Saga - 2010, Page 45

áður verið til staðar, eins og samskipti hvítrar yfirstéttar og Afríku -
búa. Að sjúga blóð (e. bloodsucking) var myndlíking þess hvað þjóðir
evrópu voru tilbúnar að gera til að stela auðæfum Afríkubúa og
sýnir grimmd og græðgi þeirra. Vampírur voru þá þær persónur sem
voru alþjóðlegar, menntaðar og handhafar nýrrar tækni (29). Áhyggj-
urnar voru kannski ekki af nýrri tækni heldur því hver réði yfir
henni og í hvaða tilgangi hún var notuð. kviksögurnar voru þannig
margvíslegar og nákvæmt innihald þeirra ekki höfuðatriði í sjálfu
sér. Vænlegra er að líta á ástæðu þess að svo margir tóku þessar sög-
ur trúanlegar. Sögurnar urðu „sannar“ þegar þær voru mæltar fram
við ólík tækifæri. Þær eiga það sameiginlegt að lýsa áhyggjum
Afríku búa vegna þeirrar upplausnar sem ríkti í þjóðfélögum þeirra
og vegna yfirráða evrópubúa.
White ritar í ítarlegum formála sínum að bókinni Speaking with
Vampires um þau vandamál sem skapast þegar fólk af ólíku bergi
brotið tekst á um merkingu hlutanna: „Historians foreground some
meanings and submerge others to authorize an interpretation of the
past. Rather than seeking a reality behind the words and images —
the task of judges and inquisitiors — historians’ reorganization gives
some meanings great and renewed power and strips others of their
intensity. [Carlo] Ginzburg reflected on Nightbattles that inquisitors
and ethnographers simply recoded peasant belief. But however
much coding and recoding the interrogator does, the terminology
remains that of the informant, and those vocabularies dominate the
resulting texts“ (bls. 24). Hér er verið að ræða það „sambandsleysi“
sem er á milli þess sem situr í súpunni og þess sem ákærir — aðila
úr ólíkum geirum samfélagsins. Það sem sá fyrri er kærður fyrir get-
ur talist stórglæpur á vettvangi þess síðarnefnda en það er hvers-
dagslegur atburður þess samfélags sem hefur fóstrað „glæpamann-
inn“. Þessi skilningur á umfangi rannsóknarréttarins ítalska opnaði
alveg nýjar dyr fyrir Carlo Ginzburg og einsöguaðferðina sem hann
þróaði á síðustu áratugum tuttugustu aldar. White bendir á að „[…]
the gap between the “spontaneous confessions” (Ginzburg’s term)
and interrogators expectations is never fully bridged, and terms are
never fully recoded by power or culture“ (bls. 25). Megnið af eft-
irnýlendurannsóknum hefur snúist um að skapa rými þar sem fólk
af ólíkum menningarrótum getur tekist á um merkingu lífsins. Það
er ekki gert á „herráðsfundum“ stríðandi fylkinga í eyðimörkinni,
heldur með nánast endalausum samræðum fjölmargra aðila sem er
hleypt inn á hið opinbera eða hálfopinbera svæði. Það er þá sem hið
góð saga 45
Saga haust 2010 — NOTA (9.5.)_Saga haust 2004 - NOTA 8.12.2010 11:05 Page 45