Gríma - 01.09.1941, Síða 55

ANDRÉS A GESTREIÐARSTÖÐUM 33
ætla eg að verið hafi „Gefjon", er lagði út af Eyja-
firði. Mánaðardegi hef eg gleymt, en um mánaða-
mót okt.—nóv. var það, er hann gekk í það óskapa
veður.1) Það var á þriðjudagsmorgun, að Sigurður
húsbóndi minn bað vinnumenn sína að búast til
smalamennsku fjóra saman. Var einn þeirra sextán
ára piltur, Jens að nafni, sonur Andrésar, sem fyrr
er getið. Hann og annar maður, Kristján Magnússon,
áttu að smala Bæjarlönd; en aðrir tveir, Sigurjón
Svanlaugsson og Hárekur Bjarnason, áttu að smala
framlandið fyrir utan Hvanná og skilja svo allt féð
eftir í svokölluðu Stórulindanesi. Þenna morgunvar
veður bjart, en bakkar miklir niður við sjóndeildar-
hringinn, alauð jörð. Fóru mennirnir af stað klukk-
an átta um morguninn. Þegar leið að hádegi, kom
bóndi frá Sænautaseli, Kristján Brynjólfsson að
nafni, og baðst gistingar. Klukkan þrjú komu þeir,
er smöluðu fyrir utan Hvannána, og fóru að borða,
en meðan á matmálstíma stóð, syrti snögglega í lofti.
Sigurður bóndi gætti að veðri, kom inn aftur og
sagði í dauflegum róm: „Eg vildi, að eg hefði haft
vit á að biðja ykkur að koma heim með féð, því að
nú er hann ljótur; en eg þori varla að láta ykkur
fara svona seint á degi“. — Vegurinn var þó ekki
ýkja langur þangað, sem þeir skildu við féð. — En
þá greip aðkomubóndinn strax fram í og taldi það
löðurmannlegt að ná ekki fénu, og fyrir áeggjan
hans fóru þeir aftur að sækja það, og hann með
þeim. Af því að þeir hugðu, að féð hefði dreift sér,
skiptu þeir sér í gönguna, og er þeir voru rétt farn-
ir, skall á þá afar dimm norðanhríð. Þá kom Sigurð-
J) Það var 12. okt. 1869.
/. R
3