Morgunblaðið - 12.12.2019, Blaðsíða 51

mæðra okkar og er hún nú síð-
ust þeirra sem fer í hina hinstu
ferð. Það er því komið að
kveðjustund og viljum við
frændur þakka fyrir allan þann
hlýhug sem hún bar til okkar.
Blessuð sé minning Unnar Láru
frá Elliðaey.
Sigurður Jónsson,
Brynjólfur Grétarsson,
H. Ágúst Jóhannesson,
Ágúst Magni Þórólfsson.
Unnur Lára Jónasdóttir, kær
frænka mín, kvaddi okkur 30.
nóvember sl.
Hún er ein úr þessum hópi af
mjög skyldu frændfólki, sem
fjögur systkini úr Sellátri, sem
giftust fjórum systkinum úr
Höskuldsey, létu eftir sig í ver-
öldinni. Unnur var dóttir Jón-
asar Pálssonar, föðurbróður
míns, og Dagbjartar Níelsdóttir,
móðursystur minnar. Þessar
tvær fjölskyldur voru mjög nán-
ar, systurnar miklar vinkonur
og bræðurnir alltaf eitthvað að
brasa saman, á sjó og landi. Um
tíma bjuggu foreldrar mínir í
Elliðaey hjá þeim Jónasi og
Dagbjörtu og þar fæddist bróðir
minn Jón. Öll mín bernskujól
var fastur liður sameiginlegt
jólaboð. Jólagjafirnar frá þeim
systrum á Staðarfelli voru alltaf
tilhlökkunarefni. Unnur varð
svo líka mikil vinkona mömmu
og í nokkur ár bjuggu þær mjög
nálægt hvor annarri. Þær voru
báðar skáldmæltar og höfðu
gaman af skáldskap. Þær lásu
mikið og lánuðu hvor annarri
bækur. Unnur var mjög greind
kona og hefði átt að fara í meira
nám en hún gerði. Hún varð
líka virkur þátttakandi í ýmsum
félagsmálastörfum í bænum. En
hún fór á húsmæðraskóla og var
mikil snillingur í allri matseld.
Ég minnist þess vel að þegar
ég fermdist, kom hún mömmu
til aðstoðar og bakaði og sá um
mikið af fermingarundirbún-
ingnum með henni.
Minnisverðast er þó frá ferm-
ingardeginum að Unnur var að
þeyta rjóma frammi í búri á
Austurgötu 9, og hún kom krít-
hvít inn í eldhús og sagði við
mömmu – það er mús í búrinu.
Upphófst þó mikill hama-
gangur, pabbi settur í stígvél og
hann ætlaði að veiða músina, en
hann var ekki minna hræddur
við hana en hún við hann. En
Höskuldur bróðir náði greyinu
fyrir rest en Unnur þeytti
rjómann inni í eldhúsi.
Unnur eignaðist fjögur börn
sem hún var mjög stolt af og
þeirra afkomendum sem hún
minntist oft á. Ég var svo hepp-
in að fá að passa stundum elsta
snáðann, Ásgeir Árnason. Það
er autt svæði milli Tangagötu
og Skúlagötu þar sem gaman
var að leika sér. Þar var lengi
gamalt stýrishús. Ásgeir var
ekki gamall þegar hann sótti í
að skoða stýrishúsið.
Svo heillaði Maðkavíkin fyrir
neðan með sínum svarta leir og
skólpbryggjunni litlu þar sem
var hægt var að veiða síli.
Merkilegt að við öll börnin við
víkina vorum almennt stál-
hraust. Eitt sinn kom ég heim
með Ásgeir eftir sérlega
skemmtilegan dag í Maðkavík-
inni, frekar svartan og skítugan.
Unnur horfði á drenginn sinn
og mig til skiptis og sagði svo –
þið þurfið bæði að fara í bað –
Dadda mín, þú verður víst að fá
mömmu þína til að baða þig (ég
var 12 ára ) en þessi fer í þvott
sagði hún um leið og hún tók í
axlir Ásgeirs og bar hann fyrir
framan sig inn á bað. Ekkert
styggðaryrði sagði hún við mig.
