Jón á Bægisá - 01.11.1994, Blaðsíða 53

„Þú þarna, ílýttu þér inn í hornið hérna, annars færðu að finna fyrir því.“
Síðan vatt hann sér að tehúseigandanum og spurði:
„Eru fieiri útgöngudyr?"
Tehúseigandanum varð litið nánar á unga manninn frá Gílan í daufu ljósi
skriðbyttunnar og skildist strax samhengið.
Hann svaraði: „Það eru ekki fleiri dyi’ á herberginu, kafteinn. Er þetta einn
af þeim sem rændu rútubflinn?“
„Hypjaðu þig héðan, ónytjungur. Vertu ekki að skipta þér af öðrum, þræl-
mennið þitt. Ef þú sýnir aflur á þér smettið hér uppi, þá verður kytran þín rifin
til grunna. Þú ert líklega verri svindlari en hann, þegar allt kemur til alls.“
„Heyrðu, höfðingi," sagði hann og hann sneri sér til lögregluþjónsins frá
Baludj. „Þú verður hér uppi. Ég stend vörð niðri, kem síðan upp og við höfum
vaktaskipti. Þá geturðu líka fengið þér te.“
í dimmu herberginu fór maðurinn frá Gílan úr stutterma jakkanum og vatt
vatnið úr honum. Hann nuddaði á sér leggina, strauk vatnsdropana af andlitinu
og sletti þeim á gólfið. Því næst hretti hann upp buxnaskálmarnar og nuddaði
á sér leggi, hné og læri sem voru ísköld. Hann skalf af kulda. Með leynd virti
hann fyrir sér lögregluþjóninn frá Baludj.
Sá stóð úti á svölunum og virti fyrir sér sjóndeildarhringinn með hendur
þétt um byssuna. Það eina sem heyrðist úti í myrkrinu var kveðandin í
vindinum, hrynjandin í rigningunni og annað veifið gjallandinn í villiöndunum.
Langt innan úr skógi var sem hljómaði kveinandi kvenmannsrödd, sem veinaði
eins og til að fylla heiminn harmkvælum og þjáningu.
Gagnstætt Múhameð Valí yfirliðþjálfa var lögregluþjónninn frá Baludj ekki
sérlega ræðinn. Það sást rétt móta fyrir honum í endurskini grárra skýflóka
sem svifu sífellt um himininn og var það eina sem minnti manninn frá Gílan
á, að vegurinn til frelsis og lífs var honum lokaður.
Húsið skókst í storminum. Hljóðin úr skóginum voru sem angistaróp konu
í sárri neyð og héldu fyrir honum vöku. Sérstaklega þreytti það augun þegar
stormurinn svipti öðruhverju skýjunum frá ásjónu mánans, svo tunglsljósið
endurspeglaðist í stáli byssustingsins og hlaupi byssunnar.
Kveinið úr skóginum var svipað neyðarópinu sem kom af vörum Soghru,
þegar hún varð fyrir byssukúlunni, sem kom ofan frá húsi æðsta manns
þorpsins. Barnið rann úr höndum hennar um leið og hún rak upp ópið.
„Viltu ekki flýja?" spurði lögregluþjónninn frá Baludj upp úr þurru.
„Nei.“
Hann svaraði honum ósjálfrátt, en tók sig svo á. Hann hafði tekið þá
ákvörðun að tala ekki við þessa menn. Honum hafði verið sagt, að ekki væri
ráðlegt að tala of mikið við þá. Hvert orð, sem þeir fengu út úr manni, notuðu
þeir í eigin þágu. Best væri líka að vera þögull við yfirheyi’slurnar, svo manni
yrði ekki á að segja neitt í gáleysi. Hann vildi kannski bara vita, hvort hann
svæfi eða væri vakandi. Nú vissi hann það, svo óþarft var að svara honum frekar.
„Hlustaðu á mig — hlustaðu á það sem ég vil segja þér!“ Hávaðinn í
storminum yfirgnæfði rödd lögregluþjónsins frá Baludj. Stormurinn hamaðist
fyrir utan, en yfir herberginu hvfldi óttablandin kyrrð. Maðurinn frá Gílan
hélt niðri í sér andanum.
ájfflagráá - LESIÐ MILLI LÍNA
53