Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Síða 24

Og samt vildi hann vera fyrstur. Einn af þeim! - í stað tungu hékk laufblað
af eikartré út úr munninum á honum og tennurnar höfðu einfaldlega verið
tálgaðar með hnífi. í staðinn fyrir augu var hann með tvær holur. í holunum
blakti á tveimur kertisstubbum. Þetta voru augun. Ekki sá hann langt frá sér
með þeim. Samt sagðist hann sjá betur en aðrir, monthaninn þessi! - A
höfðinu hafði hann háan hatt sem hann tók ofan þegar einhver yrti á hann,
svona var hann kurteis. Svo fór hann einu sinni út að spássera. En það var
svo hvasst að það slokknaði á augunum. Þá ætlaði hann að kveikja aftur á
þeim en hafði engar eldspýtur. Hann fór nú að gráta með kertisstubbunum
sínum því hann gat ekki fundið leiðina heim til sín. Þarna sat hann, hélt um
graskershöfuðið með báðum höndum og langaði til að deyja. En það var
ekki auðvelt að deyja. Fyrst kom bjalla sem át laufblaðið úr munninum.
Svo kom fugl sem pikkaði gat á graskershöfuðið. Og það kom barn sem tók
báða kertisstubbana. Þá gat hann dáið. Bjallan er enn að éta laufblaðið,
fuglinn er enn að pikka og barnið er enn að leika sér að kertunum.
22