Morgunblaðið - 12.12.2019, Page 55

MINNINGAR 55
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. DESEMBER 2019
Elsku Maggi, við
kynntumst árið
2001, ég man það vel
hvað það var auðvelt
að kynnast þér og fyrr en varði
var eins og við hefðum alltaf verið
vinir.
Við vorum báðir að stíga ákveð-
in spor, það var margt sem við
ekki þekktum á þeirri leið, það var
því frábært að hafa ferðafélaga
eins og þig sér við hlið.
Fljótlega fórum við að leita í
auknum mæli hvor til annars með
hin ýmsu mál og áttum við ófáa
fundi þar sem við ræddum málin.
Á þessum fundum mættust stund-
um stálin stinn enda saman komn-
ir tveir aðilar með sterkar skoð-
anir og hvorugur vildi gefa eftir en
á endanum fundum við sameigin-
lega „réttu niðurstöðuna“ að okk-
ar mati og allir sáttir.
Þegar við vorum að kynnast
spurðir þú eðlilega um fjölskyldu
mína sem ég fúslega upplýsti þig
um. Þessar upplýsingar geymdir
þú vel og vandlega, oft kom það
fyrir að þú spyrðir frétta af mínu
fólki enda áhugasamur um velferð
þeirra.
Alltaf vorum við Harpa og
stelpurnar velkomin á þína veit-
Magnús Ingi
Magnússon
✝ Magnús IngiMagnússon
fæddist 19. maí
1960. Hann lést 28.
nóvember 2019.
Útför hans fór
fram 7. desember
2019.
ingastaði og þegar
þangað var komið
sást þú um að öllum
liði vel, það var
nefnilega svo auðvelt
að líða vel í návist
þinni.
Ég man líka vel
hvað þú varst
spenntur þegar þú
varst að kynnast
henni Lísu, það var
svo gaman að fá að
sjá ykkur blómstra saman.
Eftir að þið Lísa kynntust þá
varð hún samstundis stór hluti af
þér og okkar vinskap.
Það sama á við um vini þína, t.d.
í Svörtu svipunni, þínir vinur urðu
líka vinir mínir. Þannig varst þú,
Maggi minn, deildir öllu sem þú
áttir með öðrum á svo eðlilegan
hátt að maður áttaði sig ekki því
fyrr en það var orðið staðreynd.
Margar dýrmætar stundir átt-
um við saman á fundum, í rækt-
inni, á mótorhjólum og svo margt
fleira. Manstu þegar við vöknuð-
um fyrir allar aldir og mættum í
World Class, kílóin hrundu hvert
af öðru. Árangurinn var frábær
hjá okkur báðum bæði andlega og
líkamlega, þú sagðir reyndar allt-
af að ég hefði svindlað með því að
borða allar þessar töflur sem voru
reyndar bara vítamín, en auðvitað
var þetta bara grín sett upp á
gamansaman hátt.
Það voru erfið spor að fylgja
þér síðasta spölinn, Maggi minn,
ég á eftir að sakna þín það sem eft-
ir er. Þó að samverustundirnar
hafi ekki verið nægilega margar á
undanförnum árum þá varstu mér
ávallt kær.
Elsku Maggi meistari, takk
fyrir samfylgdina og takk enn og
aftur fyrir að vera vinur minn. Ég
mun svo sannarlega ylja mér við
góðar minningar – þér mun ég
aldrei gleyma. Að lokum, elsku
vinur, þá skulum við fara saman
með bænina okkar, það var ósjald-
an sem við fórum með hana sam-
an.
Guð, gefðu mér æðruleysi
til að sætta mig við það
sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því
sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli.
(Reinhold Niebuhr)
Elsku Analisa, Magnús
(Teddi), Ársæll, Dóra og fjöl-
skylda, ég bið algóðan Guð um að
blessa ykkur og styrkja, minning-
in lifir um góðan dreng.
Þinni vinur,
Stefán Garðarsson.
Maggi vinur okkar eða Maggi
góði!
Það er gaman að hafa þekkt þig
og átt þig sem vin í yfir 40 ár. Ým-
islegt höfum við brallað saman, átt
djúpar og alvarlegar samræður og
einnig glaðværar og skondnar. Þú
varst kostulegur karakter og áttir
margar skemmtilegar uppákomur
sem við tókum þátt í með þér.
