Morgunblaðið - 23.03.2018, Side 60

60 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 22. MARS 2018
✝ Margrét Þor-björg (Vil-
hjálmsson) Norland
fæddist í Edinborg
í Skotlandi 29. júlí
1929. Hún lést á
Landspítala Foss-
vogi 8. mars 2018.
Foreldrar Mar-
grétar voru Kristín
Thors húsmóðir, f.
16.2. 1899 á Akra-
nesi, d. 27.7. 1972,
og Guðmundur Vilhjálmsson,
forstjóri Eimskipafélags Ís-
lands, f. 11.6. 1891 á Undir-
vegg í N-Þingeyjarsýslu, d.
26.9. 1965. Systkini Margrétar:
Thor, f. 12.8. 1925, d. 2.3.
2011, Helga Alice, f. 15.8.
1926, Guðmundur William, f.
24.5. 1928, og Hallgrímur, f.
26.11. 1930, d. 7.4. 1945.
Margrét giftist 23. ágúst
1952 Sverri Norland raf-
magnsverkfræðingi, f. í Har-
amsöy í Noregi 8.1. 1927, d.
26.6. 2007. Foreldrar hans
voru Jón Jóhannesson Norland
héraðslæknir í Noregi, f. í
Reykjavík en reistu síðan rað-
hús ásamt þremur öðrum fjöl-
skyldum í Ljósheimum og
fluttust þangað árið 1959. Þar
bjuggu þau í tæpa þrjá áratugi
uns þau fluttust á Sunnuveg 5
árið 1987. Sverrir lést árið
2007 og bjó Margrét á Sunnu-
vegi allt til dánardægurs.
Árið 1954 hóf Sverrir störf
sem verkfræðingur hjá Paul
Smith. 1956 breyttist fyr-
irtækið í Smith & Norland hf.
og starfaði Sverrir þar sem
forstjóri uns hann andaðist, í
samtals 51 ár. Smith & Nor-
land er enn í eigu fjölskyld-
unnar. Margrét var ávallt
heimavinnandi en tók umtals-
verðan þátt í rekstri fjöl-
skyldufyrirtækisins með því að
styðja við Sverri á ýmsan hátt.
Hún tók m.a. með honum á
móti erlendum gestum og
einnig ferðuðust þau oft sam-
an í viðskiptaerindum til út-
landa, einkum Þýskalands. Að
Sverri gengnum var Margrét
stjórnarformaður Smith &
Norland.
Útför Margrétar verður
gerð frá Langholtskirkju í
dag, 22. mars 2018, og hefst
athöfnin klukkan 13.
Hindisvík á
Vatnsnesi 27.12.
1887, d. 17.2.
1939, og Þórleif
Pétursdóttir Nor-
land, fulltrúi hjá
Ríkisútvarpinu, f.
á Gautlöndum í
Mývatnssveit
29.11. 1894, d.
12.11. 1974.
Margrét og
Sverrir eignuðust
þrjú börn sem eru: 1) Kristín,
f. 1953, framhaldsskólakenn-
ari. 2) Jón, f. 1957, forstjóri,
kvæntur Sigríði L. Signars-
dóttur, f. 1961, heimilislækni.
Börn þeirra eru Sverrir, f.
1986, Kristján, f. 1992, og
Guðmundur Óli, f. 1993. 3)
Halla, rafmagnsverkfræð-
ingur. Börn hennar og Valdi-
mars Sigurðssonar eru Mar-
grét Halla, f. 1995, og Lárus
Thor, f. 2001.
Margrét varð stúdent frá
Menntaskólanum í Reykjavík
árið 1949. Margrét og Sverrir
bjuggu fyrst við Egilsgötu í
Margrét var einstök. Nafnið
Margrét merkir perla og perla
var hún svo sannarlega; einstök
perla, sú fegursta. Ég vonaði
alltaf að þessi stund kæmi aldr-
ei. Að hún færi frá okkur hin-
um, því að hún auðgaði til-
veruna svo mikið. Það er erfitt
að hugsa sér heiminn án Mar-
grétar ömmu.
