Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.10.1998, Blaðsíða 49

Frá landlækni
Um
lAÁÍMkutAAUMtðferð
Landlæknir hefur sett
eftirfarandi reglur um
nálastungumeðferð.
1. Einungis viðurkenndar heilbrigðis-
stéttir hafa heimild til að stunda
nálastungumeðferð. Öllum þeim,
sem hyggjast stunda nálastungu-
meðferð, ber að sækja um leyfi til
slíks til landlæknis.
2. Heimild til að stunda nálastungu-
meðferð á Islandi hafa læknar
sem lokið hafa viðurkenndu námi
í slíkum lækningum.
3. Landlæknir metur hvaða aðrar
heilbrigðisstéttir hafa leyfi til að
stunda nálastungumeðferð enda
hafi viðkomandi lokið viður-
kenndu námi í nálastungumeð-
ferð en hafa verður tilvísun frá
lækni til að stunda slíka meðferð.
Greinargerð
Nálastungumeðferð hefur á undan-
förnum árum öðlast nokkra viður-
kenningu sem gild læknisfræði en
Ijóst er að örvun með nálastungu-
meðferð getur breytt verkjaskynjun
og linað sársauka með svipuum
hætti og raferting á húð (TENS,
transcutane nerve stimulation). Aðrar
ábendingar eru ekki skilgreindar með
fullnægjandi hætti. Því ber ávallt að
hafa hliðsjón af þekkingu og niður-
stöðum vísindarannsókna á hverjum
tíma. Við nálastungumeðferð ber að
gæta þess að rétt sjúkdómsgreining
sé fyrir hendi eða að sjúkdómar sem
krefjast annarrar meðferðar séu ekki
til staðar þannig að meðferð á ein-
kennum tefji ekki greiningu og
meðferð sjúkdóms sem einkenn-
unum veldur. Einnig verður að hafa í
huga að nálastungumeðferð getur
valdið vefjaskemmdum, sýkingum og
loftbrjósti þótt sjaldgæft sé ef rétt er
að málum staðið.
Landlæknir ætlast til þess að þeir
sem til þess eru bærir geri grein fyrir
því gegn hvaða sjúkdómum þeir
hyggjast beita nálastungumeðferð
þegar sótt er um leyfi til að stunda
þá meðferð og jafnframt ef breyting
verður á ábendingu enda sé erindið
rökstutt.
Nálastungur gerðar samkvæmt
reglum þessum eru greiðsluhæfar
sem læknisverk.
Bólusetning í
haust
Alþjóðaheilbrigðismálastofnunin
ráðleggur að influenzubóluefni
1998-1999 innihaldi eftirtalda
stofna:
A/Sydney/5/97(H3N2)-líkur stofn
A/Beijing/262/95(H1N1)-líkur stofn
B/Beijing/184/93-líkur stofn
Hverja á að bólusetja?
• Alla einstaklinga eldri en 60 ára.
• Öll börn og fullorðna sem þjást
af langvinnum hjarta-, lungna-,
nýrna-, og lifrarsjúkdómum,
sykursýki, illkynja sjúkdómum
og öðrum ónæmisbælandi
sjúkdómum.
• Starfsfólk heilbrigðisþjónustu og
aðra þá sem daglega annast
fólk með aukna áhættu.
Brýnt er að bólusetning Ijúki
eigi síðar en í nóvemberlok.
Frábendingar:
• Ofnæmi gegn eggjum, formalíni
eða kvikasilfri.
• Bráðir smitsjúkdómar.
• Bólusetning gegn pneumó
kokkasýkingum
Sóttvamalæknir vill einnig minna á
bólusetningar gegn pneumókokka-
sýkingum á 10 ára fresti til handa
öllum sem eru eldri en 60 ára og 5
ára fresti einstaklingum sem eru í
sérstökum áhættuhópum.
Sóttvarnalæknir
Sókn besta vörnin £
Á ráðstefnunni „Hlutverk heilbrigðisstarfsmanna í tóbaks-
vörnum" sem haldin var á Egilsstöðum 21. og 22. ágúst
sl. kom m.a. fram að samkvæmt nýrri norrænni könnun
virðast íslenskir foreldrar reykja meira yfir börnum sínum
en foreldrar á hinum Norðurlöndunum. Um 30% fullorð-
inna karla og kvenna á íslandi reykja og hefur hlutfallið
ekki minnkað í nokkur ár. Ákvæði tóbaksvarnarlaga um
afgreiðslu og sölu viðsjáðverðs nef- og munntóbaks eru
þverbrotin hér á landi og þrátt fyrir ábendingar aðhafast
heilbrigðiseftirlit og lögregla lítið sem ekkert.
Á ráðstefnunni voru samþykktar nokkrar ályktanir.
Samþykkt var að ráðstefnan legði til að Félag íslenskra
hjúkrunarfræðinga, Ljósmæðrafélag íslands, Læknafélag
íslands og Tannlæknafélag íslands skipi starfshóp heil-
brigðisstarfsmanna um tóbaksvarnir. Þá var lagt til að
tryggja ákveðnar forvarnir og fylgja eftir lögum um
tóbaksvarnir og íslenskri heilbrigðisáætlun frá 1991 með
áframhaldandi einkaleyfi hins opinbera á sviði innflutn-
ings og dreifingar á tóbaki og háu tóbaksverði.
Ráðstefnan var haldin á vegum Heilbrigðisstofnun-
arinnar á Egilsstöðum og Krabbameinsfélags Héraðs-
búa. Þátttakendur voru 75, flestir heilbrigðisstarfsmenn.
Þeir sýndu efninu mikinn áhuga og margir lýstu því að
þeir teldu að í tóbaksvörnum væri sókn besta vörnin.
Tímarit hjúkrunarfræöinga • 4. tbl. 74. árg. 1998
241