Það var alltaf eitthvað og ég þorði varla að hitta hann þar sem
hann var einn. Stundum var þetta mjög gróft. Eftir að ég flutti út hringdi
hann stundum í mig og bað mig um að hitta sig eða sagðist hafa dreymt
mig eða eitthvað þess háttar.“
AF HVERJU STEIG HÚN FRAM: „Þegar þær komu fram var ég búin að vinna
mig frá þessu en þar sem ég hafði þessa reynslu vildi ég styrkja þeirra mál,
reyna að sýna fram á að þær væru að segja satt, því við erum að segja
satt.“
NAFN: Brynja Dröfn Ísfjörð Ingadóttir.
STARF: Starfsmaður hjá Skiptum.
TENGSL VIÐ KROSSINN: Byrjaði í Krossinum 17 ára og
var þar í tvö ár. Gunnar gifti hana skömmu eftir að hún
gekk úr söfnuðinum. Sækir núna kirkjuna Betaníu.
SAGÐI: Manninum sínum, móður sinni og vinum.
VITNISBURÐUR HENNAR: „Gunnar gifti mig en rétt
áður en ég var að ganga fram sagðist ætla að fá fyrsta
kossinn, lyfti hann upp slörinu og kyssti mig á munninn. Hann veit allt
um það hver merking Biblíunnar með hvítu slöri er, hreinleikinn, og vissi
því alveg hvernig hann var að brjóta á mér. Um leið og hann var búinn að
kyssa mig opnaði hann dyrnar fram þar sem pabbi minn stóð, tilbúinn til
að leiða mig upp að altarinu. Ég vildi ekki eyðileggja brúðkaupsdaginn,
þannig að ég brynjaði mig gangvart þessu og ýtti þessu frá mér.“
AF HVERJU STEIG HÚN FRAM: „Ég hitti Siggu á bensínstöð sem sagði mér
að það væri verið að ljúga því upp á systur sína að hún hefði haldið fram
hjá Gunnari. Ég svaraði því til að hann hefði örugglega klipið í fleiri rassa
en hún og fór heim. Ég hafði þá vitað af Siggu í nokkur ár, eða frá því að ég
sagði núverandi forstöðumanninum mínum frá því sem Gunnar gerði mér.
Hann sagðist þá trúa mér því hann hefði séð Gunnar klípa í rassinn á Siggu
á unglingastund. Sigga hringdi síðan í mig til að spyrja mig út í þessa at-
hugasemd á bensínstöðinni og þá sagði ég henni frá mér.“
að segja misst vini sem trúa
okkur en finnst það illa gert af
okkur að leggja þetta á börnin
hans. Fólk verður samt að átta
sig á því að við erum ekki að
gera þeim neitt og það er hann
sem þarf að biðja þau afsökun-
ar. Hann fékk mörg tækifæri til
þess að ganga frá þessu hljóð-
lega en vildi það ekki.“
„Guð fyrirgefur öllum“
Þær ætla sér að eiga síðasta
orðið. En það er ekki sársauka-
laust og það er ekki síst vegna
fjölskyldutengsla þeirra systra
og Hönnu Rúnar við Gunnar og
börn hans sem málið er bæði
erfitt og flókið. „Ég er búin að
þekkja börnin hans frá því að
þau voru lítil,“ segir Hanna
Rúna. „Vegna þeirra var enn
erfiðara að stíga fram. En það
að ég finni til með þeim breyt-
ir því ekki að ég vil að hann játi
sín brot. Ekki nóg með það, þá
vil ég að hann skili inn leyfinu
til þess að vera forstöðumaður
í trúfélagi. Það er okkar krafa
að hann geti ekki stýrt söfnuði.
Hann á ekki að gera það.
Með því að draga það legg-
ur hann mikið á börnin sín,
því hann er búinn að gera
nóg og við ætlum að eiga síð-
asta orðið. Við stöndum með
sannleikanum alla leið.“
Ásta bendir þó á að dóm-
stólaleiðin sé ekki fær en seg-
ir að þær bíði nú eftir því að
málið fari fyrir fagráð ráðu-
neytisins: „Þegar því er lokið
eru eru ekki fleiri leiðir færar
í þessu máli.
En við vitum það líka að
Gunnar á sér viðreisnar von.
Guð fyrirgefur öllum. En til
að Guð geti fyrirgefið þá þarf
fólk að iðrast og fram til þessa
hefur hann ekki gert það. Um
leið og hann gerir það get-
ur hann og hans fólk farið að
græða sín sár og þessar kon-
ur geta farið að græða sín sár.“
Sigríður tekur undir það
og segir að lokum að Gunn-
ar þurfi að gera það sem
hann predikar: „Ef hann er sá
sem hann segist vera, þá ætti
hann að óttast dóm drott-
ins meira en dómstóla þessa
heims.“
„Þetta mál
hefur heldur
ekkert með Jónínu
að gera og ég er ekki
ástfangin af Gunnari!
„Hann sagði að ef hann hefði gert
eitthvað á minn hlut bæðist hann
afsökunar á því, bað fyrir okkur og fór.
„Þetta á ég ekki“ Í helgarblaði DV sagði Gunnar að hann væri
ekki saklaus maður en þetta ætti hann ekki. Hann væri saklaus
af ásökunum kvennanna sjö. Í sama viðtali baðst hann afsök-
unar á galgopahætti sínum gagnvart veikara kyninu.
mynd Gunnar Gunnarsson