Hún þekkti ekkert kynslóða-
bil, átti vini á öllum aldri, var
traustur vinur en umfram allt
skemmtileg. Hún bjó alla tíð að
vinum úr æsku og menntaskóla.
Henni fannst einnig gaman að
vera með ungu fólki, helst fólki
á öllum aldri, vera þar sem
stuðið var og líflegar samræð-
ur.
Fjölskyldan var henni mjög
mikilvæg. Ung var ég gefin
honum Nonna mínum, einka-
syninum, og tekið opnum örm-
um frá fyrstu tíð. Þau afi buðu
allri fjölskyldunni iðulega í mat
á sunnudögum. Það voru dýr-
mætar stundir. Þar voru einnig
Kristín og Halla, systur Nonna,
og fjölskyldur. Og maturinn,
umm ... þvílíkur meistarakokk-
ur! Hátíðleikinn á jólum og
páskum, fagurkeri var hún jú,
arineldurinn, ámálaða postulín-
ið hennar, sem hún gerði sjálf,
það fallegasta sem gert hefur
verið.
Tískudrósin Margrét, alltaf
svo fín og flott í vönduðum föt-
um og hælaskóm fram á síðasta
dag. Margir ungir menn fengu
víst hálsríg i den þegar hún
gekk eftir Austurstræti, glæsi-
leg á sínum grönnu og fögru
fótleggjum.
Bókaormurinn Margrét,
ávallt bókastaflar á borðinu
milli hægindastólanna í koní-
aksstofunni, margt í gangi í
einu. Þegar litið var inn í heim-
sókn var talað um allt milli him-
ins og jarðar, það mátti ræða
um allt við ömmu. Svo var gott
að fá sér te og ristað brauð með
eðalosti völdum af ostakonunni
Margréti.
Synir okkar áttu mikinn
fjársjóð í ömmu sinni. Hún
sótti þá alla í skólann einu
sinni í viku alveg frá unga
aldri og eyddi með þeim deg-
inum, það var farið í bakarí og
gert vel við sig. Svo var leikið
eða spilað heima á Sunnuvegi.
Að endingu snæddur kvöld-
verður og afi skutlaði svo
heim. Þessi venja tíðkaðist
fram á unglingsár, mér er
skapi næst að halda fram á
menntaskólaár. Þessi samvera
lagði grunn að þeim góðu og
sterku einstaklingum sem
þessir drengir eru nú.
Og svo hafði bæst eitt lang-
ömmubarn í hópinn, Alma,
sem verður brátt eins árs
gömul. Hún fæddist í New
York, þar sem Sverrir og
Cerise hafa verið búsett í fjög-
ur ár. Margrét sá hana í októ-
ber sl. þegar litla fjölskyldan
kom í Íslandsheimsókn. Þá
urðu fagnaðarfundir og sú litla
hafði gaman af að sitja í fangi
langömmu og skoða hringana
hennar.
Það myndaðist nokkuð föst
hefð fyrir því að Margrét
kæmi í mat til okkar á laug-
ardagskvöldum í Stigahlíðina
eftir að Sverrir féll frá árið
2007. Um margt var þá skraf-
að. Anna móðir mín var oft
líka með okkur og þá var
stundum gripið í spil og
kannski einnig leikið eitt eða
tvö lög á píanó og gítar. Þetta
voru indælar og ljúfar stundir.
Margrét gerði alla í kringum
sig að betri manneskjum með
sinni ljúfu nærveru.
Að lokum langar mig að
þakka Margréti tengdamóður
minni allt og allt með þessum
fátæklegu orðum. Hún var
mér alltaf svo ljúf og kær, stoð
og stytta. Minningin lifir ætíð.
Sigríður Lilja.
