Jón á Bægisá - 01.11.1994, Qupperneq 102

sniðinu á kjólfötunum sem þeir kaupa sér fyrir þrítugt og nota afar sparlega
næstu fjörutíu og fimm árin. En þessi maður var í kjóljakka sem hefði getað
verið saumaður í gær þótt hann væri hefðbundinn í sniðinu. Hann var með
fremur sítt hár og iiðað, en afar glæsilega snyrt og greitt. Hann bar sig fyrir-
manniega. Ég er ívið of gamall til þess að geta sagt karimannsandiit frítt án
þess að blygðast mín, en hann var samt óneitanlega fríður — fríður, en kulda-
legur og þóttafullur í fasi. Ég þekkti strax manngerðina — bersýniiega
gistikennari frá einhverjum liáskóla í miðvesturríkjum Bandaríkjanna.
„Þetta er snoturt verk, finnst þér ekki?“ sagði ég og var þá að hugsa um
altarisbríkina okkar.
Hann virti mig ekki viðlits. „Nokkuð athyglisvert, af fjölskyldumynd að vera,“
muldraði hann. Ég dró þá ályktun að hann hlyti að vera heyrnarsljór.
„Þetta er rússneskt verk frá sautjándu öld, það sem kallað er hreyfanlegt
helgimyndaþil,“ sagði ég og brýndi raustina.
„Leiðinlegt að það skuli vanta mynd af pabba. En þetta er samt ekki sem
verst, svona samanborið við annað,“ sagði hann og hélt áfram að látast ekki
sjá mig.
„Ég býst við að þú sért hér að heimsækja listadeildina okkar,“ æpti ég.
Þá sneri hann sér við og leit á mig. Vorkunnsemi og fyrirlitning bitust á í
augnaráði hans. Mér varð ónotalega við því enginn hefur horft á mig á þennan
hátt síðan ég tók munnlegt próf í síðasta sinn og það var fyrir um það bil
þrjátíu árum.
„Þekkirðu mig ekki?“ spurði hann.
Mér rann í skap. Ég á fremur bágt með að muna nöfn, en er afbragðsgóður
í andlitum. Ég var viss um að ég hafði aldrei séð hann áður. Og þó — það var
eitthvað kunnuglegt við hann.
„Segir þetta þér eitthvað?“ sagði ókunni maðurinn og gerbreyttist á auga-
bragði. Skarlatslitur þröngur búningur og efnismikil rauð skikkja birtust í
stað nýtískulegu kjólfatanna og ómurinn frá diskótekinu uppi virtist skyndi-
lega umhverfast í kunnuglega takta — eftir hvern var þetta nú aftur — jú,
Gounod.
„Auðvitað þekki ég þig núna,“ hrópaði ég, „þú ert nýi skólastjórinn í Óperu-
skólanum. Mikið var vel til fundið hjá þér að koma í leikbúningi."
„Nei!“ æpti hann gremjulega og tók aftur stakkaskiptum. í þetta sinn var
hann kominn í grófgerðan loðinn búning og eins konar hófar á fótunum; stór
hrútshorn spruttu fram úr enni hans og á botninn, þar sem buxnasetan hafði
verið, var komið ljótt fés með langa rauða tungu sem lafði ruddalega út úr
munninum.
„Auðvitað,“ hrópaði ég og hló eins og iífi því ég var að verða nokkuð smeyk-
ur, „þú hlýtur að vera leikari úr miðaldaleikhópnum, Poculi Ludique Societas.
En gott dulargervi!“
„Dulargervi!“ öskraði hann eins og Ijón. Á sama andartaki barst hátt fret
frá slapandi tungunni í neðra fésinu — svo sannarlega háðslegur hornablástur.
„Auma afsprengi vantrúaraldar, hvaða tökum á ég að taka þig?“ Og mér til
ómældrar skelfingar stóð allt í einu — beint fyrir framan mig í kapellunni —
rauður dreki með sjö höfuð og tíu horn og sjö kórónur, hverja á sínu höfðinu.
102
á ~ TIMARIT ÞÝÐENDA 1994