Jón á Bægisá - 01.11.1994, Blaðsíða 69

Martin A. Hansen
Hermaðurinn og stúlkan
f lestarklefanum sátu hermaður, gömul kona og tveir digrir karlmenn sem
spiluðu á spil. Hjá þeim digrari sat lítill laglegur drengur. Hárið á honum var
svart og liðað og augun sömuleiðis tinnusvört. Litli drengurinn sat og horfði á
hermanninn og hermaðurinn horfði á hann.
Brúnn einkennisbúningur hermannsins var gamall og snjáður. Á frakkann
vantaði þegar hnapp og annar var að losna. Á brjósti sér bar hermaðurinn
heiðursmerki.
Gamla konan sat og svaf. Þegar lestin hægði á sér eða nam staðar var helst
svo að heyra sem gamla konan væri eimreiðin.
Litla járnbrautarlestin nam þráfaldlega staðar. Annaðhvort var það einhver
með matarpakka handa lestarstjóranum eða kráka sat á brautarteinunum
framundan. Lestin minnti á gamlan hund sem skokkar áleiðis svosem hundrað
skref á skurðbakka og stansar til að sinna þörfum sínum.
„Ég hef aldrei á ævinni séð svona laglegan dreng,“ hugsaði hermaðurinn.
„Undarlegt að hann skuli hafa eignast þvílíkan föður eða réttara sagt að faðirinn
skuli hafa eignast þvílíkan son.“
Auðséð var og auðfundið að faðirinn hafði fengið sér duglega í staupinu.
„Ég vildi óska að þetta væri sonur minn,“ sagði hermaðurinn við sjálfan
sig. „Hann er líkur tónlistarmanni eða manni sem hefur skapað tónlist,
tónskáldi sem ég hef séð mynd af þegar hann var á unga aldri. Einsog þessi
drengur. Ég hugsa að hnokkinn sé músíkalskur. Eflaust getur hann leikið á
flautu. Það er best ég gefi honum hnapp.“
Hermaðurinn sleit lausa hnappinn af frakkanum sínum og rétti drengnum.
„Hann hefur verið með í stríðinu," sagði hann. „En það skaltu ekki láta á
þig fá. Hann er ágætur.“
Litli snáðinn varð glaður við. Hann efaðist víst ekki um að hnappurinn
væri úr gulli. Hann hnippti í pabba sinn og ællaði að segja eitthvað. Og faðirinn
strauk svörtu lokkana hans. Hermaðurinn sá að litli snáðinn var með vansköp-
uð eyru.
„Jæja,“ hugsaði hermaðurinn með sér. „Hann getur þá ekki leikið á flautu.
Þar skjátlaðist mér.“
En faðirinn var hreint ekki sem verstur, jafnvel þó hjarta hans væri mauk-
soðið í brennivíni og skeggbroddarnir svo sverir að hægt hefði verið að reka
flugu í gegn með hverjum þeirra. Hann lagði frá sér spilin og fór að leika sér
við drenginn; þeir höfðu hnappinn að leikfangi og skennntu sér konunglega.
Mennirnir og drengurinn stigu af lestinni við næsta brautarpall.
„Halló!“ hrópaði hermaðurinn, „þú mátt eiga heiðursmerkið mitt.“
En þeir heyrðu ekki til hans, og í þetta sinn var eimreiðin áköf og vildi
óðara af stað.
Nú voru bara hennaðurinn og gamla konan eftir í klefanum. Hún var vöknuð
og tók tvö epli uppúr körfunni sinni, fleygði öðru þeirra til hans.
„Takk,“ sagði hann. „Það var gremjulegt að mér skyldi ekki detta það í hug
á - LESIÐ MILLI LÍNA
69