Þegar við Cerise, konan mín,
héldum brúðkaupsveisluna okk-
ar fyrir þremur árum endaði
kvöldið með því að allt unga
fólkið flykktist út á dansgólfið –
og Margrét amma. Þetta kemur
engum á óvart sem þekkti
hana. Ég man að mér varð litið
til hennar – þetta hefur verið
27. júní 2015 og því næturbjart,
skömmu eftir sumarsólstöður –
og hún virkaði eilíf, yngst í
hópnum. Og hún var það líka í
besta skilningi: alltaf forvitin,
glaðlynd og til í að njóta lífsins.
Hún var heimsborgari sem
sameinaði torfhús og kaffihús,
Eddukvæði og Proust, íslenskt
rok og suðræna sólarbirtu í
Kaliforníu, þangað sem hún fór
ung til náms – fyrir viðeigandi
tilviljun er ég nú staddur þar á
nákvæmlega sömu slóðum og
finnst eins og ég rekist kannski
á hana á ströndinni. Það er enn
svo stutt síðan hún kvaddi okk-
ur og ég skil bara ekki, nema á
mjög yfirborðskenndan hátt, að
röddin hennar sérstaka heyrist
ekki lengur í heiminum, yfir
símalínu, á póstkorti eða í kaffi-
ilmi. Um leið er ég bara svo
þakklátur fyrir þá daga sem við
vorum samferða. Ég er þakk-
látur fyrir húmorinn. Öll næmu
svipbrigðin. Fyrir trúna á bók-
menntirnar og hið fagra og
flókna innra með okkur. Öll
snjöllu tilsvörin hennar og
hvernig hún bókstaflega gleypti
bækur í einum munnbita – jah,
límonaði. Við sátum klukku-
stundum saman á skrafi í „koní-
aksstofunni“, og svo sendi hún
mér vísur og hugleiðingar til
útlanda, og ég skrifaði heilu
óútgefnu bókarhandritin sem
fáir hafa lesið nema hún. Það
hvíldi yfir henni einhver birta,
léttleiki sem hélst allt fram á
síðustu stundu. Hún var guð-
móðir mín, amma, en hún var
líka einn besti vinur minn. Ég
sakna hennar nú þegar hún er
farin frá okkur – en hún er
samt auðvitað ekki farin neitt.
Hún er hérna ennþá, og brosir
til okkar.
Sverrir.
Yndisleg systir mín, Margrét
Þorbjörg, er látin. Nándin milli
okkar frá í bernsku, en hún var
ári yngri en ég, hélst og þróað-
ist eftir því sem aldur okkar
hækkaði.
Margrét var sterkur per-
sónuleiki, greind kona, vel lesin
á markverðar bækur. Hún
veitti vinum og öðrum mikinn
styrk sem virkur þátttakandi í
raunum þeirra. En í gleði
skyldu aðrir fagna með henni.
Rausnarskapur var ávallt á
heimili hennar og eiginmanns
hennar, Sverris Norland, sem
lést fyrir rúmum tíu árum, og
hélst slíkur höfðingsháttur á
Sunnuvegi eftir lát Sverris.
Margrét hafði góða kímni-
gáfu sem oft létti lund. Sem
roskin kona stríddi hún við
ítrekuð beinbrot sem skertu
hreyfigetu hennar og ollu tals-
verðum sársauka. Spurð um
hann svaraði hún: Ég tek
verkjapillur. Málið var útrætt.
Samband okkar Margrétar,
bróður og systur, varð enn nán-
ara með árunum og mun ég
sakna tíðra símtala okkar sem
voru mér dýrmæt.
Elsku systir mín, við Lillý
kveðjum þig. Nánd mun haldast
í minningum. Við sendum börn-
um Margrétar og fjölskyldum
þeirra, sem og Helgu systur
okkar Margrétar, innilegar
samúðarkveðjur.
Guðmundur W.
Vilhjálmsson.
Margrét föðursystir okkar
var næstyngst fimm systkina,
barna Kristínar Thors og Guð-
mundar Vilhjálmssonar. Fjögur
komust á fullorðinsár en Hall-
grímur dó unglingur. Milli
systkinanna var sterkt kær-
leiksband og samheldni með
gagnkvæmri virðingu og tillits-
semi. Svo fór þegar þau fundu
sér og sinni fjölskyldu sama-
stað í tilverunni að öll enduðu í
Vogahverfinu í Reykjavík; hélst
því góður samgangur milli fjöl-
skyldnanna uppvaxtarár okkar
bræðra og æ síðan.
