Jón á Bægisá - 01.11.1994, Qupperneq 72

Hermaðurinn sofnaði. Sígarettmia haiði hann sjálfur vaflð, svo það slokknaði
í henni. Hann svaf ekki sérlega vært, en brátt datt rökkrið á og samlagaði
hann mergilstjörninni og hinum hlutunum, og nú líktist hann sjálfur auðri og
hljóðlátri jörðinni.
Þegar hann vaknaði var orðið nálega aldimmt. Hann þreifaði kringum sig,
greip um viðarteinung sem lá þar og reis síðan gætilega á fætur. Hann hélt
báðum höndum um teinunginn og leit til allra átta. Húfan var dottin af honum
og grannir fingur kvöldkulsins ýfðu á honum hárið. Tunglið bar allhátt yflr
bakkabrúnina. Það hafði fylgt í kjölfar sólar mikinn hluta dags og var nú á
leið til viðar.
Herntaðurinn kveikti sér í sígarettu og lagðist fyrir aftur. Síðan hlustaði
hann stundarkorn á rottu eða eitthvert annað smákvikindi sem rjálaði við
annað stígvélið hans.
„Hver ert þú?“ var sagt hljóðlega að baki honum.
Hermaðurinn lá og starði. Hann greip enn til viðarteinungsins, en gat ekki
orðið neins var.
„Ég er hermaður,“ sagði hann loks.
„Þarf ég nokkuð að óttast þig?“ spurði röddin.
„Nei,“ sagði hann.
„En þú hefur samt unnið mönnum mein?“ spurði röddin.
Þetta var stúlkurödd. Hún var ekki sérlega hástemmd, en skýrmælt. Og
enn fékk hermaðurinn ekki greint neitt.
„Geturðu séð hvar tunglið er?“ sagði hann. „Það hlýtur að vera nýkomið
upp.“
„Ég ligg hérna og get ekki séð neitt,“ sagði hún.
Hermaðurinn vafði frakkann þéttar að sér og braut upp kragann. Nú saknaði
hann hnappanna tveggja. Það var kalt.
„Þú skalt ekki vera hræddur við að segja það,“ sagði stúlkuröddin. „Þú varst
hermaður og þá gastu auðvitað ekki hjá því komist.“
„Segðu mér eitthvað, stúlka góð,“ sagði hermaðurinn.
„Æ, það er svo lítið að segja.“
Síðan varð svo löng þögn að rnúsin áræddi aftur að glíma við stígvélið.
„Ég er bara svo einmana,“ sagði stúlkuröddin, „en nú ert þú kominn.“
„Já,“ sagði hann.
„Þú hefur eflaust farið um allt, séð allt og reynt svo margt vont,“ sagði hún,
„en ég hef legið hér og þráð svo lengi, svo lengi.“
„Hérna eru menn afskráðir,“ sagði hermaðurinn.
„0, það er varla umtalsvert,“ sagði stúlkuröddin. „Ég var ekki gömul. Ég
vildi svo fegin vera glöð og lifa. En svo varð ég hrædd og hljóp hingað niðrað
vatninu.“
„Ég spyr þig ekki um neitt, stúlka góð,“ sagði hermaðurinn.
„Nú ligg ég róleg. Og mér sýnist ég sjá tunglið núna.“
„Mér missýndist áðan,“ sagði hann. „Tunglið er ekki nýkomið upp. Það er
að ganga til viðar. Mér fellur illa við þennan rauða lit sem það fær á sig. En
það hverfur rétt strax.“
„Þá ætla ég bara að liggja og hugsa um að þú sért hérna,“ sagði hún.
72
á Jföeeyúá ~ Tl'MARIT ÞÝÐENDA 1994