Gerðir kirkjuþings - 1996, Síða 211

niðurstöður samxæðnanna álítur íslenska þjóðkixkja.n þó nauðsynlegt að gera skýrari
grein fvrir einstökum atriðum.
m
Hið fvrsta snenir fyrsta kafla yfirlýsingarinnar. um boðskap Biblíunnar um réttlæt-
ingu. Þar eð það eru umfram allt sameiginlegar biblíurannsóknir er hafa gen nálgun
kirknanna mögulega, væri æskilegt að hafa fyllri kafla um biblíulegan grundvöll sam-
stöðunnar. Það snenir ekki síst Gamla testamentið og boðskap þess. í gr. 16 er áréttað
að boðskapurinn um að menn réttlætist óverðskuldað fvrir náð af tru sé ekki ein kenn-
ing um frelsun mannanna í hópi annarra heldur snerti sjálft hjartað í Nýja testament-
inu. Það má eins rökstyðja að þessi boðskapur er rauður þráður í öllum boðskap Biblí-
unnar (sbr. gT. 13) eins þótt notað sé mismunandi orðalag um þann veruleika á
ólíkum stöðum.
Annað atriðið snenir spuminguna um réttlæri og synd. Þar þarf að gera fyllxi grein
fyrir sjónarmiðum hvors aðila og gefa nánari útskýringar á nokkrum atriðum einkum
viðvíkjandi simul iusius et peccator í gr. 25 og um hugtakið gimd (concupiscentia) í
gr. 26.
í þriðja lagi vill íslenska þjóðkirkjan benda á að það megi útfæra nánar kirkju-
fræðilegar afleiðingar samstöðunnar. Kenningin um réttlæring af trú á vissulega við
einstaklinginn, frelsun hans og endumýjun. Um leið á hún við kirkjuna sjálfa, bæði
söfnuðinn á hverjum stað og heildarkirkjuna, endumýjun hennar, hlýðni og boðun.
IV
Svo vikið sé að spumingunum í bréfi dr. I. Noko getur íslenska þjóðkirkjan svarað
fyrri spumingunni játandi. Hún viðurkennir að samstaðan um réttlæringuna sem fram
kemur í Sameiginlegri yfirlýsingu sé í samræmi við postullegt fagnaðarerindi. Rétt-
læting af trú er hvergi kennd bemm orðum í fomkirkjulegu jámingunum. Kenning
séijátninga lútherskra kirkna um réttlætingu af trú er hins vegar sett fram sem álvktun
af játningum fomkirkjunnar og kenningamyndun fyrstu fimm aldanna. Það kemur
skýrt fram af uppbyggingu Ágsborgai'játningar þar sem 4. gr. um réttlæringuna fylgir
sem ályktun af 1. og 3. gr. um þríeinan Guð og Jesú Krist sem sannan Guð og sannan
mann sem eina frelsara syndugs mannkyns (2. gr).
Síðari spumingin er erfiðari viðfangs að því leyti sem lútherskar kirkjur álíta að
kenningin um réttlætingu af trú sé mælikvarði á alla boðun og vitnisburð kristinnar
kirkju. Þá er ekki átt við einstakar kirkjudeildir heldur krisrna kirkju yfirleitt. Hún er
þ.a.l. líka mælikvarði á þau atriði sem í nútímanum em trúaratriði innan rómversk-
kaþólsku kirkjunnar en voru það ekki á dögum siðbótar, þ.e. trúarkenningamar um
óflekkaðan gemað Maríu meyjar frá 1854, um forræði og óskeikulleika páfa frá 1870
og himnaför Maríu 1950. í samræðum kirknanna hefur ekki verið tekið á þessum
208