Á æskuárum voru fjölskyldu-
fundir tíðir á Bergstaðastræti
hjá afa okkar og ömmu í húsi
sem í minningunni var ógnar-
stórt en minnkaði talsvert þeg-
ar við systkinabörnin heimsótt-
um nýlega biskupinn sem nú
býr þar. Margrét var með okk-
ur og auðfundið að margar
minningar kviknuðu við að
koma aftur í hús bernsku sinn-
ar. Hjá okkur rifjuðust upp
jólaboð og áramótaveislur og
aðrir gleðifundir æskunnar í
þessari fjölskyldumiðstöð þar
sem Margrét Norland var sann-
arlega hrókur alls fagnaðar og
þau Sverrir bæði; glæsileg og
samlynd hjón.
Margrét var örlynd og fjörug
í skapi, fyndin og orðheppin –
lék sér með tungumálið og
manni fannst hún tala hálfgert
sérmál með sínum sérstöku
orðatiltækjum. Maður sér hana
fyrir sér í Ljósheimunum, fal-
lega og alltaf vel til hafða, að
ryksuga með sígarettuna í
munnvikinu, sem maður mændi
á og beið þess að askan dytti af
stubbinum, sem hún gerði þó
aldrei, hversu sem hún óx.
Margrét var einstaklega um-
hyggjusöm og örlát svo af bar,
vakti yfir velferð og farnaði
sinna nánustu, raunar allra í
sínum stóra ættarranni; studdi
af nærgætni þegar þurfti og
kom færandi hendi á gleði-
stundum. Minnisstætt er þegar
öll fjölskyldan í Karfavogi lá í
einum af þessum skæðu inflú-
ensum sem komu alltaf einu
sinni á ári, og þá birtist Mar-
grét eins og frelsandi engill
með mat handa okkur öllum –
og sitt glaðlega og hlýja viðmót.
Þau Sverrir voru samstiga í
lífinu, stolt hvort af öðru og sín-
um glæsilegu börnum og barna-
börnum en hógvær og lítið gef-
in fyrir að flíka einkamálum og
það átti Margrét sammerkt
með systkinum sínum. Hún
hafði lifandi áhuga á umhverf-
inu, fólki, atburðum og bók-
menntum; las af ástríðu nýjar
og gamlar skáldsögur, hafði
sterkar skoðanir og það var
alltaf gaman að tala við hana.
Margrét var fínleg kona,
virtist jafnvel veikbyggð en bjó
yfir ógnarstyrk. Þegar á henni
dundu margvísleg áföll mætti
hún þeim með æðruleysi og
húmor, óbuguð til síðustu
stundar. Blessuð sé minning
Margrétar frænku okkar. Við
kveðjum hana með orðunum
sem hún notaði alltaf um leið og
hún strauk okkur um kinnina
með handarbakinu á þann sér-
staka hátt sem þessi systkini öll
tömdu sér að gera: Blessjú.
Guðmundur Andri og
Örnólfur Thorssynir.
Komið er að kveðjustund.
Okkar kæra Margrét Norland
hefur kvatt og langar okkur að
minnast hennar með nokkrum
orðum.
Í huga okkar ríkir nú mikill
söknuður en jafnframt djúpt
þakklæti fyrir vináttu Mar-
grétar og þann kærleika sem
hún sýndi okkur alla tíð. Hún
giftist ung mági og föðurbróður
okkar, Sverri heitnum Norland,
sem við virtum svo mikils og
var okkur mjög kær. Samvera
og samneyti við þau hjónin og
fjölskyldu þeirra hefur alla tíð
verið okkur mikils virði.