Ég veit að Unnur fær góða
heimkomu, það verður bökuð
terta og mikið talað. Ég sendi
fjölskyldunni kærleikskveðjur
og ég geymi góðar minningar
um góða frænku.
Dagbjört S. Höskuldsdóttir.
Móðursystir mín, Unnur
Lára Jónasdóttir, andaðist á St.
Fransiskusspítalanum í Stykk-
ishólmi 30. nóvember, 84 ára að
aldri.
Unnur Lára var náttúrubarn,
ættuð úr Breiðafjarðareyjum
langt aftur í ættir, bæði í móð-
urætt og föðurætt. Mínar sterk-
ustu minningar um Unni móð-
ursystur eru einmitt frá
sumrunum úti í Elliðaey á
Breiðafirði og í Hólminum. Sem
barn var ég hugfangin af Elliða-
ey og öllu stússinu og tíma-
leysinu sem fylgdi því að vera
þar. Fyrir mér var þetta besti
staðurinn á jörðinni. Aðeins
töluvert seinna áttaði ég mig á
því að afi og amma og dæturnar
þeirra fjórar höfðu í raun búið
þarna í áraraðir – átt heima
þarna – ekki bara á sumrin,
heldur líka langa og kalda vet-
ur.
Sumrin í Elliðaey voru bara
sæla. Unnur móðursystir var
þarna á heimavelli. Þarna í eyj-
unni hafði hún sem lítil stelpa
skottast um hóla og hæðir og
lært að forðast hættur í fjöru og
við kletta. Í umhverfi þar sem
sólargangur og veðurfar, frekar
en klukkan, réð ríkjum hafði
hún sinnt hænum og öðrum
húsdýrum af alúð. Gamlar
myndir frá afa og ömmu geyma
mynd af hrokkinhærðri stelpu í
köflóttum kjól og misháum
sokkum. Eyjastelpa í sínu um-
hverfi.
Margar minningar koma upp
í hugann. Gleðin og tilhlökkunin
þegar fara átti út í eyjar, hvort
sem það var til að smala og rýja
kindurnar, eða taka dún, eða
heyja. Unnur móðursystir var
alltaf svo afslöppuð í þessu
stússi öllu.
Hún gat verið að sjóða salt-
kjöt í risapotti í eldhúsinu í El-
liðaey, en samtímis verið að
huga að einhverjum útiverkum.
Síðan var bara gert að gamni
sínu og hlegið að öllu saman!
Eftir eitt sumarið, þegar við
vorum búnar að kveðjast, kall-
aði hún glaðlega á eftir mér:
„Takk fyrir sumarið 7́7!“ Eitt
augnablik, sem ég hef aldrei
gleymt.
Þegar ég sem fullorðin flutt-
ist til útlanda í mörg ár, þá kom
Unnur nokkrum sinnum í heim-
sókn. Það var svo gaman, því
hún var svo áhugasöm og hafði
gaman af því að ferðast.
Þessi tenging hélt áfram þeg-
ar við mæðgur fluttumst til Ís-
lands. Við Birta Marlen fórum
nokkrum sinnum í tjaldferðalag
í Hólminn og hittum frændfólk-
ið í leiðinni. Unnur bauð okkur í
hvert sinn að gista hjá sér, en
við sögðumst bara vera að upp-
lifa smá tjaldútilegu.
En eina nóttina kom svo mik-
ið rok að tjaldið okkar féll sam-
an og þá var gott að geta þegið
gistingu hjá Unni móðursystur
næstu nótt.
Oftar en ekki kom Unnur að
vitja um okkur í tjaldinu á
morgnana og bjóða okkur í
súpu, fara með okkur í sund og
kíkja í kaffi hjá frændfólkinu –
allt eins og í gamla daga. Góðar
minningar ylja.
