Jón á Bægisá - 01.11.1994, Blaðsíða 52

Þegar lögreglumennirnir leituðu í húsi einhverra liöfðu þeir nánar gætur
hvor á öðrum. Eins og núna í morgun, meðan verið var að gera húsrannsókn
í hreysi mannsins frá Gílan, var yfirliðþjálfinn stöðugt á verði gagnvart honum,
að hann styngi engu í vasann. Yfirliðþjálfinn sjálfur gerði það sem honum
þóknaðist. Fimmtíu tómana, sem fundust í vasa Gfianbúans, skráðu þeir og
réttu honum svo seðlana aftur.
Það eina, sem lögregluþjóninum frá Baludj hafði tekist að stinga á sig, var
skammbyssa. Hún hafði verið falin undir hrísgrjónalirauk inni í búri. Hann
áttaði sig strax á, að skammbyssan hlaut að vera að minnsta kosti fimmlíu
tómana virði eða jafnvel enn meira, og ekki útilokað, ef vel tækist til, að fengjust
fyrir hana hundrað tómanar. Hún var gerð á Ítalíu, og gat því reynst brösótt að
útvega skot í hana. Þar að auki þorði enginn að kaupa byssur þessa dagana.
Bændur henda meira að segja sínum byssum í sjóinn! En það er þó alltaf hægt
að fá fimmtíu tómana fyrir hana, svo framarlega sem maðurinn frá Gílan væri
ennþá með peningana á sér og hefði ekki á laun aflienl þá einhverjum öðrum.
Stormurinn hélt óskertum krafti og rigningin þeyttist upp í andlitin á
lögregluþjónunum og fanga þeirra. Það var eins og hann reyndi að hrifsa til
sín teppið, sem maðurinn frá Gílan hafði um hálsinn, og hafa regnkápur
lögreglunnar á brott. Gjallandinn í villiöndunum hvarf í leðjukenndu streymi
vatnsins. Þó var eins og heyrðist rödd konu, sem stundi í sárri neyð. Gömul
tré, rifin upp með rótum, féllu til jarðar, svo heimur skalf. Vindhviða hóf sig
upp með gauli og lyktaði með villtu öskri í fjarska. Þeir voru ekki neina fáa
metra frá tehúsinu sem þeir stefndu á. En rökkrið, regnið og rokið drógu svo
úr birtu olíulampans í tehúsinu, að það virtist enn vera í óraflarlægð.
Þegar þeir voru komnir að tehúsinu, spurði Múhameð Valí yfirliðþjálfi
eigandann:
„Áttu soðin hrísgrjón?“
„Já, þau eru til.“
„Eigið þið líka te?“
„Það er tilbúið.“
„Hvernig er með lampa?“
„Þið getið fengið hann líka.“
„Útbúðu herbergið uppi handa okkur strax!“
„Það hanga þar tóbaksblöð til þerris.“
„En það er líklega pláss á gólfinu?“
„Jú, það er það.“
„Er ekki lögreglustöð hér á staðnum?“
„Jú, auðvitað.“
„Hvar?“
„Það er skannnt héðan. Lögreglan hefur verið hér í kvöld, en er nú farin.“
„Sýndu okkur herbergið uppi!“
Fyrir utan herbergið uppi voru svalir, umkringdar handriði úr timbri, og
þaðan sást bjartur sjóndeildarhringurinn. En nú rigndi og rakalyktin hékk
yfir herberginu, sem gert var úr sólþurrkuðum leirsteinum og strái. Uppi í
lofii héngu tóbaksblöð, vatnsmelónur, laukar og hvítlaukar.
Múhameð Valí yfirliðþjálfi sagði uih leið og hann sneri sér til Gílanbúans:
^r// á .93œyriá - TI'MARIT hÝÐENDA 1994
52