Margrét var margbrotin og
greind kona, heimsborgari, sem
fylgdist vel með á öllum sviðum
mannlífsins. Listir og menning
voru þó alltaf í fyrirrúmi, en
þar var hún afar vel heima,
engir tómir kofar þar. Hún lifði
lífinu lifandi, las mikið, sótti
tónleika og myndlistarsýningar.
Þessa fengu vinir hennar og
gestir að njóta í léttum og leik-
andi samræðum, en Margrét
var afar hlý og gestrisin og frá-
bær gestgjafi.
Við minnumst margra sam-
verustunda með henni, þar sem
leiftrandi fyndnar athugasemd-
ir hennar flugu með síungum
sjarma, sem fylgdi henni alla
tíð. Strax koma upp í hugann
alls kyns skemmtileg orðatil-
tæki sem voru hennar og kalla
fram hlýju og gleði. Þar má
nefna Bless í hausinn á þér,
Skítt með Köllu, Blessjú, o.fl.
o.fl.
Margrét var glæsileg og
smekkleg kona, alltaf vel tilhöfð
svo eftir var tekið. Heimili
hennar og Sverris heitins var
sérstaklega glæsilegt og bar
smekkvísi þeirra hjóna gott
vitni. Hún bjó yfir miklum
styrk og vilja, jafnvel þó að
heilsan væri farin að gefa sig
hin síðari ár. Margrét hélt vel
utan um fjölskyldu sína og vini
allt þar til yfir lauk.
Með þakklæti og kærleika
kveðjum við Margréti og send-
um fjölskyldunni allri okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Jósefína (Jossa), Anna
og Helga Norland og
fjölskyldur.
Það er með miklum söknuði
sem ég kveð vinkonu mína og
bekkjarsystur Margréti Þor-
björgu og þakka ævilanga vin-
áttu hennar og tryggð. Sameig-
inlegu minningarnar eru
ótalmargar og allar góðar
vegna einstakra hæfileika
hennar til að gera hversdags-
legt samtal eftirminnilegt með
skarplegum athugasemdum.
Þar kom til hennar leiftrandi
húmor, glögg sýn á litlu at-
burðina í daglegu lífi og að
koma auga á það sem máli
skiptir. Því má líkja henni við
aðra glæsilega hefðarkonu,
„mulier spectabilis“ eins og ein
íslensk kona var nefnd um
miðja 15. öld vegna mannkosta
hennar og þess hve vel hún gat
svarað fyrir sig. Það gat Mar-
grét sannarlega og ber því
nafnið með sóma.
Það var hátíðleg stund þegar
Margrét færði Þjóðminjasafni
Íslands að gjöf mesta hátíðar-
búning íslenskra kvenna, skaut-
búninginn, sem hún hafði hlotið
í arf frá móður sinni Kristínu
sem fékk búninginn eftir móður
sína Margréti Þorbjörgu. Þessi
skautbúningur er einn sá fal-
legasti sinnar tegundar hér á
landi, gerður samkvæmt tillög-
um Sigurðar málara, og beltið
og sprotinn með búningnum,
sem er allt hannað og smíðað af
frábærum íslenskum gullsmið-
um, er úr skíra gulli. Við það
tækifæri flutti Margrét ávarp
og minntist ömmu sinnar og
móður af hlýju og virðingu.
Ekki einungis er búningurinn
hreinasta gersemi heldur er all-
ur umbúnaður eins og best er á
kosið svo aðdáun vekur.
Margrét var mikil húsmóðir
og frábær við alla matargerð.
Við minnumst góðra stunda á
rausnarlegu og glæsilegu heim-
ili þeirra Sverris, sem voru
samtaka í gestrisni sinni og
sannir höfðingjar heim að
sækja. Hún var fagurkeri og
naut sín sem húsfreyja á heimili
sínu og öllum leið vel í hlýrri
nærveru hennar. Margrét átti
það til að gefa vinum sínum eig-
in gælunöfn sem hún valdi þeim
og engum duldist hlýjan sem að
baki bjó. Hún var afar vel lesin
og vel að sér í heimi bókmennta
og fylgdist með því sem var að
gerast á þeim vettvangi enda
rithöfundar lífs og liðnir í henn-
ar ranni.
