Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.1998, Blaðsíða 13

Skólafélagar á Cornell. F.v. Sveinn Indriðason,
Geir V. Guðnason og Sverrir Vilhjálmsson.
maka og mannvænleg böm.” Sveinn
og Sigrún eru sammála um, að
fósturbörnum fylgi ekki síður barna-
lán.
Þrjátíu ára þrotlaust
uppbyggingarstarf
“A ámnum vestra hafði ég kynnt
mér markaðsmál garðyrkjubænda,”
segir Sveinn, “og eftir að heim kom,
tók ég að mér blómasölu á laugar-
dögum suður með sjó fyrir blóma-
bændur í Hveragerði, meðfram því
að vera sölumaður hjá heildsölu
Eggerts Kristjánssonar. Þegar svo
blómabændur stofna sölusamtök
vorið ’ 61, ráða þeir mig til að sjá um
söluna.
Flutningatækið var Skodinn minn
og blómalagerinn í leigðum bílskúr.
Sigrún sá um bókhald og símavörslu
í eldhúsinu, með heimilishaldi og
barnauppeldi - þótt hún mætti ekkert
vinna samkvæmt læknisráði. Starf-
semin var lítið breytt í tíu ár, nema
hvað Olafur bróðir minn kom til
samstarfs, enda leyfði heilsa mín ekki
álagið. Ætlun mín frá upphafi var
að stofna fyrirtæki blómabænda sem
þeir ættu einir og stæðist tímans tönn.
Stofnun hlutafélags árið ’71 “Blóma-
miðstöðin hf.” var stórt skref í þá átt.
Störfin fyrir blómabændur voru
tímafrek, engin frí fyrstu 15 árin og
stopul eftir það. Við hjónin vorum
alin upp við að gera okkar besta, auk
þess sem margir höfðu rétt okkur
hjálparhönd á veikindatímanum, sem
við vildum borga fyrir. Ut á þetta
dafnaði Blómamiðstöðin, en jafn-
framt fór heilsu okkar hjóna hrak-
andi. Sigrún varð óvinnufær vegna
gigtar rúmlega fimmtug.
*
Eg fylgdist alltaf vel með því sem
var að gerast erlendis. Mér var
því vel kunnugt um þróun mála á
bandaríska vinnumarkaðinum, að
þeir sem væru farnir að eldast væru
komnir í útrýmingarhættu. Aldrei
datt mér í hug að sama myndi henda
mig. En22.janúar’91 varégrekinn,
án fyrirvara og án þess að nokkur
ástæða til brottreksturs væri tilnefnd.
Enginn starfslokasamningur var
gerður við mig - engin tilkynning
send út um að ég hefði farið með
sjóði félagsins. Þvert á móti hef ég
ætíð farið vel með annarra fé, og átti
og á hjá þeim stórfé.
Uppbyggingin hafði
verið stöðug, eigið fé
félagsins um 40-50
milljónir og skuldir
sáralitlar.
Þarna varð ég fyr-
ir barðinu á þessari
æskudýrkun sem
hefur farið eins og
faraldur um hin svo-
nefndu þróuðu lönd.
Ungt fólk skal ráðið,
þótt það hafi ekki
nennt að læra og sé
næstum reynslulaust.
Bandaríkjamenn
voru þar fremstir í
flokki, þótt þeir séu
nú farnir að ráða
gamlingja til að bjarga fyrirtækj-
unum. Yngingartilraunin í
Blómamiðstöðinni gekk ekki betur
en svo, að stórlega gekk á eignir
Æ '
0PL ,
Sigrún og móðir hennar, Guðrún
Stefanía Steingrímsdóttir lágu
saman á Vífilsstöðum 1958, en hún
var berklaveik frá því Sigrún var 6
ára.
fyrirtækisins. Ekki gengu önnur
fyrirtæki garðyrkjubændabetur. Það
sem var sett upp til höfuðs okkur
endaði í gjaldþroti. Þar töpuðu
blómabændur 80 milljónum, beint og
óbeint. Sölufélag garðyrkjumanna
rétt slapp við gjaldþrot, en þeir
töpuðu skuldlausri stóreign, sem
hinir gömlu jaxlar höfðu komið upp
af miklum dugnaði.”
Atvinnuöryggi fatlaðra
og aldraðra
Sveinn varð atvinnulaus 63ja ára,
sá á bak ævistarfinu. Um þetta segir
hann: “Við hjónin upplifðum sama
og margir aðrir við veikindi eða
fötlun, að vinimir hverfa á einni hélu-
nótt. Enginn hinna 24ra garðyrkju-
bænda hafði samband við okkur,
aðeins tveir kaupmannanna sem við
höfðum þjónað í áratugi. Friðrik
Jónsson póstur á Kraunastöðum
orðaði þetta svo:
Þegar mest ég þurfti við,
þá voru flestir hvergi.
Við lifðum þetta af, en ég veit þess
dæmi hérlendis og erlendis, að fólk
hefur ekki treyst sér til að lifa lengur.
Stuttu síðar kom í ljós, að ég var
kominn með slitgigt í hrygg og háls.
Eg var því ekki lengur gjaldgengur á
vinnumarkaði.
Fyrir fatlaða og aldraða er
atvinnuöryggi ekki lengur til. Fyr-
irtæki eru lögð niður, sameinuð eða
unglingar ráðnir. A tímum óbeisl-
aðrar frjálshyggju og auðhyggju er
mannslífið til fárra fiska metið.
s
Eg hitti gamlan kunningja úr
Garðyrkjuskólanum um daginn,
sem hafði farið út á land, þar sem
vantaði mann í hans fagi og mikil
ánægja verið með hans störf. “Ætl-
arðu aftur vestur?” spurði ég. “Nei,
það geri ég aldrei aftur! Hver einasta
króna fór í skattinn,” sagði hann.
Skelfilegt ef fólk má ekki vinna sér
inn tekjur, án þess að allt lendi hjá
ríkinu.
Svo eru lífeyrismálin í tómri vit-
leysu. í velferðarþjóðfélagi á fólk að
hafa mannsæmandi lífeyri úr lífeyris-
sjóðum, sem á að vera skattfrjáls að
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
13