Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.2001, Síða 22

Á landsþingi Sjálfsbjargar á Siglufirði.
ég á heimavelli og eitt er a.m.k. víst
að kunnugleiki við menn sem málefni
kom ekki að sök. Þessi samskipti
gátu oft reynt á þolrif manns, því
oftar en skyldi mætti manni þekk-
ingar- og skilningsleysi, nema um
hvoru tveggja væri að ræða, en
ánægjuleg dæmi fleiri um erindislok
sem unnt var að fagna og vel væri
þess vert að halda til haga, þó síðar
verði. Kjara- og réttindamál hvers
konar voru ævinlega efst á baugi og
mörgu þokað til betri vegar vissulega,
en þó er í raun skelfilegt, hve hið
margumtalaða góðæri, og sem sann-
arlega hefur fært mörgum mikið,
hefur gengið hjá garði þeirra sem
minnst bera úr býtum, jafnvel tekið á
sig sérstaka króka til að forðast það
að færa réttlátan skerf heim í hlað-
varpa þeirra. Þar hefur list prósentu-
reikningsins verið óspart iðkuð til að
leyna þeim raunveruleika, hve fáar
krónur hver prósenta hefur fært í
launaumslög öryrkja. En ekki meira
um það, en vonandi rennur upp betri
réttlætistíð en við höfum upplifað
þessi “gullnu” góðærisár.
Máske er mér kærastur sá þáttur
starfsins sem sneri að einstaklingun-
um sem til mín leituðu með sín
mörgu og ólíku erindi og þó rétt að
taka fram, að erindisefhin voru oftast
ekki þau ánægjulegustu. Ég hafði á
þingárum mínum fengið mörg slík
erindi og var því alls ekki alveg
óviðbúinn, en þegar ég lít til baka þá
ógna mér þau tilefni sem mér voru
kynnt, sú mikla og alvarlega neyð
sem alltof oft blasti við og auðvitað
alltof oft komið of seint, þegar í
hreint óefni var komið og fátt mátti til
varnar verða. Það var samt undraoft
sem eitthvað var þó unnt að gjöra til
úrlausnar og hnika málum til betri
vegar og það er ánægjuefni í dag, hve
oft maður hittir fólk sem þakkar fyrir
þá fyrirgreiðslu og úrlausn sem feng-
in var á sinni tíð hjá Öryrkjabanda-
laginu eða Hússjóði þess, enda vil ég
fullyrða það, að þar á bæjum lögðu
allir sig fram sem frekast var unnt til
að greiða úr vandræðum fólks og svo
er gjört í dag sem allra bezt.
Þær samstarfskonur mínar voru oft
að stríða mér á öllum kvennafjöld-
anum sem að mér sótti og meðal
þeirra einhverjir “fastagestir”, sem
þær töldu ekki einleikið hve oft
kæmu, en svo tók ég saman gesti
mína einn dæmigerðan mánuð og þá
kom í ljós að karlkynið hafði vinn-
inginn, en ég er nú fyrst að ljóstra
þessu upp, því mér þóttu þessar
elskulegu athugasemdir þeirra vin-
kvenna minna ágætar, þær efldu
a.m.k. karlmennskuvitund mína eða
þannig sko ! Nær hvert erindi kallaði
á símtöl eða bréfaskriftir og því gat
þetta eðlilega undið upp á sig, en allt
átti þetta rétt á sér og oftar en ekki
varð af árangur og þá voru það gleði-
legustu verkalaunin. Það var hrein
undantekning, ef viðkomandi tók
ekki vel á erindum okkar, hvort sem
það var nú Tryggingastofnun ríkisins,
framtalsnefndir eða skattstofur, líf-
eyrissjóðir eða félagsmálayfirvöld og
ekki má undanskilja ráðuneytin í
þessu sambandi.
Ég held að sú kurteisisaðferð sem
við notuðum með hógværri ákveðni
hafi reynzt býsna árangursrík og svo
hitt að fullyrða aldrei of mikið, svo
oft sem erindin voru lituð af óná-
kvæmni eða aðeins önnur hlið máls
reifuð og þó voru þau erindi í miklum
minnihluta sem slík einkenni höfðu.
Það var hins vegar ótrúlegt að hlýða á
þær reynslusögur, þau hreinu neyðar-
köll sem alltof oft var um að ræða og
þá svall manni oft móður í brjósti yfir
því félagslega ranglæti sem við blasti
í öllu góðærissvallinu.
En mest þótti mér þó um vert að
kynnast svo vel mörgu mætu
fólki og fá liðsinnt þó svo mörgum,
fátt held ég ylji meir á ævileið en vita
sig hafa komið einhverju góðu til
leiðar og ég á Öryrkjabandalaginu
mikið að þakka fyrir að gefa mér
tækifæri til þessa. Ýmislegt væri líka
hægt að segja ffá þessum viðtölum
sem fólk gæti brosað að, einkanlega
sitthvað sem snerti ótrúlega mikla
bersögli fólks, svo oft var óþægilegt
undir að sitja, þó eftir á virki það bara
broslegt. Einu sinni hringdi í mig
kona mikillar mæðu af mörgu tagi og
lýsti vanda sínum mörgum orðum og
bréfaskiptum við hina ýmsu aðila og
svo fór hún að segja frá hremmingum
sínum og lauk þeirri frásögn á því að
segja mér frá því, að nýbúið væri að
fjarlægja móðurlíf hennar. Hún sagði
svo í beinu framhaldi, að bezt væri að
hún kæmi á minn fund og sýndi mér
þetta allt og mun ég hafa orðið frekar
fár við, en svo bætti blessuð konan
því við, að ég þyrfti að geta lesið öll
þessi bréf og þá mun ég hafa gefið
henni tíma samdægurs eða svo segja
þær vinkonur mínar, sem ég sagði
auðvitað frá öllu saman.
Ég ætlaði mér aldrei að verða annað
en félagsmálafulltrúi og ritstjóri hjá
bandalaginu, en það var fyrst og síð-
ast “sök” Hauks Þórðarsonar sem for-
manns þá, að ég féllst á að vera
framkvæmdastjóri í lokin ásamt auð-
vitað ritstjórninni. Starfssviðið
breyttist þó ekki eins mikið og vænta
mátti, svo kunnugur sem ég var öllu
og góðu búi í hendur mér skilað,
a.m.k. finn ég í endurminningunni
engin skörp skil, nema þá að enn
meiru varð auðvitað að sinna, þó
ýmsu væri líka af mér létt. Megin-
áhyggjur mínar tengdust því að fá
ekki nægilega vel haldið því góða
andrúmslofti eindrægni og samheldni
sem hún Ásgerður hafði öðrum frem-
ur skapað og vonandi hefur það bæri-
lega tekizt.
22