Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Side 72

tækrahúsinu," hugsaði hann og gekk rösklega áfram og kom eftir andartak
óforvarandis að slökkvihúsinu. „Það brennur hvergi!“ rumdi hann og hélt
önugur áfram. Eftir fáein skref kom hann að veðlánarahúsinu. „Ég á ekki
nokkum skapaðan hlut til að veðsetja," og spölkomi síðar baðhúsið. „Ég
þarf ekki að baða mig!“ Eftir dálitla stund kom hann að skólahúsinu og þá
sagði hann: „Skólaárin mín eru löngu liðin,“ og hristi sinn undarlega haus
um leið og hann gekk varlega áfram. „Með tíð og tíma kem ég að rétta hús-
inu,“ sagði hann. Það leið ekki á löngu þar til Schwendimann stóð fyrir
framan stóra skuggalega byggingu. Þetta var tukthúsið. „Ég á ekki skilið að
vera refsað, það er eitthvað annað sem ég á skilið," muldraði hann í barm
sér og þrammaði áfram og kom brátt að öðru húsi, nefnilega sjúkrahúsinu.
„Ég er ekki veikur, það er eitthvað annað. Ég þarf ekki að láta hjúkra mér,
það er eitthvað annað sem ég þarf.“ Hann gekk áfram reikull í spori, það
var bjartur heiðríkur dagur, sólin blikaði, snotur strætin iðuðu af fólki og
veðrið var svo milt og gott en Schwendimann tók ekkert eftir þessu fallega
veðri. Hann kom nú að foreldrahúsinu, húsi æskunnar, húsinu þar sem hann
fæddist. „Svo sannarlega vildi ég aftur verða bam og eiga foreldra en for-
eldrarnir eru dánir og æskan kemur ekki aftur.“ Hann hélt áfram varkárum,
hikandi skrefum og kom auga á danshúsið og síðan kauphúsið. Fyrir fram-
an danshúsið sagði hann: „Mér finnst ekki gaman að dansa," og fyrir fram-
an kauphúsið sagði hann: „Ég kaupi ekkert og sel ekkert.“ Það tók að
kvölda. Hvar átti Schwendimann eiginlega heima? í vinnuhúsinu? Hann
langaði ekki lengur að vinna. Eða í gleðihúsinu? „Ég finn ekki lengur til
gleði eða unaðar." Það leið ekki á löngu þar til hann stóð frammi fyrir
dómshúsinu og þá sagði hann: „Ég þarfnast ekki dómara, ég þarfnast ein-
hvers annars.“ Fyrir framan sláturhúsið sagði hann: „Ég er enginn slátrari."
Hann taldi sig ekki eiga nokkurt erindi í prestshúsið og í leikhúsið hefur
fólk eins og Schwendimann ekkert að sækja og hans líkar stíga ekki fæti
sínum inn í tónleikahús. Hann gekk hljóður og sinnulaus áfram og gat varla
haldið augunum opnum fyrir þreytu. Honum fannst sem hann svæfi, að
hann skálmaði áfram í svefni. Hvenær skyldirðu finna rétta húsið,
Schwendimann? - Hægan, hægan, það finnst, hann kom að sorgarhúsinu.
70