Jökull - 01.01.2013, Síða 127

Skíðaganga vorið 1986
uðum. Seinasta hálftímann kvöldið áður höfðum við
raunar gengið í þessa stefnu og komist að raun um
að ekki hallaði undan í þá átt. Þetta renndi stoðum
undir það að við værum komnir yfir Breiðubungu og
leið okkar lægi nú suðvestur með henni. Þá sjaldan að
rofaði eilítið gegnum snækófið, sáum við örla á hlið-
arhalla niður til norðvesturs og hjarnbungu til vinstri
við okkur. Við komumst af stað kl. 7:50 eftir að við
höfðum gengið til álfreka undir skjólveggnum góða,
svona góð mannvirki varð auðvitað að nýta til fulln-
ustu. Fram eftir deginum gekk á með hvössum éljum
og skyggni oftast minna en 50 m., en bót var þó í máli
að við höfðum vindinn í bakið. Um kl. 13 tók loks
að halla undan til suðvesturs og stuttu seinna settum
við upp segl og sigldum við meira og minna undan
brekkunni, þar til við sáum grilla í svart hamraþil, sem
reyndist vera syðsti hluti Austurbjarga. Siglingarfræði
Magnúsar lét ekki að sér hæða! Er þarna var komið
lyngdi, og færið versnaði til muna enda orðið frost-
laust. Upprof það sem varð kl. 16 er við sáum fyrst
til Austurbjarga stóð stutt, og sáum við þau ekki aftur
fyrr en við áttum eftir tæpa 3 km. til þeirra. Að suð-
urenda Austurbjarga komum við kl. 19 og þar áðum í
hálftíma til að næra okkur. Þegar við fórum af skíðun-
um sukkum við í mið læri, svo var snjórinn viðstöðu-
lítill, blautur og kramur. Þessi blauti snjór klesstist
mjög undir skíðin, og urðum við því að smyrja þau í
samræmi við það áður en lagt var af stað aftur.
Var nú tekin stefna á Skálabjörg, 198◦ réttvísandi
og enn gengið eftir áttavita, því nú lagðist yfir dimm
þoka svo ekki sá lengra en 30 til 40 m. Við skiftumst
á að ganga fyrir og troða, eins og jafnan áður í dimm-
viðri og þungu færi. Er við höfðum farið um helming
leiðarinnar milli Austurbjarga og Skálabjarga rofaði
verulega til og frysti dálítið aftur. Þegar Skálabjörg
birtust tókum við stefnu á Skálakamb, en undir hon-
um hafði gamli bragginn staðið áður en hann fauk fyr-
ir nokkrum árum. Er nær dró, ákváðum við að sneiða
upp brekkuna suðaustur af Lyngbrekkutindi, heldur en
krækja suðurfyrir, og koma þannig beint að Esjufjalla-
skálanum nýja. Settum við nú „öndur“ undir skíð-
in því brekkan var mjög brött, mun brattari en mig
minnti. (Öndur eru ræmur af hreindýraskinni sem ól-
aðar eru undir skíði til að fá betri spyrnu í bratta eða
hörðu færi). Er við lögðum í brekkuna hvessti mikið
og skóf, þannig að þetta varð ekki nein sældarganga.
En upp komumst við og sáum þá að skálinn var tölu-
vert fyrir neðan okkur. Var nú rennt niður að honum
án þess að taka öndur undan skíðum, enda var brekk-
an brött. Er við komum að skálanum kl. rúmlega 22
var brostið á stólparok og kæfði snjóinn ofan af Lyng-
brekkutindi svo varla sá út úr augum. Þegar niður kom
tókum við það til bragðs að fjarlægja dráttarstengur af
sleðunum og koma þeim inn í skála. Meðan á þessu
stóð, urðum við hundblautir í kófinu en farangur allur
komst þurr inn í hús. Mikið hafði fennt inn í and-
dyrið í öllum atganginum og stóð Leifur í ströngu við
að moka út og skafa snjó úr fölsum svo hægt væri
að loka, meðan við Magnús undirbjuggum heitt te og
tókum upp farangur. Þennan dag höfðum við verið
fjórtán klukkutíma á ferð og lagt að baki um 40 km.
Það voru því þreyttir menn sem sötruðu dísætt sítrónu-
te skömmu fyrir miðnætti, áður en þeir lögðust fyrir í
þægilegum kojum nýja skálans.
Fyrsti maí, hátíðisdagur okkar verkamanna, gekk í
garð með sama leiðindaveðrinu. Hvassviðri var enn af
suðaustri um morguninn með snjókomu og skafrenn-
ingi en lægði og hlýnaði er á daginn leið. Skyggni var
mjög lítið, þó sáum við grilla í Vesturbjörg nokkrum
sinnum seinni partinn. Við ákváðum að halda kyrru
fyrir þennan dag en fara niður á Breiðamerkursand í
bítið morguninn eftir. Gott var að hvíla lúin bein og
þreytta limi eftir átök síðustu tvo daga, og hafast ekk-
ert að annað en éta og drekka. Við heyrðum í flugvél
skömmu fyrir hádegi og reyndum að ná sambandi við
hana til að láta vita af okkur en tókst ekki, því talstöð-
in var að verða rafmagnslaus. Okkur grunaði að þar
hafi Ingvar Valdimarson verið á ferð eins og um var
talað, en hann var þá flugmaður hjá Flugmálasjórn.
Morguninn eftir hafði veðrið gengið niður en
skyggni var lítið. Fórum á fætur kl. 4, tókum til búnað
okkar og þrifum húsið og lögðum af stað til byggða
kl. 7. Svo var færðin slæm og fannfergið mikið að
það tók um eina klukkustund að komast niður brekk-
una frá skálanum niður á jökul. Skyggni var það lítið
að gengið var eftir áttavita, sem fyrr í þessari ferð, og
stefna tekin á Mávabyggðarönd við jökuljaðar. Um
kl. 9:30 komum við að illfæru sprungukerfi sem ég
áleit vera sprunguhaus norðaustur af Káraskeri. Geng-
um því til suðausturs um hálfa klukkustund en tók-
JÖKULL No. 63, 2013 127