Gríma - 01.09.1941, Qupperneq 66

44 FRÁ ELDJÁRNI HALLSTEINSSYNI
sendimaður, að bærinn var lokaður, og reyndi því
með öllu móti að komast upp á glugga til að gera
vart við sig, en Eldjárn þvældist alstaðar fyrir hon-
um. Tókst manninum þó að lokum að komast á
glugga og vekja fólkið, en þegar hann ætlaði niður
af bænum, var Eldjárni enn að mæta. Stökk maður-
inn þá fram úr bæjarsundinu niður á hlaðið, en þar
var þá heimamaður kominn út, og hörfaði Eldjárn
frá við svo búið. — Skömmu síðar hafði Benedikt
prófastur náð saman öllum peningum Eldjárns, og
ætlaði að senda þá Lárusi sýslumanni Thórarensen
að Enni til erfðaskipta; kvaddi hann til þeirrar farar
hinn sama mann, sem hann hafði sent til Akureyrar,
en hann var ófáanlegur til þess og kvaðst ekki vilja
eiga fleiri skipti við Eldjárn. Fékk prófastur þá ann-
an mann til fararinnar, og kom hann að Enni síðla
dags. Kvaðst hann með naumindum hafa náð bæn-
um, því að Eldjárn hefði hvervetna þvælzt fyrir sér
og tafið ferð sína. Er svo að sjá, sem honum hafi
ekkert verið um það gefið, að erfingjar hans fengju
notið fjár þess, er hann hafði nælt saman.
Árið 1856 bjó eg á Ökrum í Skagafirði. Eitt sinn
síðla kvölds á jólaföstu gekk eg niður baðstofustig -
ann. Gamall maður, er Jón hét, sat á rúmi mjög
nærri stiganum. Hann hló við, er eg sté í fyrstu rim-
ina, stóð upp og gekk niður á eftir mér. Þegar við
komum nær miðjum göngunum, segir hann við sjálf-
an sig: „Framan að honum þorir hann ekki, en svo
er að sjá, sem hann vilji komast aftan að“. Gekk eg
út á hlaðið og dvaldi þar stundarkorn, en hann stóð
kyrr í bæjardyrunum á meðan. Gekk eg síðan inn
göngin, en Jón fylgdi mér enn eftir. Sagði hann þá
á leiðinni: „Vissulega vill hann finna nafna minn“.