Lífið verður vissulega litlaus-
ara án þín og við munum sakna
þín.
Innilegar samúðarkveðjur til
Lisu, Tedda og annarra aðstand-
enda.
Alexander (Alli) Bridde
og Ingibjörg.
Harpa Heimisdóttir
s. 842 0204
Brynja Gunnarsdóttir
s. 821 2045
Kirkjulundur 19 | 210 Garðabær
s. 842 0204 | www.harpautfor.is
✝ Sigmar Ingv-arsson fæddist í
Húnavatnssýslu 12.
september 1936.
Hann lést á Hrafn-
istu í Reykjavík 30.
nóvember 2019.
Foreldrar hans
voru Ingvar
Ágústsson, bóndi á
Ásum í Svínavatns-
hreppi, f. 12.1.
1906, d. 13.10. 1996,
og Sigurlaug Jósefína Sig-
urvaldadóttir, húsfreyja og
bóndi sama stað, f. 13.11. 1914,
d. 21.1. 1986. Systkini Sigmars
eru 10: Sigurvaldi Óli, f. 8.3.
1935, d. 15.10. 2012, Guðlaug, f.
26.9. 1938, Erla, f. 26.9. 1938,
Hreinn, f. 15.6. 1940, d. 15.8.
2014, Hannes, f. 16.1. 1945, Er-
lingur, f. 13.4. 1946, d. 3.12.
2015, Hörður Viðar, f. 28.4.
1949, Guðmundur, f. 24.2. 1951,
Sigurlaug, f. 20.10. 1952, d. 27.9.
2019, og Bára, f. 1.4. 1954.
Sigmar giftist eftirlifandi eig-
inkonu sinni Sólrúnu Aspar Elí-
asdóttur, f. 24.8. 1936, hinn
27.11. 1971. Foreldrar hennar
voru Páll Elías Bjarnason, f.
15.5. 1989, d. 10.8. 1987, og Jak-
framkvæmdastjóri, búsett í
Kópavogi. Á hún tvö börn með
fyrrverandi sambýlismanni sín-
um, þau Dag Kára Ólafsson, f.
31.10. 2003, og Sögu Ólafs-
dóttur, f. 8.3. 2010.
Stjúpdætur Sigmars eru: 1)
Soffía Jóhanna Gestsdóttir, f.
25.7. 1959. Eiginmaður hennar
er Gunnar Aðalsteinsson, f. 1.7.
1958. Börn Soffíu eru Sólrún
Aspar, f. 5.4. 1977, Emilía Valdi-
marsdóttir, f. 7.5. 1986, og Val-
gerður Dís Gunnarsdóttir, f. 4.1.
1991. 2) Valgerður Guðbjörg
Gestsdóttir, f. 25.7. 1959. Börn
hennar eru Halla Sif Elvars-
dóttir, f. 7.8. 1978, Tinna Ösp
Snorradóttir, f. 26.6. 1987, og
Telma Ýr Snorradóttir, f. 20.2.
1989.
Í æsku starfaði Sigmar við
landbúnaðarstörf í heimabæ sín-
um. Ungur að árum fór hann að
vinna á jarðýtu hjá Landnámi
ríkisins. Sigmar lærði símsmíði í
Póst- og símaskólanum. Hann
starfaði lengst af sem verkstjóri
hjá Pósti og síma, alveg þar til
hann hætti störfum vegna ald-
urs.
Þau hjónin bjuggu í Kópavogi
mestalla tíð en síðustu ár bjó
hann á Hrafnistu í Reykjavík.
Útför Sigmars verður gerð
frá Digraneskirkju í dag, 12.
desember 2019, klukkan 11.
obína Guðrún Hall-
dórsdóttir, f. 14.5.
1900, d. 22.7. 1995.
Kjörforeldrar Sól-
rúnar voru Jóhann-
es Jónsson frá Asp-
arvík, f. 25.12.
1906, d. 20.11.
1984, og Soffía
Jakobína Valgeirs-
dóttir, f. 27.11.
1907, d. 20.12.1999.
Sigmar og Sólrún
eignuðust þrjú börn en þau eru:
1) Jóhannes Heimir, f. 16.12.
