Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.2001, Qupperneq 20

ÞAR MÖRG VAR
STUNDIN MÆT
Þegar Arnþór ritstjóri Helgason
fór þess á leit við mig að hripa
niður nokkrar minningar frá
starfsárum mínum hjá Öryrkja-
bandalaginu þá var mér ljúft og skylt
að verða við þeirri frómu bón hans.
Þegar ég svo settist við að efna
loforðið þá þyrptust að mér minn-
ingar, svo mér féllust nokkuð hendur,
hvað skyldi taka, hverju sleppa.
Vel að merkja eru 13 ár alldrjúgur
tími starfsævinnar, en svo skemmti-
lega vill til að starfstímabilin i ævi
minni eru þrjú, öll á annan tug, það
lengsta 18 ár í kennslu og skólastjórn,
16 ár í þingmennsku og svo 13 ár hjá
Öryrkjabandalaginu og þó einum
mánuði betur. Fólk sér því að það er
nokkur sígandi í árafjöldanum og fer
víst vel á því.
Fyrst að upphafinu, en svo ábyrgð-
arlaus var ég gagnvart mínu fólki að
hætta þingmennsku án þess að hafa
nokkurt starf fast í hendi, þvi víðs
ijarri var það mínum huga að ætlast
til einhverrar pólitískrar stöðuveit-
ingar, hætti enda í óþökk míns flokks
og fólksins eystra. Ég var á haust-
dögum 1987, ég hætti vorið 1987 á
þingi, að vinna fyrir landsfund míns
flokks og í miðjum þeim önnum var
ég spurður að því, hvort ég vildi gjör-
ast starfsmaður Öryrkjabandalagsins
og sjá um ýmis félagsmál og hleypa
af stokkunum fréttabréfi þess og
verða þar með ritstjóri þess. Ég hafði
löngum haft mikinn áhuga á þessum
málum á þingárum mínum og ég vék
þegar í stað til hliðar öðrum tilboðum
um starf og sagði án mikillar um-
hugsunar já við beiðninni.
Það var svo á landsfundinum sjálf-
um sem Ólöf Ríkarðsdóttir sagði mér
frá samhljóða samþykkt stjórnar
Öryrkjabandalagsins um ráðningu
mína og einhvern veginn minnir mig
að hún hafi sagt að lófatak hafi fylgt,
en máske er þar á ferð óskhyggjan
ein.
Síðar sagði Ásgerður Ingimarsdótt-
ir mér frá hlut öðlingsins Odds Ólafs-
sonar að ráðningu minni, upphafið
var sem sé hans og ætíð verð ég
Helgi Seljan
Öryrkjabandalagið fól mér ærinn
trúnað bœði inn á við og út á við
og von mín nú sú, að ég hafi ekki
brugðist þeim trúnaði og enn eru
tengsl mín við bandalagið ærin
og gefandi. Ósk mín œðst því til
handa og þeim sem þar ráða ferð
er, að þeim megi auðnast að ná
árangri íþví hlutverki sem öllu er
þar œðra, að skapa öryrkjum á
Islandi betri kjör og bjartari lífs-
aðstœður. Að því var látlaust
unnið, að því er unnið ósleitilega
og framtíðarsýnin er réttlátt
þjóðfélag samhjálpar og jafn-
aðar, þar sem enginn þarf að
kvíða morgundeginum vegna
kjara sinna, allra sízt þeir sem
við örorku búa..
honum þakklátur fyrir það sem og öll
kynni kær alla tíð. Ég held eftir á að
hyggja að ég hefði ekki getað fundið
betra starf huganum kærara og þar á
auðvitað hið yndislega samstarfsfólk
mitt allt frá þessum tíma sinn ríku-
lega hlut, ráðandi í raun.
Framkvæmdastjóri bandalagsins,
Ásgerður var mér að mjög góðu
kunn frá bindindishreyfingunni svo
og frá úthlutun styrkja til bifreiða-
kaupa, en um hana hélt hún sínum
mildu en ákveðnu móðurhöndum svo
réttri líkingu sé til skila haldið.
Framkvæmdastjóra Hússjóðs, Önnu
Ingvarsdóttur, hafði ég hitt og sannast
sagna hlakkaði ég til samstarfs við
þessar tvær afbragðskonur og svo var
Guðríður mín Gísladóttir þama einn-
ig með alla afgreiðsluna á sínum
traustu herðum.
Formanninn, Arnþór Helgason,
þekkti ég talsvert sem hinn baráttu-
glaða talsmann öryrkja svo og lög-
fræðing bandalagsins, sómadrenginn
gengna, Jóhann Pétur Sveinsson, ekki
síður ötulan i réttindabaráttunni, svo
margt var mér kunnugt um bandalag-
ið og félög þess frá þeim sem og fleiri
góðum og gegnum liðsmönnum, þar
sem fremst hafði farið flokkssystir
mín, Ólöf Ríkarðsdóttir, sú sem færði
mér hin góðu tíðindi um starfið.
Öryrkjabandalagið hafði nýlega þá
fengið með lögum frá Alþingi hinn
dýrmæta tekjustofn sinn, lottóið, sem
þeir Oddur Ólafsson og Vilhjálmur B.
Vilhjálmsson höfðu með hóglátri ýtni
sinni og kappsemi fengið okkur
alþingismenn til að samþykkja, þó
ekki hefði mig grunað það, er ég
fylgdi því máli af mikilli einlægni, að
ég væri með því að leggja grunninn
að þrettán ára starfsferli mínum.
Ég fékk svo að kynnast fleiri starfs-
mönnum þandalaginu tengdu eins og
Einari Aðalsteinssyni, þeim hug-
þekka framkvæmdastjóra Örtækni,
sem lézt löngu fyrir aldur fram svo og
skólastjóra nýstofnaðrar Starfsþjálf-
unar fatlaðra, Guðrúnu Hannesdóttur,
sem á þarna hreina afrekssögu ásamt
sínu fólki og er auðvitað enn að á
fúllu.
Og fljótlega fjölgaði í okkar röðum,
því ljúflingarnir tveir, Kristín Jóns-
dóttir og Helgi Hróðmarsson, voru
ráðin í kjölfarið, Kristín hjá Hússjóði
og Helgi hjá bandalaginu og hafa til
heilla unnið alla tíð.
Litlu seinna kom svo enn ein af-
bragðsmanneskjan til starfa, hún
Ester Adolfsdóttir, sem af leikni og
nákvæmni heldur um alla fjárhags-
þræði bandalags sem Hússjóðs og
gott betur. Gæfa alls þessa starfs var
20