Íslenskt mál og almenn málfræði - 01.01.2016, Blaðsíða 98

Handrit Aldur (um) Fjöldi Heimild
Reykjaholtsmáldagi I 1150–1204 1 Hreinn Benediktsson 1965:ii
AM 674 a 4to 1150–1200 3 Jón Helgason 1957:xxi
AM 673 a I og II 4to 1200 2 Dahlerup 1889:248
Holm Perg 15 4to 1200 13 de Leeuw van Weenen 1993:63
AM 677 B 4to 1200–1225 110 Weinstock 1967:79–80, Larsson
1889:144–5
AM 655 II 4to 1200–1225 33 Larsson 1889:143, 147
AM 655 IV 4to 1200–1225 18 Larsson 1889:143–4, 147
AM 655 V 4to 1200–1225 26 Larsson 1889:144, 147
AM 655 VII–VIII 4to 1200 6 Morgenstern 1893
AM 645 A 4to 1220 2 Larsson 1885:liv
AM 325 II 4to 1225 a.m.k. 2 Hallgrímur J. Ámundason
2001:lxii
AM 655 XXVII 4to 1250–1300 mörg Hallgrímur J. Ámundason
1994:xxv
AM 291 4to 1275–1300 a.m.k. 15 af Petersens 1882:ix
AM 519 a 4to 1280 4 de Leeuw van Weenen 2009:60
AM 656 I 4to 1300–1325 mörg Louis-Jensen 1979:236
AM 325 V 4to 1300–1325 mörg Louis-Jensen 1979:236
Tafla 3: Handrit frá því á ofanverðri 12. öld og fram til byrjunar 14. aldar
þar sem ei er ritað með einhljóðstákni.
3.3.4 Tvíhljóðun á og ó
Í hljóðsögulegum inngangi áðurnefnds rits Björns K. Þórólfssonar um
íslenska beygingarsögu (1925:xi) er nefnd til sögunnar vísbending um tví -
hljóð un á og ó sem ekki virðist hafa vakið athygli. Á meðan hvorki á og a
né ó og o ríma saman í elstu rímum er rím é : e þar nokkuð algengt (sjá
einnig Björn K. Þórólfsson 1929a:236–7), sbr. vísurnar í (4).33
Aðalsteinn Hákonarson98
33 Stafsetning vísnanna er samræmd eftir nútímavenju.