Unnur móðursystir var mikl-
um hæfileikum búin. Hún var
listræn og hafði góða frásagn-
argáfu í máli og riti. Nú þegar
jólin nálgast, er mér minnis-
stætt að á aðfangadegi 2011 var
viðtal við hana á Rás 1 í þætt-
inum Við sjávarsíðuna.
Þar sagði hún frá lífinu í El-
liðaey. Þessi frásögn Unnar er
menningarverðmæti.
Blessuð sé minningin um
elskulega móðursystur mína,
Unni Láru. Innilegar samúðar-
kveðjur til frændsystkina
minna, Ásgeirs, Guðrúnar
Birnu, Jóhanns Garðars og
Unnsteins Loga og fjölskyldna
þeirra.
Sigurlaug R. Friðþjófsdóttir.
Núna fljúga þær á engla-
vængjum Unnur og mamma,
um allan heim. Og það frítt.
Þær elskuðu að ferðast og sjá
nýja staði, hitta nýtt fólk. Ég
man þegar þær fimmtugar
ákváðu að fljúga til Lúxemborg-
ar, leigja bíl og keyra um Evr-
ópu.
Þá svitnaði ég lítillega því
mamma hafði aðeins tveimur ár-
um áður eignast bíl og byrjað að
keyra. En mamma treysti sér
alveg í þetta því Unnur sparaði
ekki hrósyrðin; hvað mamma
væri góður bílstjóri, og allt gekk
þetta náttúrlega eins í sögu.
Þær ferðuðust oft saman innan
lands sem utan, og ferðirnar
hefðu orðið fleiri ef mamma
hefði ekki dáið aðeins 61 árs.
Unnur sagði oft að hún hefði
misst mikið þegar mamma dó.
Hún var besta vinkona mömmu
og þær voru frænkur; mömmur
þeirra systur, pabbar þeirra
bræður, aðeins mánuður á milli
þeirra og mikill samgangur milli
heimilanna alla tíð. Móðuramma
þeirra bjó á heimili Unnar á
Staðarfelli og föðurafi á heimili
mömmu í Vík, og gestkvæmt á
báðum heimilunum, því allir
vildu heimsækja ömmu og afa.
Margar eyjaferðir og allar
skemmtilegar voru farnar með
Unni og Eggerti, Jonna afa-
bróður og Dagbjörtu ömmusyst-
ur, út í Höskuldsey, Sellátur,
Elliðaey og fleiri eyjar á Breiða-
firði, ferðir sem voru skemmti-
legri en nokkur utanlandsferð.
Þar vorum við systkinin með
foreldrum, frændum og frænk-
um, sólin skein skært, alltaf
gott veður, fuglagargið yndis-
legt, og að upplifa mig sem
hluta af sterkri heild gerði mig
sterkari. Farið var stundum í
berjamó í eyjunum og þar gat
maður setið á sömu þúfunni og
fyllt föturnar af ilmandi heitum
krækiberjum í sólskini og hita,
og svo nesti sem bragðaðist svo
vel í eyjunum. Ég og krakkarnir
mínir Ebba þá átta ára og Jó-
hannes fjögurra ára, mamma og
pabbi fórum í dúntekjuferð með
Unni, Dagbjörtu og Jonna sum-
arið 1983, í vestangúlpi, og það
var ógleymanlegt. Þetta var síð-
asta dúntekjan þetta sumarið og
ungarnir hlupu út og suður og
við á eftir þeim að koma þeim
aftur í hreiðrin sín. Lyktin úr
hreiðrunum sterk, en sólin skein
og þetta var dásamleg upplifun
fyrir mig og krakkana mína,
nokkuð sem ég hefði ekki viljað
missa af fyrir nokkurn pening.
Ég er svo þakklát elsku Unni,
Eggerti, Jonna og Dagbjörtu
fyrir að hafa fengið að fara með
þeim í þessar ferðir. Takk elsk-
urnar, Guð blessi ykkur.
