Jón á Bægisá - 01.11.1994, Blaðsíða 61

mig ekki lengur? Af hverju horfirðu þá ekki á mig?“
Enn rigndi, þó byrjað væri að birta úti við sjóndeildarhring, og dimm skýin
dreifðust smám saman.
„Þú sagðist engan hræðast. Vertu þá ekki hræddur! Ég hef ekki drepið þig
enn! Ég ætla að kyrkja þig með eigin höndum! Soghra var konan mín! Mann-
skræfa, þú myrtir konuna mína. Þú ert morðingi Soghru! Þú hefur rænt barni
mínu móður sinni og ég ætla mér að útrýma allri þinni ætt. Ég geri út af við
ykkur öll! Ég er Agól núna — þú ert ekki hræddur við hann! Nú — af hverju
ertu svona hreyfingarlaus? “
Maðurinn frá Gílan tók riffilinn úr höndum hans og yfirliðþjálfinn féll saman
eins og drusla. Gílanbúinn reisti rifiílinn upp %dð vegg.
„Þú hefur gortað af því að þú varst ekkert hræddur við Agól. Agól stendur
hér fyrii' framan þig. Vesalings Agól — sorgin yfir dauða dótturinnar lagði
hann í gröfina. Það er ég sem hef sagt, að Agól muni gefa sig fram þegar
morðingi Soghru er framseldur mér. Það er enginn Agól lengur sem getur
gefið sig fram. Það var ég sem rændi rútubílinn á veginum. Enginn þeirra
félaga, sem voru með mér þar, á lengur þak yfir höfuðið. Þeir voru allir reknir
frá húsum sínum og eignum. Ég segi þér frá öllu þessu, svo þú vitir af hverju
þú verður að deyja. Stattu upp! Ég sting byssunni í vasann. Ég vil gera út af við
þig með mínum eigin höndum. Ég vil sjálfur bíta þig á barkann. Ég er Agól
núna og mér er létt í skapi.“
Hann saup hveljur í reiði sinni. Ákefðin fékk hann til að gleyma því, að
hann þurfti að drepa fjandmanninn.
Það sást smám saman móta fyrir yfirliðþjálfanum í morgunskímunni.
„Jú — ég var foringinn. Ég er bæði læs og skrifandi. Ég hef lært það
undanfarin fimm ár. Ég hef reyndar mátt læra margt. Þú sagðir að ekki væru
lögleysur í landinu. Hvað kallar þú þá lögleysu? Þið rænið okkur! Þið rekið
okkur að heiman. Við eigum ekkert lengur. Það er ekki til einn einasti bóndi
lengur! Hefur þú ekki oft sjálfur gabbað mig? En þú hefur verið heppinn að
lifa svona lengi! Hefði ég vitað fyrr að þú varst morðingi Soghru, værir þú fyrir
löngu kominn undir græna torfu. Hvor okkar er heiðinginn? Þið sem þúsund
sinnum sóruð við Kóraninn, uppfullir af loforðum sem þið aldrei stóðuð við.
Hafið þið ekki svarið að allir geti lifað í sátt, samlyndi og öryggi? Af hverju
grípið þið þá saklaust fólk að ástæðulausu? Af hverju svipta það líf? Hver er
eiginlega ræninginn? Forfeður mínir hafa átt heima á þessum slóðum öldum
saman. Hvaða jarðeigandi hefur búið hér í Gflan í meira en fimmtíu ár?“
Það sló nálega út í fyrir honum. Hann var svo óðamála að tal hans varð
næstum óskiljanlegt.
Múhameð Valí yfirliðþjálfi lá á hnjánum á gólfinu og þrýsti enninu fast að
gólffjölunum. Hann hélt báðum höndum um hnakkann sér til varnar. Ilattur
lians var dottinn á gólfið.
„Vertu alveg óhræddur! Ég drep þig ekki svona fyrirhafnarlítið. Ég vil drekka
blóð þitt. Ég vil ekki eyða kúlu á þig — þú ert ekki þess virði. Stattu upp! “
En yfirliðþjálfinn hreyfði sig ekki úr stað. Jafnvel þó Gílanbúinn sparkaði í
liann, þrýsti hann bara andlitinu niður í gólfið. Útlimirnir hlýddu honum ekki
lengur. Maðurinn frá Gílan rétti út höndina, þreif í regnkápu yfirmannsins og
á Jföœ&S'lá - LESIÐ MILLl LÍNA
61