1968, verslunareigandi, búsett-
ur í Hafnarfirði, sambýliskona
hans er Guðný Sigríður Gísla-
dóttir. Eiga þau eina dóttur,
Guðbjörgu Ósk, f. 27.6. 2017. Jó-
hannes á þrjú börn af fyrra sam-
bandi, Sigmar Rafn, f. 9.5. 1990,
Jón Ísak, f. 17.1. 1994, og Ár-
nýju Ósk, f. 14.12. 2005. 2) Sig-
rún Íris, f. 10.2. 1974, viðskipta-
fræðingur, búsett í Kópavogi,
eiginmaður Magnús Þór Schev-
ing, f. 20.8. 1970. Eiga þau tvö
börn, Óliver Mána, f. 16.5. 2002,
og Elísabetu Sunnu, f. 28.1.
2007. Stjúpdóttir Sigrúnar er
Agnes Engilráð, f. 29.11. 1994.
3) Sunna Hrönn, f. 5.3. 1975,
Hann var 83 ára þegar hann
lést, sem ekki þykir hár aldur ef
fólk er frískt en hár aldur ef
heilsan er farin. Hann dvaldi síð-
ustu ár á Hrafnistu, en tíminn
var kominn, lokagangan með
hvíldina og friðinn.
Sigmar var dugnaðarforkur
og var alla sína starfsævi í
tveimur eða fleiri vinnum á
sama tíma. Hann var vanur því
að vinna frá unga aldri, því á
barnmörgu heimili í sveit var
alltaf nóg af verkefnum, fyrir
börnin líka. Hann og mamma
mín eignuðust þrjú börn sem öll
voru yndisleg fannst okkur
systrum.
Hann og afi byggðu eitt
stykki raðhús, eftir vinnu og um
helgar, og það þótti ekkert til-
tökumál á þeim tímum. Raðhús-
ið reis og stórfjölskyldan flutti í
það. Raðhúsið var í Kópavogi
sem var náttúrlega bara sveit
fannst okkur systrum og vorum
ekki ánægðar með staðsetningu
hússins.
Sigmar var Húnvetningur í
húð og hár og unni heimaslóð-
unum og hafði gaman af því að
fara norður og hitta systkini sín
sem þar bjuggu og foreldra.
Hann elskaði hrossakjöt en var
rekinn með það út í bílskúr og
látinn sjóða það þar því mamma
var ekki hrifin af lyktinni, hafði
ekki alist upp við hrossakjöt og
lét það aldrei inn fyrir sínar var-
ir. Þau ferðuðust mikið, fóru þá
og heimsóttu Erlu systur Sig-
mars sem bjó á Englandi. Einn-
ig fóru þau margar ferðir með
Árna og Grétu, vinkonu mömmu
frá því þær voru ungar stúlkur.
Hvíl í friði kæri Sigmar.
Það er svo margt að þakka er lífsins
stund er liðin,
lokagangan nálgast með hvíldina og
friðinn.
Og meðan biðin varir er líka ljúft að
dreyma
liðna æskudaga á ströndinni minni
heima.
Og hvað er betri endir en barn að
verða aftur,
í brosi hinsta geislans er fólginn
lífsins kraftur.
Áfram má ég halda þó ekki þekki
veginn,
einhvern tíma næ ég ströndinni
hinum megin.
(Jóhannes Jónsson frá Asparvík)
Samúðarkveðjur til mömmu
og systkina minna og Sólrúnar
minnar.
Soffía Jóhanna Gestsdóttir.
Sigmar Ingvarsson
✝ GuðmundurSteinn Magn-
ússon fæddist 2.
ágúst 1983 í Reykja-
vík. Hann lést á
Gjörgæsludeild LSH
14. nóvember 2019.
Foreldrar hans
eru Magnús G.
Gunnarsson, f. 1950,
og Steinunn G. Ást-
ráðsdóttir, f. 1950.
Systkini: Jóhann
Þór, f. 1968, hann á þrjú börn,
og Þórdís Grímheiður, f. 1973,
hún á tvö börn.
Guðmundur Steinn ólst upp í
Seljahverfinu og gekk í Selja-
skóla og Öldusels-
skóla, þar eignaðist
hann marga góða
vini. Hann byrjaði
ungur í karate en
fór svo að spila
handbolta, þar var
ÍR hans félag. Eftir
grunnskóla fór
hann í Fjölbraut í
Breiðholti en lauk
ekki námi. Hann
fór síðan út á
vinnumarkaðinn í nokkur ár.
