Jón á Bægisá - 01.11.1994, Blaðsíða 105

sannarlega í essinu mínu. Það meistaralega við þetta er að flesta langar að
gefa fólki sem þeim fellur vel við gjafir, en ég hef skyldað menn til að gefa líka
því fólki sem þeim er illa við. Það er sama hvernig á það er litið, þetta var
sniildarleikur — algjör snilld.“
Mér varð ómótt af því að horfa upp á hvernig hann varð svaðalegri í útliti
eftir því sem hann varð grófyrtari. Hann var orðinn rjóður í framan, rakur um
varir og með undirhöku. Og einhvers staðar að tjaldabaki heyrði ég höfuðin
sjö á rauða drekanum hvæsa eins og stóreflis höggorma.
„Jólasveinninn — já, heiðurinn af jólasveininum á ég einn,“ hélt hann áfram.
„Sjáðu myndina af honum hérna á altarisbríkinni ykkar — heilagur Nikulás,
kraílaverkamaðurinn. Fyrirtaks karl. Ég þekkti hann vel þegar hann var biskup
í Mýru. Naut þess að gefa gjafir. Örlátur og rausnarlegur eins og dýrlingum
einum er fært. En þegar ég tók til minna ráða og auglýsingamennskan komst
í algleyming var björninn unninn. Nú eru myndir af honum um allt —
drvkkjuþi'útnum gömlum róna á rauðum búningi sem hefur allt milli himins
og jarðar á boðstólum: tímaritsáskriftir, gosdrykki, ódýra skartgripi, mjólkur-
afurðir, rafmagnshárblásara, sjónvörp, pissudúkkur — hjá jólasveininum fæst
allt sem nöfnum tjáir að nefna. Ég hitti stundum heilagan Nikulás, hann er til
ennþá og er að reyna að bjarga jólunum, og mér er sosum sama þótt ég segi
þér að þegar við hittumst blygðast ég mín næstum fyrir að horfa framan í
hann. Næstum, en ekki alveg.“
Þegar hér var komið sögu var svotil allur glansinn horíinn af andskotanum.
Fallegu kjólfötin voru orðin að þvældum lörfum, hárið þunnt og fitugt, vömbin
og afturendinn höfðu bólgnað svo út að hann var í raun og sannleika perulaga,
og vasaklúturinn sem hann hafði fiskað fram til þess að þurrka grimmdarleg
gleðitárin úr augunum var viðurstyggilega skítugur.
Ég vissi ekki hvað ég átti til bragðs að taka en fannst að örþrifaráða væri
þörf. Og þá fékk ég hugmynd.
Það er ákveðin iðja sem er afar vinsæl í uppeldisfræðum um þessar mundir
og kallast „ráðgjöf1. Nokkrum sinnum á ári hverju fæ ég bréf með fyrirspurn-
inni: „Hvaða ráðgjafarstarfslið er fyrir hendi í skóla yðar?“, og ég svara alltaf
með einu orði — „Ég“. Nú var stund ráðgjafarinnar bersýnilega runnin upp
og það eina sem velktist fyrir mér var fullvissan um að ráðgjöf væri líka
uppfinning andskotans. Mundi hann falla fyrir eigin bulli? Ég varð að reyna.
„Þú ert kominn hingað til þess að skoða altarisbríkina okkar,“ sagði ég og
lagði handlegginn um axlir hans, föðurlega en þó kurteislega, eða það vonaði
ég. „Horfðu nú á hana og hugsaðu um gamla heimilið þitt, um ijölskyldu þína.
Því miður eigum við enga mynd af föður þínum —“
„Andlitsmyndin eftir Michelangelo er langbest,“ greip hann fram í, „hún er
alveg eins og hann.“
„— en líttu nú á bræður þína, Mikjál erkiengil og Gabríel erkiengil. Hvað
þeir eru myndarlegir! Sjáðu hvað þeir eru vel á sig komnir líkamlega þótt þeir
séu næstum jafngamlir þér. Mundu að eitt sinn varst þú líka svona —“
Ég kippti snarlega að mér handleggnum; öll andstyggðarmerkin um andlega
og líkamlega hrörnun voru horfln í einu vetfangi og hann stóð við hlið mér,
berstrípaður, með dýrlega svarta vængi. „Þannig er ég enn,“ sagði hann hróð-
á jföayÁxá - lesiðmilli lína
105