Jón á Bægisá - 01.11.1994, Blaðsíða 91

hann. Réttara sagt, þér haldið að hann hafí verið sá dásamlegasti. Hann gerði
stutt hlé. Ég er reyndar miklu dásamlegri en hann. Ósvífnari, hvæsti Elísabet
Báthory. Vogið yður ekki að bjóða mér aftur upp í dans! En þau dönsuðu næsta
og þarnæsta dans hvort við annað. Búldufésin tvö svolgruðu enn í sig vínið,
fururnar drúptu yfír höfðum dansendanna og litu út eins og óskreytt jólatré,
þótt á einni hengi raunar bjalla sem hringdi við og við. Ég bý á hóteli í
grenndinni, tveim húsum lengra en hljómleikasalurinn, flýtti H. sér að segja,
hara mjó gata á milli. Romið til mín síðdegis á morgun, ég bý á herbergi 17.
Þeir sem hafa hrapað eru hvort eð er ekki lengur áhugaverðir. Áður en H.
tækist að ljúka við setninguna smaug E. B. úr höndum hans. Leiftursnöggt
skáskaut hún sér milli dansendanna og aðeins tvö skrækróma orð blöktu henni
á bak: Ósvffrii durgur! Hún hlýtur að hafa margendurtekið þau, því þau fylgdu
henni eins og mökkur alla leið að langa borðinu. H. beið þar til E. B. hafði
fengið sér sæti innan um snurfusaðar maddömurnar í kvennaliðinu, þá settist
hann aftur hjá búldufésunum sem enn þráttuðu af heift. Um hvað lá ekki ljóst
fyrir. Raddbeitingu þeirra svipaði til fólks sem hlutaðist til um líf H., án þess
að af því yrði nokkur ályktun dregin. Annað húldufésið hermdi eftir rödd
riðvaxinnar hjúkrunarkonu. H. reyndi að svara einhverju en eins og í gær og
líka í fyrradag... fór hann að stama. En heyrið mig nú, herra verkfræðingur,
tísti búldufésið með rödd hjúkrunarkonunnar: þarmarnir eru sannkallaðir
skapofsasköndlar. Frá öðru borði heyrðist hvellur í byssu, stórri í ofanálag. H.
hrökk í kút. Villtur vísundur, hæfður í hjartað, nálgaðist. Einungis adrenalínið
í æðum hans knýr hann enn áfram, róaði hann sjálfan sig, hann getur í mesta
lagi steypt stömpum niður brekkuna. Hvað brekku? Þessa í Ródesíu eða þessa
hérna í hljómleikasalnum? Búldufésin hrærðu öllu saman. Jafnt því sem gerðist
áður og því sem gerðist síðar. Það sem annars varð aðgreinl fór í bendu í
skvaldri hinna ókunnugu. Þau leyfðu ekki að hann bæri kennsl á rödd E. B.
Þetta vín rennur niður eins og olía. Nœsta dagfórum við í bíó. Marika lofaði
að daginn eflir morgundaginn yrði gúllas í hádegismat. Hvaða Marika? Hann
varð að bjarga rödd E. B. úr þessum kjaftavaðli, rödd sem var eins gimsteinn
lokaður niðri í sortuviðaröskju. Hvemig var hún þá? Meðan lokið var á öskjunni
var ekki hægt að sjá ofan í hana. En ef ekki var hægt að sjá of'an í hana, hafði
honum bara skjátlast og hann var í raun ekki kominn til Maríulauga sem
voru heil þrjátíu ár frá hægindastólnum. Þá ætlaði hann bara að taka til við
Öskudag Eliots. I do not hope lo turn again. Þar eð raddir hafa enga lykt var
auðvitað hugsanlegt að ekki væri hægt að þefa hana uppi afturvirkt. Bjallan
sem hékk í furunni gerði hann Iíka taugaóstjrkan. Hún hafði að minnsta kosti
ekki hljómað svona hátt og skrækt. Fremur niðurbælt, líkt og kristall sem
glitrar innan frá, ískaldur viðkomu. Ósvíf'ni durgur! hvæsti H. Það hafði hann
líka reynt án árangurs. Þó hafði honum verið ljóst dögum saman að hann
varð að fara til Maríulauga. Sama hvort hann færi einn eða með öðrum. Á
hinn bóginn mátti hann heldur ekki gleyma að ásamt tímanum hafði allt
mögulegl hlaðist utan á rödd E. B., þessi tiltekni vísundur, skotinn lil bana,
langir sjúkrahúsdagar og eilíft skvaldrið í ókunnugum. Einlivern veginn verð
ég að slíta hana úl úr því, íhugaði H. Svo brakaði í einhverju á borðinu og
þetta brak tengdist stunu kassaloks sem skellt var aflur. Laginu skaut þegar í
/rs/ á Jföœý’/'iá - LESIÐ MILLI LÍNA
91