Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Síða 23

TVÆR SKRÝTNAR SÖG-
UR UM DAUÐANN
VINNUKONAN (1). Rík frú hafði í þjónustu sinni vinnukonu sem átti að
gæta barnsins. Bamið var fíngert eins og tunglsgeisli, hreint eins og snjór-
inn og blítt eins og sólin. Vinnukonan elskaði barnið eins heitt og tunglið,
sólina og jafnvel guð sjálfan. En svo týndist barnið einu sinni, ekki var vit-
að hvernig, og vinnukonan fór að leita að því. Hún leitaði um allan heim-
inn, í öllum borgum og löndum, meira að segja í Persíu. f Persíu kom
vinnukonan að háum turni sem stóð við breitt, myrkt fljót. Hátt uppi í turn-
inum brann rautt ljós og vinnukonan trygglynda spurði þetta ljós: Getur þú
sagt mér hvar bamið mitt er niðurkomið? Það er týnt og ég hef leitað að því
í tíu ár! - Þá skaltu leita í önnur tíu ár, svaraði ljósið og slokknaði. Vinnu-
konan leitaði nú að barninu um jörðina þvera og endilanga í tíu ár, meira að
segja í Frakklandi. I Frakklandi er stór og glæsileg borg sem heitir París og
þangað kom hún. Kvöld eitt var hún stödd fyrir framan fagran garð. Hún
grét vegna þess að hún fann ekki barnið og tók upp rauða vasaklútinn sinn
til að þurrka sér um augun. Þá laukst garðurinn allt í einu upp og barnið
kom gangandi út. Þarna sá hún það og dó af gleði. Af hverju dó hún? Hvað
átti það eiginlega að þýða? Hún var reyndar orðin gömul og mátti ekki við
miklu. Bamið er núna stór og fögur darna. Ef þú hittir hana bið ég að heilsa
henni.
MAÐURINN MEÐ GRASKERSHÖFUÐIÐ (2). Einu sinni var maður sem
bar holt grasker á herðunum í stað höfuðs. Þannig komst hann ekki langt.
21