Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.1991, Síða 39

Að leggja nýtt land undir konungsríki Jesú Krists
Hannesson kennir (við) lútherskan guðfræðiskóla. Vellíðan fjölskyldunnar (í)
Chungking. Margir kristniboðar fara (til) Ameríku. Þökkum fjárupphæðir meðteknar.
Norska sendiráðið (í) Kiha. Hjartanlegar kveðjur.30
Þannig bárust fyrstu fréttimar til íslands um að Jóhann og Astrid hefðu
orðið að yfirgefa kristniboðsstöðina í Sinhwa þó ekkert kæmi fram í hinu
stuttorða skeyti um ástæður þess að þau höfðu skipt um starfsvettvang í
Kína.
Ástæðumar vom hins vegar þær að japönsku herimir höfðu stöðugt
komið nær. Fólk var skelfingu lostið enda fór miklum sögum fór af
grimmdarverkum Japana. Ástandið hjá Norska kristniboðsfélaginu var nú
orðið þannig, að fimm af átta kristniboðsstöðvum þess vom annað hvort í
höndum óvinanna eða svo nálægt víglínunni, að þeir gátu tekið þær
hvenær sem þeim sýndist. En þó var ekki nema helmingur af landsvæðinu
í óvinahöndum, því að mörg sveitahémð losnuðu alveg við innrásina. En
þar sem auðséð var, að ekki var betra í vændum, var ákveðið á fundi
kristniboðanna á Tienchaofjalli, að tíu kristniboðar skyldu fara úr landi
flugleiðis. Tveir skyldu fara til höfuðborgarinnar Chungking, annar til að
vinna að þýðingum og bókaútgáfu fyrir hina kínversku evangelísk-
lúthersku kirkju, með kínverskum samverkamönnum, hinn skyldi kenna
guðfræði við lútherskan prestaskóla, sem Bandaríkjamenn höfðu endur-
reist þar. Kom kennslan við prestaskólann í hlut Jóhanns.
Þau Astrid og Jóhann fóm frá Sinhwa 14. september 1944 eftir að hafa
starfað þar í þrjú ár. Hinir holdsveiku við holdsveikrahælið héldu þeim
kveðjusamkomu og báðu þau að minnast sín. Þau létu síðan fatnað,
rúmföt og eitthvað smávegis annað í poka, en skildu annars allt eftir.
Bátur beið þeirra. Vinir þeirra kvöddu þau á bakkanum og lyftu ljós-
týmm sínum í myrkrinu. Segist Astrid aldrei munu gleyma þeirri sjón.
För þeirra til Chungking tók þrjá mánuði. „Var sú för hin erfiðasta,
sem ég hef farið á ævinni,“ sagði Jóhann í grein árið 1946.31 Lá leið
þeirra m.a. eftir Gula-fljótinu. Mikið var af hringiðum í ánni, og einu
sinni steypist báturinn þannig niður að Astrid segist hafa haldið að dagar
þeirra væm taldir, en bátnum skaut upp aftur. Ferð þessi var mjög
óhugnanleg því oft mátti sjá lík fljóta í ánni báðum megin bátsins eftir
loftárásir Japana. Japanir tóku bæði kirkjuna og spítalann þar sem þau
hjónin höfðu starfað.
Sjálf lentu þau Astrid og Jóhann þó aldrei í návígi við Japani beinlínis
en sprengjur þeirra komu þó nærri þeim í nokkur skipti. Astrid minnist
þess að eitt sinn sem oftar glumdu kirkjuklukkur til merkis um að
flugvélar væm á leiðinni. Hún stóð þá úti í garði, og áður en varði vom
flugvélamar komnar yfir þau þannig að þau sáu þær varpa niður
„eggjunum“, eins og Kínverjar kölluðu sprengjumar. Astrid tók til fót-
anna skelfingu lostin, en hvasst var og vindurinn bar sprengjumar yfir
30 „Símskeyti frá Kína.“- Bjarmi 39,2/1945, 26. jan., s. 3.
31 „Stúdentar bjóða kristniboðum heim.“ Kristilegt stúdentablað 1946, s. 8-10, einkum
s. 9.
37