Skessuhorn - 16.12.2015, Blaðsíða 82

MIÐVIKUDAGUR 16. DESEMBER 201582
Oft er rætt um fólksflótta frá lands-
byggðinni til höfuðborgarinnar.
Það finnast þó dæmi um fólk sem
syndir á móti straumnum hvað
þetta snertir og fer úr borginni út á
land. Á árinu sem nú er að líða tók
Unnur Steinsson þá ákvörðun að
flytja alfarið búferlum frá Reykja-
vík til Stykkishólms. Það gerði hún
ásamt manni sínum Ásgeiri Jóni
Ásgeirssyni, Helgu Sóleyju dótt-
ur þeirra hjóna og heimilishundin-
um Loka. Stykkishólmur var þeim
þó ekki alveg framandi þó að ekk-
ert þeirra hafi átt mikil tengsl við
bæinn áður. „Við Ásgeir komum
hingað eitt sinn eina helgi sumar-
ið 2001 í krinum þjóðhátíðardag-
inn 17. júní. Ég hafði aldrei komið
í Stykkishólm sem neinu nam þó ég
hefði farið víða um landið. Ég hafði
aldrei dvalið hér né gist og hvorugt
okkar hafði nein tengsl við bæinn.
En þessa helgi urðum við ástfang-
inn af bænum. Það var allt þetta
gamla sem hér er, húsin með gamla
miðbæjarkjarnanum og umhverfis-
andinn sem fylgir,“ rifjar hún upp.
Uppgötvuðu
Stykkishólm
Þegar þetta viðtal er tekið sitj-
um við einmitt í vistlegu gömlu
húsi sem þau hjón keyptu og hafa
gert upp af mikilli elju og smekk-
vísi. Þetta hús tengist mjög sögunni
á bak við það af hverju þau fluttu í
Hólminn. „Þegar við Ásgeir kom-
um hingað fyrst þá tókum við dá-
lítið af myndum og þótti þetta allt
mjög spennandi. Þetta var í byrj-
un okkar sambands og við fengum
þarna einhvers konar tengingu við
bæinn. Seinna um veturinn fórum
við að byrja að búa saman. Þá fór-
um við að velta fyrir okkur hvar við
gætum haft okkar griðastað annars
staðar en í Reykjavík,“ segir hún.
Að sögn Unnar var það aldrei
nein spurning að hugur þeirra leit-
aði í Stykkishólm. „Við fórum að
leita okkur að húsi. Hingað kom-
um við svo yfir Kerlingaskarð í ka-
faldsbyl og snjó því þarna var ekki
einu sinni búið að opna Vatnaleið-
ina. Þetta var svo langt síðan. Við
brutumst í gegn og komum að
kvöldi og það runnu á okkur tvær
grímur þarna í byrjun. Fasteigna-
sali hér hafði gert ráðstafanir til
að við gætum skoðað þrjú hús sem
voru til sölu. Við byrjuðum hér fyr-
ir utan þetta hús. Ungt par átti það
þá og það var ekkert búið að gera.
En við gengum um og skoðuðum
og fórum út í bíl og sögðum hvort
við annað: „Þetta er húsið.“ Það var
bara svoleiðis. Við skoðuðum ekk-
ert meira, fundum bara þegar við
komum hingað inn að þetta væri
húsið okkar.“
Gerðu upp gamalt hús
Án þess að þau vissu það þá, var
með þessu mikilvægt skref stigið í
þá átt að Stykkihólmur yrði þeirra
framtíðarheimili. „Þarna hugsuð-
um við sem svo að þetta yrði okk-
ar frístundahús. Það var í þannig
ásigkomulagi að það að þurfti að
gera mjög margt fyrir það. Okk-
ur þótti það þó ágætt því þá gæt-
um við gert það sem okkur lang-
aði og lagað húsið að okkar eigin
smekk og þörfum. Við sáum fyr-
ir okkur að við gætum notað okkar
eigið vinnuframlag til að gera hús-
ið upp. Þannig yrði þetta ódýrara
heldur en að kaupa nýjan sumarbú-
stað einhvers staðar. Þetta varð úr.