Eftir það tók við skóli lífsins þar
til yfir lauk.
Útförin hefur farið fram í
kyrrþey.
Öllum mönnum er afmarkað
tiltekið æviskeið og þegar því
lýkur er unnt að leggja mat á
mannslífið með nokkrum mæli-
stikum. Fjöldi lífára er aðeins
einn mælikvarði á æviskeið
manns. Ævina má líka meta eft-
ir öðrum mælikvörðum, s.s.
þeirri gleði, hlýju og kærleika
sem maðurinn veitir út frá sér
til sinna nánustu og annarra. Nú
þegar Guðmundur Steinn, góð-
vinur minn til rúmlega 30 ára,
hefur verið kallaður héðan í
ungum blóma lífsins leita minn-
ingarnar til áhyggjulausra daga
þar sem líf okkar vinanna snér-
ist um leikjatölvur, NBA, hand-
bolta og bannaðar bíómyndir.
Umhverfi Guðmundar mótaðist
af hvatningu, öryggi og stolti.
Sterk fjölskylda og þéttur vina-
hópur skópu umhverfi kærleika
og umhyggju. Allt sem Guð-
mundur tók sér fyrir hendur í
æsku gerði hann betur en aðrir,
hann var bæði framúrskarandi
námsmaður og handboltamaður.
Skömmu fyrir síðustu aldamót
urðu breytingar á lífi Guðmund-
ar en þá fór fyrst að bera á
hræðilegum sjúkdómi sem átti
eftir að stjórna lífi hans allt frá
því.
Á þessum tíma hafði Guð-
mundur hafið framhaldsskóla-
nám og verið valinn í landsliðs-
úrval unglinga í handbolta.
Segja má að líf Guðmundar hafi
á stuttum tíma farið af FM-
stuttbylgju yfir á LW-lang-
bylgju. Þó að langt sé á milli
þeirra sem notfæra sér fram-
angreindar tegundir útvarps-
bylgja, áherslur efnis ólíkar á
þann hátt að notendur lang-
bylgju eru að mestu lausir við
dægurþras og annað sem í
reynd skiptir litlu máli, þá kom-
ast allra mikilvægustu skila-
boðin alltaf til skila óháð því á
hverslags bylgju menn hafa kos-
ið að stilla sig inn á. Þannig var
einmitt samskiptum okkar vin-
anna háttað síðastliðin ár þegar
við hittumst á öldurhúsum eða í
húsasundum miðborgarinnar þá
komst það sem raunverulega
skipti máli til skila en þá tók
Guðmundur gjarnan utan um
mig og sagði mér hversu vænt
honum þætti um vináttu okkar.
Þrátt fyrir að vera orðinn langt
leiddur fíkill þá gerðist það nær
aldrei að Guðmundur bæði mig
um peninga til þess að fjár-
magna næsta skammt. Þegar
hann leitaði til mín eftir aðstoð
þá var það alltaf í þágu annarra
sem stóðu enn þá hallari fæti en
hann sjálfur og þannig sannaðist
að gælunafn hans í rökkurheim-
um lýsti á engan hátt hjarta
hans sem var gullslegið og
stærra en konungshöll. Á einum
af fundum okkar á síðastliðnum
árum sagði Guðmundur mér frá
því að hann ætti sér þér þann
draum að við gömlu vinirnir
kæmum saman á heimili for-
eldra hans og snæddum kjöt-
bollur matreiddar af móður
hans. Nú þegar komið er að
leiðarlokum í bili þá er átak-
anlega sárt að hugsa til þess að
okkur tókst ekki uppfylla þenn-
an draum hans í þessu jarðlífi.
Ég vil hins vegar trúa því að
þegar hann mun leiða okkur vin-
ina inn í hina eilífu framtíð þá
muni allsnægtaborðið þar svigna
undan fötum fullum af kjötboll-
um. Þangað til mun ég segja
sonum mínum og öðrum sögur
af öndvegisdrengnum Guðmundi
Steini sem hefði svo sannarlega
skarað fram úr á enn þá fleiri
sviðum ef örlaganornin hefði
spunnið lífsvef hans með sann-
gjarnari hætti.
Þrjá erfingja á hver maður:
mennina, moldina og sálarinnar
meðtakara.
Ólafur Hvanndal Ólafsson.
