Jón á Bægisá - 01.11.1994, Qupperneq 54

„Vertu ekki hræddur!“
En maðurinn frá Gílan var hræddur. Það var djúp rödd lögregluþjónsins
frá Baludj, sem barst honum út um skeggjaðan munninn, sem hræddi hann.
„Ég hef líka verið ræningi, alveg eins og þú.“
Lögregluþjónninn frá Baludj sagði ekki meira, en hjartað í brjósti mannsins
frá Gílan tók kipp. Svo var að heyra sem þeir grunuðu hann. „Ég hef verið
ræningi eins og þú?“ — livað hann getur logið, þessi trúvillingur. Hann er
bara að reyna að fá mann til að tala.
Nú var röðin komin að lögregluþjóninum frá Baludj að hræðast ógnvekjandi
þögnina. Hann hélt áfram tali sínu ennþá lægra rómi: „í morgun, við húsrann-
sóknina, þegar ég leitaði í hrísgrjónahrauknum...“
Það heyrðist skrjáfur innan úr myrkrinu, eins og gripið hefði verið utan um
tóbaksblöðin, sem héngu til þerris uppi undir þaki.
„Hreyfðu þig ekki eða ég hleypi af!“ Rödd lögregluþjónsins frá Baludj nísti
gegnum merg og bein, ógnandi. Maðurinn frá Gílan sá að hann miðaði á hann
í myrkrinu.
„Sestu! “
Bóndinn settist og hlustaði með athygli til að fara ekki á mis við neitt, sem
lögregluþjónninn segði, þrátt fyrir hávaðann í rigningunni og storminum.
„í hrísgrjónahrauknum — ertu að hlusta? — Inni í hrísgrjónahrauknum
miðjum fann ég skammbyssu — skammbyssu sem þú getur líklega reiknað út
hver á! Ég gaf enga skýrslu um hana, svo hún lenti ekki í röngurn höndum, og
ég fer sjálfur með hana til yfirliðsforingjans. Þú veist líklega, að þeir verða
örskjótir að festa þig upp í gálgann, ef upp kemst að þú eigir skammbyssu.“
Algjör þögn. Það var sem stormurinn þagnaði og gömul trén héldu niðri í
sér andanum, og lágmælt rödd lögreglumannsins frá Baludj saxaði hávaðann,
veinin og þytinn í vindinum úti fyrir.
„Skilurðu það sem ég er að segja við þig? Vertu ekki hræddur við mig. Ég
er líka alinn upp í sveit. Ég veit hvernig þér iíður. Við höfum mátt þola mikið
óréttlæti af völdum höfðingjanna okkar. En látum það kyrrt Iiggja. Lögreglan
er hvort sem er rniklu verri en höfðingjarnir. Ég var líka sjálfur ræningi um
tíma. Ég hef sjálfur drepið jafnmarga og hárin á höfði þínu. Ég fór sjálfur í
lögregluna til að verða ekki fyrir barðinu á þeim. Þú þarft því ekki að hræðast
mig. Það væri ekki Guði þóknanlegt, að jafnungur maður og þú yrði fórnar-
lamb, og það til einskis. Ég hef ekkert heyrt frá konu minni og börnum í meira
en mánuð. Ég hef ekki sent þeim neinn pening. Væri það ekki fyrir þau, væri
ég ekki staddur hér núna. Viltu að ég aíliendi þér skammbyssuna?11
Maðurinn frá Gílan tók andköf, hálsinn herptisl saman og hjartað hamraði
í brjósti hans. Svitaperlur spruttu fram á enni lians. Ilann sá ógnandi andlit
lögregluþjónsins frá Baludj fyrir sér í myrkrinu, og það jók á ótta hans. Hann
var í vafa um, hvað til bragðs skyldi taka. Hann ætlaði að standa upp til að
reyna að ná betur andanum.
„Hreyfðu þig ekki! Ég held á byssunni þinni — með sjö kúlum í skothylkinu.
Ilún er ekki skothæf — til þess þarf að spenna gikkinn. En auðvitað færðu
byssuna þína aftur.“
Maðurinn frá Gílan þoldi ekki meira. „Þú lýgur! Ég fæ hana víst aldrei. Af
54
á .ffiœý/'lá - TÍMARIT hÝÐENDA 1994