Við hófumst svo handa og höfum
verið að vinna í þessu síðan.“
Í dag er litla húsið við Skóla-
stíg orðið afar fallegt bæði að utan
sem innan. Unnur segir að þó mik-
il vinna sé að baki þá sé enn ým-
islegt eftir. Það er flókið verk og
mikil vinna að gera upp gamalt
hús. „Maður er aldrei búinn þeg-
ar unnið er í svona gömlu húsi en
við erum langt komin. Fyrst var
að mála húsið og gera það fínt að
innan. Svo tókum við það að utan,
brutum af forskalningu, gerðum
við grind, klæddum að nýju og þar
fram eftir götunum. Þetta var orðið
mjög aðkallandi. Við skiptum um
alla glugga og fórum þar alveg eftir
bókinni varðandi uppgerð á göml-
um húsum.“
Leið eins og hún
byggi á byggðasafni
Unnur segir að húsið hafi upphaf-
lega verið byggt 1886 en það brann
tvisvar. Í fyrra skiptið gerðist það
fyrir aldamótin 1900 og síðan aft-
ur 1915, fyrir einni öld síðan. Það
var samt alltaf endurbyggt aftur á
sama kjallaranum sem hlaðinn er
úr grjóti og hann stendur enn. „Við
reyndum að gera húsið eins og það
var fyrstu áratugina og þá eftir því
sem við vissum best frá gömlum
ljósmyndum og öðrum heimildum.
Samt höfum við líka reynt að laga
það að nútímanum. Mér leið á tíma
eins og ég byggi á byggðasafni,“
segir Unnur og hlær dátt. „Hér var
samtíningur af gömlum húsgögn-
um og svona. Nú síðast í vor og
sumar tókum við stofuna í gegn hjá
okkur. Þá ákváðum við að hafa þetta
praktískara með færri húsgögnum
og nútímalegra. Við fjarlægðum
millivegg og stækkuðum stofuna og
þá kom allt í einu afskaplega falleg-
ur hlaðinn reykháfur. Honum höf-
um við leyft að halda sér og hann er
núna stofuprýði.“
Svona gömlum húsum fylgir mikil
saga sem sjálfsagt er að heiðra. „Við
höfum rannsakað hana. Dvalar-
heimili aldraðra hér í Stykkishólmi
er líka rétt hér ofar í götunni. Þeg-
ar við vorum að taka húsið sem
mest í gegn að utan þá kom fólk-
ið sem býr þar oft röltandi til okk-
ar, ekki síst gömlu mennirnir. Þeir
sögðu okkur sögur af húsinu enda
eiga fjölmargir eldri íbúa bæjarins
minningar tengdar því. Þetta hvatti
okkur til að fara niður á Amts-
bókasafn. Þar drógum við saman
sögu hússins úr heimildum og lét-
um setja á álplötu sem við hengd-
um síðan upp hér fyrir utan. Þá
geta allir lesið sér til um söguna.
Fólki finnst þetta skemmtilegt. Í
þessu litla húsi bjuggu einu sinni 15
manns á sama tíma. Þetta voru tvær
íbúðir. Á neðri hæðinni voru með-
al annarra hjón, Ólafur Jónsson frá
Elliðaey og kona hans. Uppi var
síðan fjölskylda með börn. Síðan
var eitt herbergi leigt út og þar bjó
gömul kona sem varð kvenna elst í
Stykkishólmi, 106 ára gömul.“
Taka þátt í hesta-
mennskunni
Unnur segir að það sé mjög góð-
ur andi í þessu húsi. „Hér hefur
greinilega búið margt af góðu fólki.
Húsið hefur heitið ýmsum nöfnum
í gegnum tíðina en síðast var það
kallað Snæfell. Við höfum tekið það
nafn upp að nýju.“
En fleira þurfti til en gamalt hús
til að Unnur og fjölskylda hennar
skytu föstum rótum í Stykkishólmi.
Þetta var ferli sem tók mörg ár.
„Segja má að mikilvæg vatnaskil hafi
orðið 2005. Þá réði ég mig hingað í
apríl og fram í september til að reka
upplýsingamiðstöðina hér og vann
sem ferðamálafulltrúi þessa mán-
uði. Þarna kynntist ég fjölda fólks
hér í bænum. Þetta styrkti mjög
böndin. Við fundum að við áttum
mikla samleið með þeim, ekki síst
í gegnum hestamennskuna. Ég hef
alltaf verið í hestum og var með þá
fyrir sunnan. Við fluttum svo hest-
ana hingað. Maðurinn minn var
reyndar ekki í hestum til að byrja
með en hann sá fljótt að ef hann
ætlaði að halda í þessa konu þá yrði
hann gjöra svo vel að fara í hesta-
mennskuna,“ segir Unnur kankvís
og bætir við að Ásgeir sjái ekki eftir
því í dag. „Hann hefur mjög gam-
an af þessu. Í dag ferðumst við mik-
ið á hestunum á sumrin og þá með
fólkinu hér í Stykkishólmi. Þetta er
mjög skemmtilegur og góður hóp-
ur. Hér í Stykkishólmi er mikill
áhugi á hestum og öflugt og sam-
stíga hestaeigendafélag.“
Umvending á starfsferli
Svo leiddi eitt af öðru. „Það var
eiginlega alger tilviljun að við sett-
umst hér að eða ekki? Kannski eru
engar tilviljanir í þessu lífi, maður-
inn minn var reyndar kominn með
vinnu sem smiður og málari hér í
Hólminum og hefur starfað við það
nú í tvö ár. Ég vann svo hjá Lyfju
hf. sem innkaupa- og markaðs-
stjóri og hafði verið þar í tíu farsæl
ár. Við mæðgurnar keyrðum á milli
um helgar til að hitta pabbann eða
hann kom í bæinn til okkar.“
Unnur bjóst við að þetta yrði
svona en skyndilega varð breyt-
ing. „Frá haustinu 2014 hefur Ás-
geir verið að vinna við breytingar á
gamla barnaheimili og klaustri St.
