Jón á Bægisá - 01.11.1994, Blaðsíða 36

en gaf nú tengdamóður sinni ýmislegt í skyn „til að verja barnið“.
— Ég gleymdi víst engu..., byrjaði móðirin á ný þegar bíllinn hemlaði allt í
einu, þær köstuðust hvor á aðra og töskurnar ultu. Æ, æ! hrópaði móðirin
eins og við óbætanlegt áfall — a! — sagði hún og vaggaði höfðinu undrandi,
allt í einu orðin gömul og snauð. Og hvað með Catarínu?
Catarína horfði á móðurina, móðirin horfði á dóttur sína; og varð Catarína
líka fyrir áfalli? Hún drap tittlinga undrandi, lagaði töskurnar og veskið í skyndi
og reyndi að bæta strax úr því sem hafði gerst. Vegna þess að í rauninni gerðist
dálítið, því er ekki að leyna: Catarína slengdist þannig á Severínu að í henni
vaknaði tilfinning fyrir löngu gleymdri líkamlegri nálægð sem átti rætur að
rekja til þess tíma þegar við eigum föður og móður. Og það þótt þær hefðu í
rauninni aldrei faðmast eða kysst. Catarína var alltaf miklu fremur barn föður
síns. Þegar móðirin kúfaði diskana þeirra og neyddi þau til að borða yflr sig,
depluðu bæði auga í samsekt sinni án þess að mamma hennar tæki eftir því.
En eftir að þær rákust á í bílnum og löguðu svo á sér fötin var umræðuefnið
tæmt. — Af hverju voru þau ekki komin á stöðina?
— Gleymdi ég nú engu? spurði móðirin með uppgjafartón.
Catarína vildi hvorki líta lengur á hana né svara henni.
— Taktu hanskana þína! sagði hún og flskaði þá upp af gólfinu.
— Æ, hanskarnir mínir! hrópaði móðirin ringluð.
Þær horfðu í rauninni fyrst rannsakandi hvor á aðra þegar töskurnar voru
komnar í lesUna, eftir að hafa kysst, og höfuðið á móðurinni birtist í glugganum.
Catarína sá þá að móðir hennar hafði elst og að augun í henni gljáðu.
Lestin lagði ekki af stað og báðar biðu án þess að vita hvað þær ættu að
segja. Móðirin sótti spegil í veskið og skoðaði sig með nýja hattinn, sem hún
keypti hjá sama hattagerðarmanni og dóttirin. Meðan hún skoðaði sig setti
hún upp óþarflega strangan svip sem var ekki laus við örlitla sjálfsaðdáun.
Dóttirin horfði á og henni varð skemmt. Enginn getur elskað þig nema ég,
hugsaði konan með bros í augunum; við þessa miklu ábyrgðartilfinningu fékk
hún blóðbragð í munninn. Það var eins og hugtakið „móðir og dóttir" væri
andstyggð en lífið um leið. Nei, nei, hún gat ekki sagt að hún elskaði móður
sína. Hún fann sárt fyrir móður sinni; það var málið. Sú gamla stakk speglinum
í veskið og brosti enn við henni. Slitið andlitið en þó afar líflegt virtist leggja
sig fram við að fólk fengi einhverja hugmynd um það sem hatturinn var hluti
af. Rlukkan á brautarstöðinni hringdi allt í einu, almennt írafár greip fólkið
og ýmsir hlupu til og héldu að lestin væri nú að leggja af stað. Mamma! sagði
konan. Catarína! sagði gamla konan. Þær litu hræddar hvor á aðra, en einhver
taska á höfði burðarkarls byrgði þeim sýn og strákur á hlaupum greip ósjálfrátt
í handlegginn á Catarínu svo hálsmálið á kjólnum hennar skekktist. Þegar
þær sáu hvor aðra á ný var Catarína að því komin að spyi'ja hvort hún hefði
ekki gleymt einhverju...
— Gleymdi ég nú engu? spurði móðirin.
Catarína virtist líka hafa gleymt einhverju. Þær litu furðu lostnar hvor á
aðra, vegna þess að ef þær hefðu gleymt einhverju var nú allt orðið um seinan.
Einhver kona dró krakka á eftir sér, krakkinn grenjaði, stöðvarklukkan hringdi
á ný... Mamma, sagði konan. Hvað var það sem þær höfðu gleymt að segja
36
á ^eey/^iá- - TÍMARIT ÞÝÐENDA 1994