Jón á Bægisá - 01.11.1994, Blaðsíða 50

við. En tækist honum að klófesta morðingja Soghru, var hann ekki í vafa um
hvað hann gerði við hann! Hann skyldi sjálfur bíta hann á barkann og rífa úr
honum augun með nöglunum.
Það fór skjálfti um manninn frá Gflan og hann leit upp. Múhameð Valí gekk
við hlið hans og rigningin féll enn í dropum af byssustingnum sem hann hélt
á. Úr skóginum heyrðist konurödd sem veinaði eins og hún væri dauðvona.
Barnið átti sök á því, að þeim tókst að handsama hann í dag. Nú skipti
miklu hvað þeir vissu um hann og hvað þeim væri ljóst um hagi hans.
Múhameð Valí hafði sagt við hann áður: „Na’ib Khan vill að þú bregðir þér í
stutta heimsókn til Fumen. Þú færð að fara heim strax aftur. Menn vilja bara
vita hvort þú hafir heyrt frá Agól eða ekki.“ En hvernig átti hann að trúa þeim?
Agól hafði líka varað hann við fram á síðustu stund: „Farðu ekki — farðu ekki
til baka. Láttu ekki sjá þig á akrinum!“ Hver átti þá að sjá um barnið? Hverjum
gæti hann treyst til þess? Engum hefði tekist að grípa hann, ef hann hefði ekki
þurft að hugsa um barnið.
Það hefði verið svo auðvelt að hefna Soghru. Hann treysti sér til að ráða
niðurlögum hundrað lögregluvarða. En Agól Lumaní var öðruvísi skapi farinn.
Hann skaut í blindni. Ilann var orðinn einstaklega vægðarlaus eftir morðið á
dóttur hans. Þá varð hann alveg æfur og hefði getað drepið hvern sem var.
Hann gæti, án frekari bollalegginga, fellt með einu byssuskoti aftan frá
lögregluvörðinn sem óð bleytuna og eðjuna í stígvélum sínum þrem skrefum
fyrir framan hann. Maðurinn frá Gílan gerði sér grein fyrir, að slíkt byggi ekki
í eðli hans sjálfs. Honum var það ógerningur. Múhameð Valí, yfirliðþjálfanum,
var hann þaulkunnugur — hann vissi hve illa innrættur hann var. Honum
hafði verið sagl frá því, að Múhameð Valí hefði einu sinni barið að dyrum
heima hjá honum og sagt: „Ef hann gegnir ekki sti'ax kalli Na’ibs Khans í
Fumen, sæki ég barnið hans, rek í það byssustinginn minn og fer með það
með inér. Þá kemur hann líklega og sækir krógann!“ Þetta hafði liann sagt við
móður hans.
Ifinn lögregluþjónninn, sem var frá Baludj og gekk þremur skrefum á undan
þeim, var einnig þungur á brún. Hugur hans var fullur vonleysis og
(irvæntingar. Hann hafði verið fluttur frá Kash í suðri til Gílan, staðar sem
hann þekkti ekki og vissi ekkert um. Hrísgrjón héraðsins áttu ekki við hann,
og hann var með sífelldan niðurgang. Honum var alltaf kalt og rigningin og
vætan ollu honum óþægindum. Honum var hrollkalt á nóttinni, þrátt fyrir
teppin tvö sem hann hafði ofan á sér. Fyrstu dagana á staðnum hafði hann
tekið allt sem hann þurfti með í hreysum íbúanna í Gílan. Ekkert var
auðveldara en að réttlæta það með: „Þetta eru hlutir, sem þið hafið rænt úr
húsum jarðeigandans, áður en lögregla stjórnarinnar birtist.“
En ólánið var, að ekkert var lengur að sækja til hreysanna. Það var ekki
einu sinni hægt að hafa upp á glerbroti, hvað þá spegli til að raka sig.
Lögregluþjónninn frá Baludj þekkti þetta allt af eigin raun. Hann hafði nógu
oft orðið að þola slíkar ránsferðir. í hans heimahéraði réðust hermenn
jarðeigenda á þorpin eins og engisprettusveimur eða aragrúi maura. Þeir tóku
ránshendi allt sem varð á vegi þeirra, hvort sem voru kýr, kindur, hænsni eða
50
á - TÍMARIT ÞÝÐENDA 1994