Jón á Bægisá - 01.11.1994, Síða 74

Soren Kierkegaard
w
Omar af strengleikum
Úrval úr „Diapsalmata. Ad se ipsum" í Enten-eller.
Mennirnir eru nú tilætlunarsamir. Þeir nota sér aldrei það frelsi sem þeir
hafa, en heimta hitt sem þeir hafa ekki. Þeir hafa hugsunarfrelsi, þeir heimta
málfrelsi.
Engu nenni ég. Ég nenni ekki að sitja hest, það er of mikil hreyfing. Ég
nenni ekki að ganga, það er of erfitt. Ég nenni ekki að leggjast, því annaðhvort
yrði ég að liggja og því nenni ég ekki, eða ég yrði að rísa á fætur og því nenni
ég ekki heldur. Hvernig sem á er litið: ég nenni alls engu.
Sum skordýr, eins og menn vita, deyja í andrá frjóvgunarinnar. Eins er um
alla gleði, æðsta og dýpsta nautnastund lífsins kemur í fylgd dauðans.
Ellin lætur drauma æskunnar rætast. Þannig fór um Swift. Þegar hann var
ungur reisti hann geðveikrahæli, í ellinni fór hann þangað sjálfur.
Stundum getur það gerzt að maður verði snortinn svo ósegjanlegum
sársauka af að sjá manneskju standa aleina í heiminum. Um daginn sá ég
fátæka stúlku sem fór alein til kirkju til að láta ferma sig.
Ég segi það um sorg mína sem Englendingur segir um hús sitt: sorg mín er
kastali minn. Margir telja sorgir til lífsþæginda.
Mér líður eins og peði í tafii hlýtur að líða þegar andstæðingurinn segir um
það: þetta peð máttu ekki hreyfa.
Lífið er orðið mér að beiskum drykk, og samt á ég að taka hann inn í
dropatali, hægt og teljandi.
Enginn snýr aftur frá þeim dauðu, enginn kom í heiminn ógrátandi. Enginn
spyr mann hvenær hann vilji inn, enginn hvenær hann vilji út.
Tíminn líður, lífið er straumur, segir fólk, og þar fram eftir götunum. Það
get ég ekki séð. Tíminn stendur í stað og ég líka. Allar áætlanir sem ég geri
fljúga rakleitt aftur í fang mér, og þegar ég hræki hræki ég framan í sjálfan
mig.
Tíma mínum skipti ég svona: helming tímans sef ég, hinn helminginn
dreymir mig. Þegar ég sef dreymir mig aldrei. Því er nú verr, þar sem svefninn
er hin æðsta snilld.
74
fá/t, á Jföœp/ilá ' - TÍMARIT ÞÝÐENDA 1994