Við höfum haldið hópinn ár-
gangur MR ’49 og hittumst
reglulega. Það var bjart yfir 16.
júní 1949 þegar við nýstúdentar
gengum fagnandi út í vorið og
alls staðar sást til vega. Við
höfum ferðast mikið saman inn-
anlands og utan í margar
ógleymanlegar ferðir sem ynd-
islegt er að minnast. Enginn
gleymir til dæmis ferðinni til
Toskana er leiðsögumaðurinn
hafði haft töluverðan viðbúnað
eins og við var að búast þegar
hún sá aldur ferðamannanna.
Við höfðum verið að allan dag-
inn á söguslóðum að fræðast
um menningu og listir í hér-
aðinu og allir orðnir þreyttir
þegar á hótelið kom. En eftir að
við höfðum setið að borðum og
notið ítalskrar matarkúnstar af
bestu gerð var öll þreyta á bak
og burt og við fórum að dansa
og dönsuðum og sungum fram á
rauða nótt. Leiðsögumaðurinn
pantaði að vera með okkur í
næstu ferð.
Við Hjalti Geir og fjölskyld-
an öll vottum Kristínu, Nonna
og Höllu og fjölskyldum þeirra
innilegan samhug vagna fráfalls
okkar kæru vinkonu Mar-
grétar. Megi mannkostir henn-
ar fylgja öllu hennar fólki.
Sigríður Th. Erlendsdóttir.
Ég sit hér og hugsa um Mar-
gréti vinkonu mína. Ég er 10
ára, sit á veggnum heima á
Bergstaðastræti og læt mér
leiðast því enginn er heima til
að leika við. Kemur þá nýja
stelpan á 75 gangandi til mín,
ljóshærð og brosandi, og spyr
hvort ég vilji koma í boltaleik.
Svo vel fór á með okkur að úr
varð ævilöng vinátta.
Á þessum tíma var Margrét í
Landakotsskóla en ég í Austur-
bæjarskóla, en það skyggði
ekkert á að við gætum orðið
vinkonur. Síðar fórum við báðar
í tímakennslu til Einars Magg.
en hann kenndi okkur fyrir inn-
tökupróf í MR. Aðeins fáir af
þessum stóra hópi sem þreyttu
það próf komust inn en við hin
fórum í Gagnfræðaskóla Reyk-
víkinga. Ekki fannst mér það
leiðinlegt, þar sem sá tími sem
við vorum þar var einstaklega
skemmtilegur. Síðan sameinuð-
umst við í 5. bekk og urðum
stúdentar frá MR 1949.
Þá um sumarið fór ég til
Bandaríkjanna í háskóla í Los
Angeles. Margrét kom eftir
áramótin og áttum við saman
mjög viðburðaríkt og skemmti-
legt líf í stórborginni. Engin
námslán voru inni í myndinni á
þeim tíma svo að dvölin varð
bara eitt ár. Á þeim tíma var
ekki ætlast til að stelpur færu í
langskólanám, stúdentspróf
þótti flott. Þess vegna fóru
flestar okkar að vinna eftir próf
en strákarnir fóru í Háskólann.
Slíkur var tíðarandinn.
Margrét fór að vinna hjá
Eimskip en ég í Útvegsbank-
anum. Ég fór síðan í hús-
Margrét Norland
Elskulegur maðurinn minn, sonur, faðir,
tengdafaðir og afi,
GUÐMUNDUR R. SIGHVATSSON,
lést mánudaginn 19. mars á gjörgæsludeild
Landspítalans.
Útför fer fram frá Hallgrímskirkju
miðvikudaginn 28. mars klukkan 13.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkað en þeim sem vilja
minnast hans er bent á Hollvinafélag Austurbæjarskóla
(0111-26-440609, kt. 440609-1550).
Gunnhildur Friðþjófsdóttir
Guðrún Magnea Aðalsteinsdóttir
Sigríður Hrönn
Atli Örn Vigdís
Soffía Tinna Einar
og barnabörn