Franciskus-systra í Stykkishólmi,
sem er í eigu kaþólsku kirkjunnar á
Íslandi, en því er verið að breyta í
hótel. Í lok maí síðastliðins var síð-
an komið að máli við mig og ég
spurð hvort ég hefði áhuga á starfi
í Stykkishólmi við að sjá um dag-
legan rekstur þessa hótels sem heit-
ir Fransiskus. Ég er nú ekki mik-
ið fyrir að taka svona u-beygjur.
Það var þó samt eitthvað sem sagði
mér að prófa þetta. Þessi starfs-
vettvangur, það er ferðaþjónust-
an, er svolítið nýr þar sem þróun-
in er hröð nú um stundir og mik-
ill vöxtur. Ég hafði ekki starfað á
þessum vettvangi fyrr þó ég hefði
í eina tíð unnið sem flugfreyja í 13
ár og unnið við þjónustustörf síð-
an. Starfið við Lyfju var jú öðrum
þræði þannig þar sem ég var í mikl-
um samskiptum við verslanirnar og
heimsótti þær víða um land. Mark-
aðsmálin þekkti ég þannig einn-
ig og þau eru mér hugleikin. Samt
var þetta þó nokkur áskorun að
taka þessu tilboði og hefjast handa
við að kljást við þetta verkefni. Ég
hugsaði með mér að hví ekki slá til?
Mér fannst ég komin á þann stað í
lífinu að ef ég ætlaði að breyta til þá
væri þetta tíminn. Ég sá fyrir mér
að ég gæti átt einn góðan starfsferil
eftir og að á þessum vettvangi gæti
maður bara elst nokkuð vel, svo ég
ákvað að slá til.“
Mikil en spennandi
viðbrigði
Unnur kvaddi þannig gott og
öruggt starf syðra til að hella sér
út í ferðaþjónustuna á Vesturlandi.
Það þarf ákveðinn kjark til að gera
svona lagað en hún segir að sér finn-
ist þetta spennandi. „Það er búið að
vera mikið líf og fjör. Ég átti ekki
von á því að okkur tækist að opna
Fransiskus síðasta sumar því fram-
kvæmdir drógust og bara helming-
ur húsnæðisins tilbúinn. En það var
svo greinileg þörf á gistirými. Við
opnuðum í lok júlí. Samt var fullt
hvern einasta dag fram í september
og við auglýstum ekki neitt. Við
erum ekki einu sinni komin með
heimasíðu ennþá en það er nú ver-
ið að gera hana. Rétt fyrir mánuði
síðan vorum við að ganga frá merki
Fransiskus-hótelsins. Við ætlum
samt að vera með opið í allan vet-
ur.“
Af máli Unnar má ráða að það
hljóti að vera töluverð breyting að
hætta sem markaðsstjóri hjá stóru
lyfsölufyrirtæki til að gerast hótel-
stýra úti á landi. „Ég er vön mik-
illi vinnu og að hlaupa í hvaða störf
sem er eins og þrif, undirbún-
ing fyrir morgunverð eða móttöku
gesta er lítið mál. Ég held að það sé
hollt og gott fyrir yfirmenn að hafa
unnið öll störf innan fyrirtækisins
því þá fyrst hefur hann skilning á
því hvernig hlutirnir ganga fyrir sig
og hvernig best megi koma þeim til
skila. Í dag er ég eini starfsmaður-
inn og verð fram á vorið en ég fæ
stundum góða hjálp frá eiginmann-
inum þegar mikið lætur við. Í vor
munum við ráða inn fleira fólk og
vonandi verður það til langs tíma.“
Yndislegar systur
Kaþólska kirkjan á Íslandi er eig-
andi hótelsins en utan um hótel-
Unnur Steinsson framkvæmdastjóri Fransiskus hótelsins í Stykkishólmi:
„Stykkishólmur er einstaklega gott samfélag að búa í“
Unnur Steinsson ásamt dóttur sinni Helgu Sóley sem er átta ára í stofunni heima í Snæfelli.
Heimilishundurinn Loki sem er íslenskur fjárhundur fær sinn skerf af athygli frá
húsmóður sinni.