Gríma - 01.09.1941, Blaðsíða 57

ANDRÉS Á GESTREIÐARSTÖÐUM 35
vill máske eiga þær, og vettlingana mína skaltu fá,
ef þú kynnir að verjast skemmdum; mér hjálpa þeir
ekkert“. En Kristján vildi ekki þiggja vettlingana,
og skildu þeir við það. — Kristjáni var vel hjúkrað,
þegar hann loksins náði heim. Eg man eftir því, að
þær Jónína Sigurðardóttir og Sigríður ráðskona
þíddu með munninum klakann af höfðinu á honum.
Bjuggust þá tveir menn með hest til að sækja þá
Jens og Hárek, því að Kristján þóttist vita með
vissu, hvar þeirra væri að leita; rofaði þá lítið upp
sem snöggvast, en jafnskjótt sem mennirnir voru
lagðir af stað, dimmdi aftur, svo að þeir treystu sér
ekki til að rata og sneru aftur.
Þegar Kristjáni fór að hlýna aftur, fór hann að
verkja í kalið og tala óráð: „Svo þú ætlar að reyna
að komast heim. Því þáðir þú ekki, að eg styddi þig
heim í dag? Nei, þú gazt það ekki, en því getur þú
það núna? Nú, af því að þú hefur fengið nýtt líf,
segir þú. Mér sýnist þú nú ennþá máttlausari en í
dag. — En þú, Jens, þú hefur sofnað. Vertu þá ró-
legur; þú verður sóttur á morgun. Hvað segir þú?
Að hausti? Nei, á morgun, morgun, mo....“, — og
svo sofnaði hann.
Kvöldið leið. Klukkan átta háttuðu allir nema
stúlka, sem vakti yfir Kristjáni, og Sigurður, sem
setíð vakti langt fram á nótt við að skrifa. Klukkan
níu kyrrði veðrið og gekk í logndrífu, sem hélzt
alla nóttina. Klukkan hálf tíu heyrðist hreyfing, eins
°g komið væri upp á bæinn kirkjugarðs megin, og
svo var komið upp á norðausturhorn baðstofunnar
°g á skakk yfir mæninn. Eg svaf í rúmi undir
glugga fyrir framan húsdyrnar. Þetta reglulega fóta-
tak heyrðu tíu manneskjur í baðstofunni, því að all-
3*