Jón á Bægisá - 01.11.1994, Blaðsíða 58

ætlast til að móðir hans sæi um barn. Hún var engin manneskja til þess. En
hver ætti þá að sjá urh það?
Maðurinn frá Gílan var nú hættur að hlusta á raus yfirliðþjálfans.
Honum hafði dottið annað í hug. Gæti hugsast að lögregluþjónninn frá
Baludj og yfirliðþjálfinn væru að gabba hann og hefðu stungið að honum tómri
byssunni? En tii hvers væri það? Nei, þannig gat það ekki verið. Hann varð að
komast aftur til Túlam og barnsins síns. Hann vó skammbyssuna í hendi sér,
þeirri hendi sem geymd var í vasa hans. Það var eins og hann héldi að liann
gæti komist að því, hvort skot væru í byssunni eða ekki með því að finna
þyngd hennar. Það var einmitt þessi hreyfing sem vakti tortryggni Múhameðs
Valís og fékk hann til að miða á hann. Oddurinn á byssusting hans var oflangl
frá honum; annars hefði ekki þurft nema eitt högg til að slá riffilinn til jarðar
og taka hann af yfirliðþjálfanum.
„Hó, bróðir, sefurðu eða ertu vakandi? Segðu þó eitthvað! Það kemur líklega
í ljós í Fumen hvort þú hefur nokkurt samband við Agól Lulmaní eða ekki.“
Hann bölvaði og ragnaði öllu í sand og ösku eins og hans var vandi. „Þessi
Agól — hann hefur haldið fyrir okkur vöku alla vikuna. Um hábjartan dag, á
miðjum vegi, rænir hann rútubíl! En við hremmum hann bráðlega. Hann hefur
runnið sitt skeið. Heyrðu — er það satt að konan, sem varð fyrir skotinu þennan
dag í Túlam, hafi verið dóttir hans?“
Annað veifið varð stormurinn svo hávær, að Gílanbúinn átti erfitt með að
greina skerandi og málmkennda rödd yfirliðþjálfans og þvoglulegt tal hans.
En einmitt nú var honum mikilvægt að heyra um þessa atburði. Hann var að
minnsta kosti farinn að skilja af hverju þeir væru að drösla honum til Fumen.
Lögreglumennirnir, eða allavega þeir sem höfðu gefið skipunina um að
handsama hann, vissu að hann var tengdasonur Agóls og að enn væru náin
tengsl þeirra á milli. Maðurinn frá Gílan gerði sér grein fyrir að yfirmaður
lögreglunnar í þorpinu hafði komið upp um hann. Hann hafði oftar en einu
sinni varað tengdaföður sinn við að treysta þessuin manni frá Vishkasúkí.
Hver veit nema allt sem gerðist í Túlam þennan dag og Múhameð Valí vissi
svo góð deili á hefði aldrei átt sér stað, ef ekki hefði verið fyrir manninn frá
Vishkasúkí. Konan hans, Soghra, væri kannski enn á lífi og Agól hefði ekki
heldur þurft að fiýja lil skógar. Allt sem síðar gerðist hefði aldrei orðið og líf
hans sjálfs væri ekki í hættu í dag.
Kofinn hristist af öflugri vindhviðu. Dynkur af gömlu tré, sem féll til jarðar,
skók kofann enn kröftuglegar, en það dugði þó ekki til að stöðva mælgi
Múhameðs Valís, sem hló í sífellu og hafði stöðugt í hótunum við hann. Honum
var bersýnilega skemmt yfir eigin háði. Hvað hann gat séð þennan lögreglu-
foringja frá Vishkasúkí ljóslega fyrir sér! Þennan mann sem þjarmað hafði að
fólki áratugum saman og meira að segja sóst eftir mútufé, eftir að hann var
sjálfur kominn á eftirlaun. í von um að losa sig við yfirgang hans gerðu þeir
hann að lögreglustjóra. Á árunum fyrir stríð hafði hann haft margt fyrir stafni,
og í Teheran hafði hann lagt blátt bann við heimsóknum lögreglunnar í sitt
eigið hérað, og því áræddi lögreglan ekki að láta sjá sig þar í grennd. Það
hafði verið tengdafaðir hans, Agól, sem hafði stuðlað að því að þessi maður
á - TÍMARIT ÞÝÐENDA 1994
58