Jón á Bægisá - 01.11.1994, Blaðsíða 56

Það var sem einliver svaraði lögregluþjóninum frá Baludj að neðan.
Hann óskaði þess að rigningin hætti, storminn lægði og dynurinn frá
regnflóðinu þagnaði. Líf hans — já, allt sem honum var kærast — var háð
næstu sekúndum — þessum fáu sekúndum. Ef eintóna rennslið úr þakrenn-
unni hætti bara þessar fáu sekúndur, gæti hann heyrt hvaða smáhreyfmgu
sem væri með sinni næmu heyrn. Þá væri þjáningum iians lokið. Hann gæti
farið á fund Itarnsins og sótt það til móður sinnar. Hann mundi rása til skógar
með riffllinn sem hann tæki af yfirliðþjálfanum, og þar vissi hann hvernig
halda bæri lífi.
En úti fyrir heyrðist ekkert nema hamfarir stormsins, steypiregnið og brakið
í trjágreinunum. Enn var eins og bærist rödd konu sem veinaði í kvöl djúpt
inni í skógi.
Nú var lögregluliðinn frá Baludj farinn að tala við einhvern. Hann heitti sér
til hins ýtrasta til að reyna að heyra, hvað gerðist niðri. Þyturinn í vindinum
og regnflóðið yfirgnæfðu öll önnur hljóð.
„Hreyfðu þig ekki, haltu höndunum uppi við vegg.“ Maðurinn frá Gílan
hafði lireyft sig, ósjálfrátt, til að geta heyrt betur. Hann sagði lágum rómi við
lögregluliðann frá Baludj: „Hlustaðu nú á mig — á það sem ég vil segja við
þig.“ En lögreguþjónninn frá Baludj hlustaði ekki á hann. Maðurinn frá Gílan
hélt kannski að það hljómaði kumpánlegar, ef liann ávarpaði hann á gílak,
tungu sinna eigin átlhaga. „Heyrðu, hróðir, þú veist að ég á ekkert vantalað
við þig. Leyfðu mér nú að snúa mér við, svo ég sjái hann þegar hann kemur
upp stigann.“ Lögregluliðinn frá Baludj svaraði ekki heldur í þetta sinn. Nú
heyrðist fótatak í stiganum. Það hæði hræddi manninn frá Gílan og gaf honum
jafnframt nýja von.
„Þetta er nú meiri rigningin. Henni ætlar aldrei að linna." Þetta var rödd
Múhameðs Valís. Þessa rödd þekkti hann allavega! Örskjótt tók hann ákvörðun.
Hann sneri sér við og greip um leið um byssuna í vasanum. Fyrst þurfti að
spenna gikkinn svo luin væri skothæf. En líklega var ekki rétti tíminn að byrja
að skjóta núna. Lögregluliðinn frá Baludj mundi að sjálfsögðu skilja það sem
hótun gagnvart sér, ef hann byrjaði að skjóta núna, og finnast hann þurfa að
endurgjalda skot hans í sjálfsvörn. Gílanbúanum var ljóst, að honum væri um
megn að verjast þeim báðum. Hann óskaði þess að vopnið væri skothæft; þá
hefði hann getað ráðist að þeim hvenær sem væri.
Hann tók byssuna, sem hann þekkti svo vel, upp úr vasanum og vó hana í
hendi sér eins og til að stappa í sig stálinu. í sömu andrá heyrðist eldspýtu
strokið yfir flöt, og það ónýtti allar hans ráðagerðir. Það var lán að ekki tókst
að kveikja á fyrstu eldspýtunni.
„Ætlar þessi rigning aldrei að hælta? Jafnvel eldspýturnar í vasa manns
eru blautar.“
Það drapst líka á næstu eldspýtu. Á þessum Táu sekúndum tókst manninum
frá Gflan að draga sig í lilé. Hann stakk byssunni aitur í vasann, lagði teppið
eins og sjal um herðar sér og kraup í felur út í horni.
„Hæ, þú frá Baludj, færðu mér lampa! Eldspýturnar eru gegnvotar."
Lögregluliðinn frá Baludj spurði: „Til hvers þarftu lampa?“
„Er hann þarna ennþá? Ég vona hann hafi ekki stungið af.“
56
á - TÍMAIUT l'ÝÐENDA 1994