Hrafnhildur og fjölskylda bað
fyrir innilegar samúðarkveðjur
til fjölskyldunnar, með þakklæti
fyrir allt gott gegnum árin. Ég
og systkini mín Guðrún og Gústi
og fjölskyldur okkar sendum
Ásgeiri, Biddu, Jóa, Unnsteini,
Jóhönnu, Dísu og fjölskyldum
innilegar samúðarkveðjur, með
þakklæti fyrir yndislega frænku
og dýrmætan vinskap hennar
við mömmu. Eingöngu góðar
minningar. Hvað getur það ver-
ið betra?
Sigríður Hanna
Jóhannesdóttir.
MINNINGAR 51
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. DESEMBER 2019
Þegar skeyta
skal saman nokkur
minningabrot um
aldavin minn og velgjörðarmann
okkar Skjaldfannarfólks, Dóra
Friðbjarnar, er vandi að velja og
hafna. Hann var alinn upp við
harðneskjulegar kringumstæður
norður í Grunnavík, en flyst síð-
an með móður sinni og bræðrum
í Bæi á Snæfjallaströnd. Réðst
síðan sem vinnupiltur til for-
eldra minna, bráðger, stór,
sterkur og að mér fannst kunn-
andi til allra verka. Dóri var vík-
Halldór Páls
Friðbjarnarson
✝ Halldór, oftastkallaður Dóri
Friðbjarnar, fædd-
ist 22. júní 1933.
Hann lést 26. nóv-
ember 2019.
Halldór var jarð-
sunginn 30. nóv-
ember 2019.
ings-sláttumaður og
flutti með sér þann
sið að leggja á ljái
sína, oftast tvo, að
kveldinu þegar
vinnudegi var lokið,
svo slætti miðaði
sem best að
morgni.
Ég man eftir
Dóra haustið 1961,
smalandi á fjallinu í
sjóstakk og með
sjóhatt og í ofanálímdum klof-
stígvélum í ofsaveðrinu þegar
rækjubáturinn Karmoy fórst
með tveimur mönnum í Djúpinu.
Glögg er líka fræg smala-
mennska okkar Dóra um
Hraunin, víðáttumikið svæði við
Drangajökul, án þess að finna
þar ær sem þar voru vanar að
vera. Áður en Hraunin hyrfu að
baki, skyggndist ég af hárri hæð
og sá þá týndu sauðina í gras-
teigum með gili, langt fyrir ofan
venjulegar kindaslóðir. Mjög var
farið að halla degi og við þegar
úr tengslum við aðra smala.
„Andskotinn Dóri,“ sagði ég og
rétti honum kíkinn. „Hvað ger-
um við nú?“ „Sækjum þær,“
svaraði Dóri og við rukum af
stað. Til að gera langa sögu
stutta, náðum við fjallafálunum
niður á dal, þar sem þær hurfu
okkur út í haustmyrkrið og við
komum heim rétt um það bil
sem hefja átti leit að okkur.
Halldór húsasmiður föður-
bróðir minn og Dóri náðu afar
vel saman og þegar farið var í
byggingu á nýju 300 kinda húsa
fól frændi minn nafna sínum að
sjá um að steypa botnplötu og
jötur og tókst það með sérstök-
um ágætum, enda hagleikur og
smiðsaugu ættareinkenni hans.
Hann var næmur á kímilega at-
burði og enn ómar mér í eyrum
frásögn Dóra úr sjötugsafmæli
Þorsteins prófasts í Vatnsfirði,
þegar Krúsi vinnumaður, orðinn
nokkuð góðglaður, kallaði hátt
yfir skvaldrið: „Drekkið nú pilt-
ar, húsbóndinn verður bara sjö-
tugur einu sinni á ári.“ Líka er
eftirminnilegt þegar við bræður
og Dóri héldum heim úr stór-
afmæli Sigurðar á Ármúla, ak-
andi 6 km á gömlu húslausu
Fergusongránu í logni, tungl-
skini og stjörnubirtu og Dóri
söng ættjarðarlög alla leiðina
heim að bæ. Þegar við systkinin
uxum úr grasi og verka dró úr
þörfinni hér fyrir góð handtök
Dóra, fór hann til Suðurnesja á
vertíðir og vann í sláturhúsinu í
Vatnsfirði á haustin.
