Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.08.2006, Blaðsíða 11

Sigþrúður er alin upp á Patreksfirði,
dóttir hjónanna Ingimundar Benjamíns
Halldórssonar matreiðslumanns og
Jóhönnu Breiðfjörð Þórarinsdóttur Ijós-
móður. Systur hennar eru þrjár, Þuríður
Gunnhildur, Björg Ragnheiður, sem
báðar eru hjúkrunarfræðingar og Björg
er auk þess Ijósmóðir, og Hallfríður sem
er íslenskukennari. „Ég var ákveðin í að
ég ætlaði ekki að verða Ijósmóðir, en
í þá daga voru þær yfirsetukonur. Um
leið og konan fékk verki var búið að ná
í mömmu. Oft gat því teygst á tímanum
sem hún var í burtu. Móðuramma mín
og afi bjuggu á Patreksfirði og þau voru
betri en enginn. Annars vafðist það ekki
fyrir honum pabba að vera með okkur
dæturnar, gekk í hvaða verk sem var.“
„Það þýddi nú lítið annað en að
hlýða í þá daga“
Sigþrúður lauk landsprófi frá Héraðs-
skólanum í Reykholti í Borgarfirði. „Var
að velta fyrir mér hvort ég ætti að
fara í Menntaskólann á Akureyri, en
í þá daga var það ekki sjálfsagt. Ég
var búin að ákveða að fara í hjúkrun,
stúdentspróf var ekki inntökuskilyrði svo
ég lét landsprófið duga. Ég vann í staðinn
í eitt ár á sjúkrahúsinu á Patreksfirði,
það gerðu margar stúlkur áður en þær
fóru í hjúkrun hér áður, rétt eins og
nú. Man að sængurkonurnar voru að
segja við mig, þú átt að læra að verða
Ijósmóðir en ekki hjúkrunarkona, ert með
hendurnar hennar mömmu þinnar." Þá
var hægt að fara beint í Ljósmæðraskóla
íslands og taka þar tveggja ára nám
í Ijósmóðurfræðum, seinna varð það
framhaldsnám fyrir hjúkrunarfræðinga“.
Sigþrúður segir að Þorbjörg Jónsdóttir
skólastjóri Hjúkrunarskóla íslands hafi
talið skynsamlegt fyrir hana sem kom
utan af landi, að koma og starfa sem
gangastúlka á Landspítalanum. „Haustið
1964 fórum við mamma suður með
móðurbróður mínum, hún tíl að halda upp
á 25 ára afmæli sitt sem Ijósmóðir en ég
til að starfa sem gangastúlka hjá Jóhönnu
Björnsdóttur deildarstjóra á D-gangi á
Landspítalanum. Það eru mánuðir sem
ég hefði ekki viljað vera án. Þar vann ég
fram að 1. desember eða í þrjá mánuði
og byrjaði svo í Hjúkrunarskólanum, en
þá var tekið inn í skólann tvisvar á ári.
Fjölskyldumynd, tekin fyrir nokkrum árum: Frá vinstri Tómas Buchholz tengdasonur,
Gunnlaugur Bjarkí Snædal sonur, Sigþrúður, Flarpa Snædal og Smári G. Snædal eiginmaður.
Ég á margar góðar minningar frá dvöl
minni á deildinni hennar Jóhönnu Björns.
í þá daga voru deildarstjórar á Land-
spítalanum deildarstjórar með stóru D-i!
Þær voru gríðarlega miklir og sterkir
persónuleikar. Það þýddi nú lítið annað
en að hlýða í þá daga. Það var einmitt
Jóhanna sem sagði seinna um mig: „Ég
vissi alltaf að hún Sigþrúður mín yrði
góð hjúkrunarkona því það hefur enginn
skúrað ganginn eins vel og hún!“
Fyrstu þrír mánuðirnir í Hjúkrunar-
skólanum voru nefndir forskóli, við vorum
látnar þéra skólastjórann okkar en eftir
forskólann bauð Þorbjörg okkur dús. í þá
daga þéraði fólk og okkur var uppálagt
að þéra alltaf sjúklingana til að byrja
með. Ef þeir þúuðu okkur, þúuðum við á
móti. Þorbjörgu fannst því vissara að við
kynnum umgengnisreglurnar þegar út á
spítalana var komið.
Ég þóttist nú kunna ýmislegt fyrir mér
þegar ég byrjaði í skólanum en skildi fljótt
þegar ég byrjaði í náminu hversu lítið ég
kunni! Eftir þessa þrjá mánuði var ég
send upp á Akranes sem blánemi, eins
og það var kallað.
Páll Gíslason var þar yfirlæknir og Sigur-
björg Jóhannsdóttir hjúkrunarforstjóri eða
forstöðukona eins og það hét þá. Páll
var skurðlæknir, skar mikið upp og við
nemarnir sátum þá daga á aukavöktum
fram eftir, engin var gjörgæslan. Ekki fékk
maður krónu fyrir það, það tíðkaðist ekki í
þá daga hjá hjúkrunarnemunum.
Ég gleymi því aldrei þegar ég átti að fara
áfyrstu næturvaktina, með hjúkrunarkonu
á bakvakt sofandi í húsinu. Það óx mér
svo í augum að ég ætti að bera ábyrgð
á öllum sjúklingunum á ganginum.
Sjúkraliðar voru ekki til sem starfsstétt,
ég var með eina gangastúlku með mér,
rétt eins og ég hafði verið sjálf vestur
á Patreksfirði. Held það hafi verið út af
þessari spennu að ég fékk þvagteppu,
gat ekki pissað og varð að sprauta mig
Tímarit hjúkrunarfræðinga - 3. tbl. 82. árg. 2006
9