Við Guðmundur Steinn
kynntumst í Kambaselinu þar
sem við ólumst upp sinn í hvoru
raðhúsinu.
Strax urðum við óaðskiljan-
legir, bestu vinir. Fyrsta skóla-
daginn gengum við glaðir og
spenntir með Scout-skólatösk-
urnar okkar, fullar af Disney-
bókum svo töskurnar væru ekki
svona tómlegar.
Vorum saman þar til í 8.
bekk, þar sem Gummi flutti úr
hverfinu. Eftir eitt ár í Rétt-
arholtsskóla fann Gummi að
hann var ekki samur án sinna
gömlu vina og kom hann til baka
í Seljaskóla í 9. bekk, en þá
hafði ýmislegt breyst. Nýr
skólastjóri og kennari við skól-
ann sem varð okkar umsjónar-
kennari. Við strákarnir voru ein-
staklega iðnir við að gera
skólagönguna okkar skrautlega,
en öðrum fannst við fyrirferð-
armiklir. Fengum við strax um
haustið áminningu frá nýja um-
sjónarkennaranum og skóla-
stjóranum. Gummi fékk að vita
að hann væri fyrstur, þar sem
hann kom á undanþágu því hann
kom úr öðru hverfi. Það kom að
því að við fórum yfir strikið og
Guðmundur Steinn var látinn
fjúka. Eftir brottrekstur úr
Seljaskóla fór Guðmundur
Steinn í Ölduselsskóla, þar sem
hann félla vel inn í hópinn og
kláraði hann 9. og 10. bekk í
góðum hópi. Við byrjuðum í fót-
bolta hjá ÍR á yngri árum, en á
veturna spiluðum við handbolta
sem seinna varð okkar íþrótt.
Spiluðum við saman handbolta í
um 10 ár og ferðuðumst við
saman um landið í okkar keppn-
isferðalögum. Toppurinn var
TheramoCup á Ítalíu 1998. Þar
voru saman komnir krakkarnir
úr ÍR og kynntumst við öðrum
íslenskum liðum, en ekki á sama
hátt og við kynntumst liðinu frá
Vestmannaeyjum, ÍBV. Eftir
þessa ferð vorum við staðráðnir
í því að hitta ÍBV-liðið á þeirra
hátíð, Þjóðhátíð. Við Gummi fór-
um saman á Þjóðhátíð 2001, sem
reyndist okkar eina Þjóðhátíð
saman. Eftir grunnskóla lágu
leiðir okkar sitt í hvora áttina. Á
þessum árum bættist Bakkus í
vinahópinn og höndluðum við
vinirnir þennan nýja vin misvel.
Við strákarnir fórum hver í sína
áttina á þessum árum, en
Gummi virtist festast með þess-
um nýja vini. Árin liðu og aldrei
virtist Gummi losna frá Bakkusi,
sama hvað hann reyndi. Alltaf
héldum við sambandi, þar sem
ég trúði að hann myndi einn
daginn losna en eftir margar
meðferðir þar sem við vinirnir
reyndum að finna lausn, fannst
hún ekki. Lífið sjálft er oft eins
og spil, það sem þú hefur sett út
er borðfast. Guðmundur Steinn
komst ekki til baka hvað sem
hann reyndi. Í hvaða veðri sem
var síðustu ár hugsaði ég alltaf
hvort hann hefði ekki örugglega
skjól. Það var erfitt að vita af
mínum æskuvini þarna úti. Eftir
símtal á dögunum þar sem ég
fékk að vita að þinn dagur væri
að kvöldi kominn, þá kom högg-
ið. Að fá að sitja með þér á gjör-
gæslunni og rifja upp allt sem
við gerðum skemmtilegt í lífinu
er ómetanlegt.
Óneitanlega runnu árin í
gegnum hugann þegar ég sat
hjá þér. Ég vissi samt að þegar
ég fór þá hefði ég séð þig í síð-
asta sinn.
Eftir þessa heimsókn tók við
erfið bið, full af sorg og minn-
ingum. Morguninn eftir var sú
staðreynd ljós að þú hefðir kvatt
klukkan 2 þessa nótt.
Elsku besti Gummi minn,
takk fyrir allt og góða ferð.
Þinn ástkæri vinur,
Ólafur Haukur Hansen.
Guðmundur Steinn
Magnússon