Svo náði Dóri í lífsblómið sitt
og drottninguna hana Rúnu Sig
og slógu þau sér niður á Skóla-
veginum í Hnífsdal, eignuðust
börn og buru og farnaðist vel.
Dóri var lengi verkstjóri í efra
íshúsinu og sat þar á sama bekk
og Jonni Kristmanns og fleiri
kappar á þeim vettvangi. En eitt
sinn skal hver deyja og við leið-
arlok sendum við Skjaldfannar-
fólk Rúnu, börnum og öðrum að-
standendum einlægar
samúðarkveðjur. Fágætur heið-
urs-, hagleiks- og mannkosta-
maður hefur safnast til feðra
sinna.
Indriði Aðalsteinsson,
Skjaldfönn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
SVALA VETURLIÐADÓTTIR,
lést á Vífilsstöðum mánudaginn 9.
desember. Útför fer fram frá Vídalínskirkju
þriðjudaginn 17. desember klukkan 13.
Anna Brynja Richardsdóttir
Guðrún Erla Richardsdóttir Bjarni Svanur Bjarnason
Þ. Richard Richardsson Drífa Úlfarsdóttir
Pétur Smári Richardsson Olga Gunnarsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SIGRÚN KRISTBJÖRNSDÓTTIR
frá Birnustöðum,
lést á Sólvöllum, Eyrarbakka, 4. desember.
Útför fer fram frá Skálholtskirkju
laugardaginn 14. desember klukkan 13.
Börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær móðir okkar,
SVANBORG OKTAVÍA KARLSDÓTTIR,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli mánudaginn
9. desember.
Útför hennar fer fram frá Áskirkju
miðvikudaginn 18. desember klukkan 15.
Ásta Hjartardóttir
Sigrún Lilja Hjartardóttir
Hjörtur Hjartarson
Jón Karlsson
tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn
Elskulegur faðir okkar,
PÁLL GEIR MÖLLER,
Brekatúni 2, Akureyri,
varð bráðkvaddur laugardaginn
7. desember.
Útförin verður auglýst síðar.
Friðný, Arna og Alfreð Möller
Elskuleg kona mín, móðir okkar, dóttir,
systir, amma, tengdamóðir og mágkona.
ÞURÍÐUR PÉTURSDÓTTIR,
Dalseli 17, Reykjavík,
lést 4. desember.
Útför hennar fer fram frá Seljakirkju
16. desember klukkan 15.
Skúli Oddsson
Ólafur Pétur Georgsson Ýrr Baldursdóttir
Magnús Unnar Sandra Dís Jónsdóttir
Þórunn Skúladóttir Auður Björk Kvaran
Sigurveig Pétursdóttir Roine Hultgren
Pétur Eggerz Pétursson Alda Arnardóttir
Bergljót Sigurðardóttir
og barnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
JÓN BRAGI GUNNARSSON
húsasmíðameistari frá Nesi,
Hellu,
lést á dvalarheimilinu Lundi á Hellu
þriðjudaginn 26. nóvember.
Útförin fer fram frá Oddakirkju laugardaginn 14. desember
klukkan 13. Þeim sem vilja minnast hans er bent á
Minningarsjóð Ólafs Björnssonar.
Unnur Þórðardóttir
Kristín Bragadóttir Bjarni Jónsson
Gunnar Bragason Helga Sigurðardóttir
Þórir Bragason Sigríður Jónsdóttir
Guðjón Bragason Guðný Ásta Ragnarsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn