Skírnir - 01.04.2014, Síða 123

SKÍRNIR
MAGNÚS EIRÍKSSON
121
krafist að foreldrar í söfnuði baptista létu skíra börn sín í frum-
bernsku. I fyrstu voru kirkjuyfirvöld beðin um að framfylgja til-
skipuninni með vægð og forðast að beita þeim viðurlögum sem
tilskipunin heimilaði. Þegar þessi mildu viðbrögð nægðu ekki til að
snúa baptistum til hlýðni boðaði Mynster biskup að baptistar
skyldu beittir aukinni hörku. Nokkrir prestar fóru brátt að nýta sér
þá heimild. Eftir að Nicolai Faber (1789-1848), biskup í Óðins-
véum, birti ritgerð um deiluna við baptista (1842) fylgdi Martensen
(1843) á eftir með eigin bók. Staða Martensen gagnvart deilunni við
baptista var þó óljós í fyrstu en innlegg hans í umræðuna gaf Magn-
úsi ástæðu til að bregðast opinberlega við. Viðbrögð hans voru ekki
eingöngu vegna deilunnar sjálfrar við baptista heldur beindist gagn-
rýni hans að þætti Martensens í þeirri deilu og að auki að háspeki-
legri guðfræði hans almennt.
Magnús kom sjónarmiðum sínum á framfæri í 750 blaðsíðna riti,
Om Baptister og Barnedaab (1844), sem var hans fyrsta bók. Þar
sýnir hann fram á hversu ókristilegar ofsóknir dönsku kirkjunnar og
danska ríkisins væru á hendur baptistum:
Að beita nokkrum öðrum vopnum en andlegum vopnum í andlegum og
þó einkum í kristilegum efnum sýnir: að hið kristilega andlega lífer meira
eða minna falsað eða svikið hjáþeim, sem þetta gera eða ráða til að það sje
gert; að vísu getur andleg herferð vel samrýmst kærleikslögmálinu, en að
neyða menn eða að kúga, rxna þá eignum, frelsi eða lífi getur ekki samrýmst
því.. .Þegar því kirkjan, til þess að verða eins kristileg eins og henni er frek-
ast unt, óhlýðnast kærleikslögmálinu og hefir það að engu, enda þótt það
sje aðalkjarni og undirstaða kristindómsins, þá vinnur hún sýnilega að því
einu: að tortíma sjálfri sjer sem kristilegu samfjelagi, og því betur sem henni
tekst að vinna að umburðarleysi og kærleiksleysi, því fremur sannar hún,
að hún sje ekki lengur kristin nema í orði kveðnu...En auk þessa sýnir
kirkjan einnig vanmátt sinn í því að ofsækja sjertrúarflokkana. Væri hún sjer
einhvers innra, andlegs styrks meðvitandi, sem að minsta kosti meiri hluti
meðlima hennar væri gæddur, þá hefði hún enga ástæðu til að óttast, að
hún mundi bíða skaða eða tjón af litlum söfnuði, er væri hverfandi smár í
samanburði við hana, nema því aðeins að hann væri andlega sterkari; því að
þá er það skiljanlegt, að andlega veikara, en útvortis sterkara og fjölmenn-
ara samfjelag reynir að beita líkamlegu ofbeldi; en það er þá af því, að and-
lega valdið er ekki nógu mikið. Með slíku háttalagi sýnir kirkjan því einnig