Jón á Bægisá - 01.11.1994, Síða 30

skammarlegt að vera tengdir vesælum garðyrkjumanni. Með tímanum fréttu
æ fleiri ættmenn Weis af hjónabandinu og þeim ofbauð. Einn þeirra sagði við
Wei Shu:
„Enda þótt þú sért ekki ríkur maður lengur, eru enn til veluppaldir synir af
góðum ættum. Hvers vegna giftir þú dóttur þína óbreyttum garðyrkjumanni
og kallaðir skömm yfir forfeður þína? Og fyrst þetta átti sér stað, hvers vegna
lætur þú þau þá ekki flytjast á brott, fremur en að láta þau hanga hér í
nágrenninu sem sífellda áminningu um niðurlæginguna?"
Wei Shu leist vel á hugmynd þessa. Dótturinni og manni hennar var boðið
til kvöldverðar. Mitt í drykkjunni og spjallinu gaf Wei Shu Chang Lao í skyn,
að hyggilegt væri, að hann flyttist búferlum og settist að annars staðar.
„Það væri prýðilegt,“ svaraði Chang Lao rólega. „Ég hef lengi haft hug á að
fara héðan en ég óttaðist að þér mynduð ekki líða dóttur yðar að búa fjarri
yður. Fyrst þér eruð þessarar skoðunar, þá getum við fiust héðan umsvifalaust.
Ég á lítinn búgarð við rætur Wangwu-fells og okkur væri ánægja að fiytja
þangað á morgun.“
Við sólarupprás næsta dag kvöddu Chang Lao og kona hans Wei Shu.
Dóttirin táraðist vegna aðskilnaðarins við föður sinn, en þegar hún hugsaði
til viðhorfa ættmenna sinna til eiginmannsins, þá var hún alis ekki fráhverf
því að vera víðsfjarri þeim.
„Þegar þér saknið dóttur yðar, “ sagði Chang Lao við Wei Shu, „megið þér
senda son yðar að syðri rótum Tientan-fjalls. Þar mun hver sem er geta haft
upp á okkur. “
Að svo mæltu hneigði Chang Lao sig mjög djúpt og hjálpaði konu sinni á
bak litlum asna. Frú Chang var í síðu pilsi og bar stóran hatt úr pálmablöðum
á höfði sér. Hún var jafnvel fegurri en þegar hún gekk í hjónabandið. Chang
Lao, með staf í hendi, fylgdi konu sinni eftir fótgangandi.
Hægt bar þau í ált að sveitinni og hurfu smám saman sjónum í fögru lands-
laginu. Hvorki heyrðist frekar frá þeim, né var um þau rætt í langa tíð.
Þá varð Wei Shu hugsað til dóttur sinnar. Mörg ár voru liðin frá brottför
hjónanna. Wei Shu velti fyrir sér, hvað um þau hefði orðið. Hann óttaðist að
dóttir hans kynni að hafa misst heilsuna vegna stritsins sem eiginkona
garðyrkjumanns. Hún hlyti að hafa elst mikið, þóttist hann vita með vissu.
Hann ákvað að senda son sinn, Yi-fang, í heimsókn til þeirra.
Yi-fang fór að leiðbeiningunum sem Chang Lao hafði veitt. Þegar hann var
kominn að syðri rótum Tientan-fjalls, sá hann Kunlun-þræl á baki bleikrar
kýr sem beitt var fyrir pióg.
„Viitu vinsamlegast segja mér hvar hér í grenndinni ég finn bæ sem er í
eigu Chang nokkurs Laos?“ spurði Yi-fang.
Kunlun-þrællinn vatt sér af baki kýrinnar og hneigði sig: „Ungi herra, því
ber yður svo seint að garði? Herra Chang hefur beðið yðar lengi. Búgarður
hans er ekki langt héðan. Ég skal með ánægju fylgja yður þangað.“
Hann gekk með Yi-fang í austurátt og með hægri hendi teymdi hann á eftir
sér kúna. Fyrst lá leiðin upp eftir hæðardragi, þaðan sem horfa mátti niður á
bláa bergá. Fíngerður gróður stóð í blóma á báðum árbökkunum og fyllti dalinn
óvenjulegum ilmi. Þeir höfðu líklega farið um tíu slíkar slóðir áður en þeir
fá/l- á - TÍMARIT TÝÐBNDA 1994
30