Ljósmæðrablaðið - 01.07.2011, Síða 82

82 Ljósmæðrablaðið • júlí 2011
Maður verður ekki var við mikla stéttaskipt-
ingu milli fagstétta og nema í dag.
Guðrún: Nei sem betur fer. Þegar maður
var sem svengstur þá man ég að ég stal
mér brauðsneið, setti hana undir svuntuna
og hljóp með hana upp í skóla, ég borðaði
hana aldrei þannig að ljósmæðurnar sæju
til.
Svo þurftum við náttúrulega að strauja
svuntuna á hverjum morgni og stundum
þvo skóna fyrir læknana. Svo færðum við
yfirlækninum oft kaffi í rúmið á morgnanna,
það var eitt af störfunum okkar. Þannig að
það er ekki skrýtið að ég sé alltaf til þjón-
ustu reiðubúin! Svo lærðum við að þéra, ég
rétt náði í það, við þéruðum yfirlækninn, en
þetta var bara skemmtilegt.
Eitthvað skondið sem þið munið eftir frá
námstímanum?
Ólafía: Ég man ekki eftir neinu úr ljósmóð-
urnáminu. En ég man nú bara eftir því þegar
ég var í hjúkrun, ég var að setja nál hjá ofsa-
lega sætum strák og ég gleymdi stasanum á
og það sprautaðist blóð út um allt, svo náði
ég loksins að setja tappann á en þá var allt
orðið í blóði og losaði stasann, en þá náði
ég honum ekki af og þurfti að þræða hann í
gegnum allt saman. Þeim fannst þetta mjög
fyndið hjúkrunarfræðingunum á vaktinni.
Þessi sæti strákur útskrifaðist svo heim 15
mínútum síðar!
Guðrún: Jú, ég get sagt ykkur eitt, það
var þannig að börnin voru öll inni á barna-
stofum, og það var alveg ömurlega leiðin-
legt að standa þarna og sýna börn alltaf í
heimsóknartímanum. Það var gler sem var
næstum því hljóðþétt. Þarna kom alveg
heil fjölskylda, afinn og amman og pabb-
inn, pabbinn mátti ekki koma inn til að sjá
barnið frekar en aðrir. Og þau segja ég ætla
að sjá barnið á stofu 1:2, “já ég skal koma
með það” svo kem ég með 20 marka strák
með stórt höfuð og kolsvart hár og þau bara
fölnuðu og sögðu „guð minn góður hvernig
er þá hinn?” Þá meinti pabbinn að konan
væri á stofu 1 og þau [börnin] væru 2. Ég
gleymi þessu aldrei, þá hélt hann að þetta
væri annar tvíburinn, 20 merkur. Ég man
ennþá hvernig barnið leit út. Eftir þetta opn-
aði ég alltaf hurðina til að spyrja hvaða barn
þau vildu sjá. Þetta var náttúrulega alveg
ótrúleg sýning í gegnum þetta gler.
En mér finnst hérna lausnarleitarnámið
mjög skemmtilegt, ég er búin að vera svo
heppin og lánsöm að kenna í því í 3 ár það
er bara ný hugsun fyrir nemann, mér finnst
hún mjög skemmtileg. Ég held og ég hafi
fengið heilmikla svörun á það, að það er
gott að hafa klíniker til að koma í tímana
líka með innlegg og vera í umræðutím-
anum.
Núna ert þú búin að kenna í lausnar-
leitarnáminu Guðrún og þú búin að ganga
í gengnum það Ólafía er eitthvað sem þið
getið sagt um það?
Ólafía: Eins og ég segi þá fannst mér það
hjálpa mér mjög mikið, maður fór svolítið
líka að hugsa „ég er að fá hérna inn konu
og hvað ætla ég að gera fyrir hana”, þetta
kenndi mér aukna yfirsýn. Þetta er nú
öðruvísi sjúklingahópur en ég var vön að
vera með. Líka að fá fram skoðanir þeirrar
ljósmóður sem var með efnið. Mér fannst
það hjálpa mjög mikið, ég skoðaði þessi
verkefni oft, áður en ég fór í próf og stuttu
eftir útskrift hef ég oft kíkt á þessi verkefni
eftir hvað við átti. Þessi kennsluaðferð var
eitthvað sem ég þekkti ekki úr hjúkrun, þar
er náttúrulega svo stór hópur. Núna kemur
maður inn í svona lítið samfélag, við erum
bara 10 og förum í gengum þetta. Þannig
að mér fannst þetta vera eitthvað sem var
mjög gott og mjög nytsamlegt og ég hefði
ekki viljað missa af.
