Jón á Bægisá - 01.11.1994, Blaðsíða 38

hann kannaðist ekki við orðin: hann umgekkst hlutina kuldalega, fann ekkert
samliengi í þeim. Þarna var hann að hrista rakt handklæði, nákvæmur og
fjarlægur. Konan fann til yndislegrar hlýju og að hana mundi langa til að halda
drengnum endalaust í faðmi sér á þessu andartaki. Hún tók handklæðið úr
höndum hans, honum til viðvörunar: svona strákur! En hann horfði áhugalaus
út í loftið og talaði við sjálfan sig. Hann var alltaf annars hugar. Engum tókst
í raun og veru að vekja athygli hans. Móðirin hristi handklæðið og sá þess
vegna herbergið ekki greinilega. Mamma, sagði drengurinn. Catarína sneri
sér snöggt við. Þetta var í fyrsta sinn sem hann sagði „mamma“ í þessum tón,
án þess að biðja um nokkuð. Þetta var meira en það að hann væri að fullvissa
sig: Mamma! Konan hélt áfram að hrista handklæðið í ákafa og hugsaði um
hverjum hún gæti sagt frá því sem hafði gerst, en fann engan sem skildi það
sem hún gat ekki útskýrt. Hún sléttaði vandlega hrukkurnar úr handklæðinu
áður en hún hengdi það til þerris. Kannski gæti hún sagt frá þessu, ef hún
umskapaði það. Hún gæti sagt að drengurinn hefði spurt: Mamma, hver er
guð? Nei; kannski: Mamma, drengnum finnst vænt um guð. Kannski þannig.
Það væri ef til vill aðeins hægt að segja sannleikann með því ráði að nota
tákn; aðeins þannig yrði sannleikurinn meðtækilegur. Það var bros í augum
hennar yfir nauðsyn lyginnar, en einkum vegna vitleysunnar í henni sjálfri,
þannig fiúði hún Severínu; konan hló allt í einu einmitt við drengnum og ekki
aðeins með augunum: líkaminn brotnaði niður og hló, umbúðirnar losnuðu
utan af hlátrinum og einhver hrjúfieiki spratt fram ekki ósvipað hrotum. Ljót,
sagði drengurinn þá og skoðaði hana.
— Förum út að ganga, sagði hún, roðnaði og tók í hönd honum.
Hún gekk gegnum stofuna og sagði við eiginmanninn án þess að nema
staðar: við ætlum út! og hún skellti hurðinni á íbúðinni.
Antonío gafst varla tími til þess að líta upp úr bókinni, og hann svipaðist
furðu lostinn um mannauða stofuna. Catarína! kallaði hann en heyrði þá að
lyftan suðaði á niðurleið. Hvert ætla þau? spurði hann sig órólegur, hóstandi
og snýtti sér. Vegna þess að hann átti frí á laugardögum en vildi að konan
hans og sonur væru heima meðan hann ætti laugardagsfrí. Catarína! kallaði
hann leiður, þótt hann vissi að hún gæti ekki lengur heyrt til hans. Hann stóð
upp, fór að glugganum og grillti andartaki síðar í konuna og soninn á
gangstéttinni.
Bæði höfðu numið staðar, kannski var konan að íhuga hvaða leið þau ættu
að fara. Alll í einu lögðu þau af stað.
Af hverju gekk hún svona hratt og hélt í hönd drengsins?
Gegnum gluggann sá hann að konan hélt fast í hönd drengsins, haskaði
sér og starði fram fyrir sig; og þótt hann sæi það ekki ímyndaði hann sér að
hörkusvipur væri á munninum á henni. Engin leið var að vita af hvaða myrka
skilningi krakkinn starði líka fram fyrir sig, furðu lostinn og saklaus á svip. Ef
horft var ofan úr glugganum misstu báðar verurnar sitt alkunna útlit og urðu
eins og klessur á jörðinni og voru dökkleitari en ella í sjávarbirtunni. Hárið á
stráknum flaksaðist...
Eiginmaðurinn endurtók spurninguna sem gerði hann órólegan þótt hún
væri ósköp hversdagsleg: Hvert ætla þau? Hann sá áhyggjufullur að konan
38
- TÍMARJT ÞÝÐENDA 1994