Jón á Bægisá - 01.11.1994, Síða 32

gætt yfirbragð hennar enn meiri yndisþokka. Hún virtist vera ung og kát eins
og dís.
Þegar liún gekk til bróður síns hneigði hún sig, bauð honum til sætis og
spurði eftir heilsu föður síns og annarra ættmenna. Á meðan þau töluðu fegin
saman, veitti Yi-fang því eftirtekt að herbergið var fagurlegar búið en nokkurt,
sem hann hafði áður augum litið. Allir bitarnir í loftinu voru úr útskornum
sandelviði með skreytingum úr skjaldbökuskel. Þarna voru gluggarúður úr
jaði og við þá perluskermar, sjaldséðir vasar úr bronsi og skálar úr kóral. - Yi-
fang vissi ekki hvaðan á hann stóð veðrið.
Kvöldverðurinn var framreiddur. Það var veisla með mörgum sjaldgæfum
réttum svo sem apahöfði, skjaldbökukjöti og þar fram eftir götunum. Með
víninu, sem var sætara og bragðbetra en nokkuð, er hann hafði áður bragðað,
voru bornar fram margs konar hnetur.
Bikararnir voru úr gljáðum steintegundum með dásamlegum blæbrigðum.
Stúlkurnar sem skenktu vínið voru undurfagrar. Síðan léku fjölmargar stúlkur
á hljóðfæri, sungu og dönsuðu. Veislan stóð í um það bil tvær klukkustundir
og að þeim liðnum var Yi-fang boðið lil eins af gestaherbergjimum.
Húsbóndinn og gestur hans risu árla úr rekkju næsta dag. Á meðan þeir
sátu og röbbuðu saman við morgunverðarborðið, kom þjónustustúlka og
hvíslaði einhverju að Chang Lao.
„Hjá okkur er gestur,“ svaraði Chang Lao brosandi. „Hvernig getum við
verið að heiman í allan dag og ekki snúið aftur fyrr en í kvöld?“
Þá sagði hann við Yi-fang: „Þetta er mjög vandræðalegt, en yngri systir mín
vill að ég komi með sér í ferðalag til Penglai-fjalls. Systir yðar verður að koma
með okkur. Við munum snúa aftur fyrir ljósaskiptin. Verið svo vænn að hafa
okkur afsökuð, og gerið yður heimakominn." Hann hneigði sig og dró sig í
hlé.
Allt í einu sá Yi-fang rauðleitt ský líða upp frá garðinum. Eldfuglar og trönur
flugu þvert yíir himininn. Ljúf tónlist barst að eyrum og angan sveif um loftið.
Brátt sáust Chang Lao, kona hans og systir fara hjá, hvert um sig á baki eldfugls
og bar þau sífellt hærra til himins. Um það bil tólf manna þjónustulið fylgdi
þeim, sumir á trönum aðrir á fashönum. Þau héldu í austurátt, hurfu smám
saman í skýin í fjarska og skildu aðeins eflir sig óminn af himneskri tónlist.
Allan daginn hlúði falleg, lítil þjónustustúlka að Yi-fang og hún var mjög
skemmtileg. Hjá henni fékk hann að vita að Chang Lao væri í raun og veru
guð, sem stigið hafði til jarðar til þess að greina rétt frá röngu, gott frá illu.
Systur hans, sem hefði verið dís í fyrra lífi, hefði Drottinn himnanna látið
endurfæðast í mannlegri mynd, í refsingarskyni vegna einhverrar yfirsjónar.
Hún hafði reynst svo siðprúð í þessu lífi að örlög hennar höfðu orðið þau að
giftast guði og komast þannig aftur til goðheima.
Sólin hneig til viðar. Tónlist heyrðist á ný af himni ofan. Chang Lao og
föruneyti hans sneru aftur. Hann bað Yi-fang afsökunar á að hafa skilið hann
eftir.
„Hér er fremur einmanalegt, bróðir,“ sagði hann. „Svo ekkert gæti veitt
okkur meiri ánægju en að halda yður hér hjá okkur. Því miður er það svo,
samkvæml hinmeskum lögum, að engin mannleg vera má búa í goðheimum.
32
á-.ýSœg/Áiá- - TÍMARIT ÞÝÐENDA 1994