Guðrún: Ég hef svolítið rætt um það að
allar umsjónarljósmæðurnar myndu fá
kennslu í þessu. Þær eru að beita þessu, en
ekki svona markvisst, að leita lausna með
því að lesa sér til. Þegar ég byrjaði að kenna
þetta þá fékk ég greinar til að lesa mér til
um hvað þetta var, hvernig þetta var sett
upp. Ég myndi vilja sjá það næsta vetur, bara
umsjónaljósmæðrafræðslu.
Mér finnst aðalmunurinn á náminu hér
áður fyrr og nú vera sá að okkur var ekki
kennt að leita að heimildum, við máttum
varla hafa sjálfstæðar skoðanir. Já þetta var
svolítið eins og í húsmæðraskólanum.
Ólafía: Svo aftur á móti þá upplifi ég að
manni er meira en velkomið að hafa skoð-
anir, að vera gagnrýnin í hugsun og spyrja
spurninga og það er vel tekið á móti því.
Maður þurfti að leita að heimildum og færa
rök fyrir því sem maður var að gera.
Hvernig sjáið þið fyrir ykkur námið
í framtíðinni?
Ólafía: Er ekki verið að tala um að það eigi
eftir að verða 5 samfelld ár og að ljósmóðir
verði þá með meistaragráðu? Ég held að
það sé svo sem ekkert endilega verra en ég
veit það ekki af því að ég sjálf hefði ekki
getað hugsað mér að fara í þetta nám nema
að vera með einhverja starfsreynslu, en svo
hentar það sumum kannski að fara beint,
þetta er svo einstaklingsbundið. En ég er
voðalega þakklát að vera hvoru tveggja.
Guðrún: Ég átta mig ekki alveg á þessu,
það má ekki vera á kostnað þess að það
verði minna verklegt og meira bóklegt,
þannig að ég átta mig ekki alveg á því
hversu mikið það muni verða. Ef þær verða
meistarar verða þær þá með miklu lengri
tíma til að skrifa verkefnið á kostnað verk-
lega tímabilsins? Ég mundi alla vega sjálf
ekki vilja vera án beggja réttindanna. Sumir
segja að það sé betra að fá þær beint inn
sem ætla sér að læra þetta en ekki vera búin
að litast af hjúkruninni, maður heyrir svona
allskonar, ég held að það sé algjör undan-
tekning ef það er.
Það er svo rosalegur þekkingargrunnur
sem er kominn inn í stéttina. Þetta er oft
búið að vera svo mikill draumur þeirra að
læra ljósmóðurfræði að það ætti ekki að lita
þær þó að þær séu búnar að vera hjúkrunar-
fræðingar því þær eru bara þarna komnar
til að verða ljósmæður. Að minnsta kosti
langflestar af þeim sem útskrifast sem ljós-
mæður hugsa „vá nú er ég orðin ljósmóðir
sem mig hefur alltaf langað að vera”
Ólafía: Já ég held það líka af því að þetta
er rosalega sértækt, við Guðrún ætluðum
kannski ekkert endilega að verða ljós-
mæður, en maður fór samt í þetta. Maður
hugsaði með sér ég er komin í þetta nám og
ég ætla að verða góð í þessu, maður er með
metnað í því að gera þetta vel, svo ég held
að hjúkrunarreynslan mín hafi ekkert gert
nema gott, ég get ekki séð að ég hafi orðið
verri ljósmóðir af því að ég er með hjúkr-
unarmenntun.
Guðrún: Þær sem hafa komið beint úr hjúkr-
un, þá er ég að hugsa ef þetta verður svona
að þær fari 3 ár í hjúkrun og svo beint í ljós-
móðurfræði, þá fáum við enga með reynslu
þær eru bara oft á tíðum lengur að tileinka
sér starfið og yfirsýnina. Ég veit það ekki, ég
hef ekki talað mikið um þessa breytingu á
náminu, en ég verð svolítið hrædd við hana.