Jón á Bægisá - 01.11.1994, Síða 92

stað upp í höfði H. og hann hafði ekki einu sinni tíma til að velta því fyrir sér
hvað það þyrfti marga samhangandi tóna til að gera sér grein fyrir þessháttar.
Strokkvartett Dvoráks í F-dúr hljómaði, í fyrstu mjög veikt, síðan af æ meiri
styi’k. Turn Maríulaugakirkjunnar laut eins og fiðlubogi að framhliðinni á
hóteli, nú hljómaði hann í sópran, með rödd E. B., og á víólunni. Auk þess
talaði E. B. meðan á öllu þessu stóð, augu hennar skutu gneistum, en það
skildist ekki hvað hún sagði. H. nálgaðist munn Elísabetar Báthory og þá fyi'st
tók hann eilir því að þessi munnur var núna líka mjór eins og hnífsblað og
þar var engin minnsta smuga sem hefði getað gefið orðunum hljóm. Allir
tónar bárust frá turninum sem hafði breyst í iiðluboga. Strokkvartettinn í F-
dúr, útskýrði H. En það virtist óþarfa vísdómshroki. E. B. þekkti ekki þetta
verk Dvoráks, trúlega alveg jafn illa og hin. Þó liðuðust andstyggilegar fellingar
nær ósýnilegs bross kringum munn hennar, líkt og fiðrildisvængur heiði
sljakað við þeim. Gerði hún einungis gys að derringnum í H. eins og hjá öllum
karlmönnum sem ekki finna viðeigandi orð og fiýja á náðir óþekktra
strokkvartetta? H. skildi að algjör óþarfi var að útskýra lagið þar sem við bættist
að kirkjuturninn sást alls ekki úr gluggakrýli hótelsins. í hótelherberginu varð
einungis marrið í rúmgarminum æ illkvittnara, æ allsgáðara. Þau engdust
bæði hamslaus á rúminu og hið vart sýnilega bros E. B. varð í fyrstu illkvittið,
svo að fyrirlitlegri grettu. Þú hefur sóað kröftum þínum á gagnlausar glyðrur.
Ósvífni! H. vissi að því var ekki þannig varið. Undrun hans yfir að hún skyldi
samt vera komin, hugsanir hans, sem héldu dauðahaldi í hinn óvænta sigur,
ertu vöðva hans. Það gladdi hann þó að E. B. formælti. Mun verra væri að hún
umvefði hann móðurlegri meðaumkun þeirra kvenna sem skilja allt. Þá gæti
hann endanlega gefið tilraunir sínar upp á bátinn og auðmýkingin væri
fullkomin. Auk þess barðist hann hérna í rúminu, þegar allt kom til alls, við
sögu látins vinar sem þráði konu svo heitt að hann kom upp um sig á hverju
stefnumóti: varð loks, er hann hafði reynt það í heilar tvær vikur, að giflast
henni því hann hafði glatað öllu sjálfstrausti. En E. B. þreyttist ekki á
heiflúðugum kerlingarformælingum sínum, hún hélt þeim miskunnarlaust
áfram. Og allt í einu óx H. ásmegin að nýju og hefði verið þess albúinn að
myrða og elska í senn á lakinu sem sífellt varð krumpaðra. Var hann betri
flugmaðurinn sem hrapaði? spurði hann seinna. Já, sagði Elíabet Bárthory og
bærði vart rauðan hnífsblaðsmunninn. En hún halði tæpast sleppt orðinu er
rödd hennar fiaug í fefur bak við bogagöng Maríulaugahúsanna. H. pírði augun
upp á húsin til að leita hennar en einungis horn herbergisins störðu á hann,
rykfaliin veggklukka, stólar, horð, gamalf skenkur, allt hlutir sem H. halði
ekkert með að gera. Hann leitaði að bláum blettum ástarinnar á handlegg
sér, biti E. B. á bringunni, en svanirnir á Tepfu hufdu húð hans með vængjum
sínum og ekkert uppljóstrandi tákn glóði undir þéttu fiðrinu. Kjarklaus flúði
liann fram í eldhús og þar fiæddi lyktin skyndilega móti honum. I lann gramsaði
forvitinn í óþvegnum diskunum og pjáturhnífapörunum til að Fmna hvaðan
hún kæmi. Hún barst frá lítilli viðaröskju milli kryddglasanna. Vanilla,
múskathnot, myrta, karrí, kanill, taldi H. upp, því hann var ekki almennilega
klár á þeim leifum af heimilishaldinu sem honum höfðu fallið í skaut. Ilann
andaði djúpt að sér ilminum nafnlausa og róaðist. Á ný slangraði hann milli
firs/ á - TÍMARIT ÞÝÐENDA 1994
92