Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.2001, Síða 55

Nýjar leiðir til að fa
starfsfólk í liðveislu
r
rið 1997 var komið á fót sam-
starfi milli Fjölskyldu- og
félagsþjónustu Reykjanes-
bæjar og Fjölbrautaskóla Suðurnesja
til að reyna að mæta þörfum fatlaðra
eftir liðveislu en erfitt var að fá fólk
til slíkra starfa. í fyrstu var sam-
starfið á þann veg að þeir nemendur
sem höfðu áhuga á að vinna í lið-
veislu skráðu sig í áfangann LIÐ 103
hjá Fjölbrautaskóla Suðurnesja og
unnu í liðveislu hjá Fjölskyldu- og
félagsþjónustunni. Þeir fengu þrjár
einingar fyrir starfið en fengu að
öðru leyti ekki umbun fyrir starfið.
Þetta fyrirkomulag reyndist ekki
nógu vel því að nemendur áttu það til
að flosna upp úr starfinu. Því var
ákveðið árið 1998 að nemendur
fengju bæði greidd laun frá
Fjölskyldu- og félagsþjónustunni
fyrir framlagða vinnu og þrjár
einingar til náms hjá Fjölbrautaskóla
Suðurnesja.
Ferlið er þannig í dag að þeir
nemendur sem hafa áhuga á að vinna
í liðveislu skrá sig í áfangann LIÐ
103. í framhaldi af því hafa þeir sam-
band við námsráðgjafa hjá Fjöl-
brautaskóla Suðurnesja sem bendir
þeim á að panta viðtal hjá félagsráð-
gjafa hjá Fjölskyldu- og félagsþjón-
ustu Reykjanesbæjar. Nemendurnir
koma síðan í atvinnuviðtal hjá félags-
ráðgjafa. Félagsráðgjafinn hefur síð-
an samband við námsráðgjafann til
María Gunnarsdóttir
Þetta samstarf hefur gengið
mjög vel og hefur Fjölskyldu-
og félagsþjónustan fengið gott
fólk til starfa sem oft hefur
haldið áfram að starfa við
liðveislu eftir að hafa Iokið
áfanganum. A þennan hátt
gefst nemendum tækifæri á að
kynnast börnum og ungu fólki
sem á við fötlun eða annars
konar vanda að stríða og gerir
þá um Ieið víðsýnni og
umburðarlyndari gagnvart
öðrum.
að tilkynna hverjir hafa komið í við-
tal og hverjir hafa fengið vinnu því að
á þann hátt getur námsráðgjafinn
betur haldið utan um hópinn. Nem-
endurnir þurfa að vinna 16 tíma á
mánuði í eina önn og skila inn dag-
bók til námsráðgjafa einu sinni í
mánuði til að ljúka áfanganum.
Námsráðgjafi og félagsráðgjafi bera
síðan saman bækur sínar í lok annar
til að meta hvort nemendurnir hafi
staðist áfangann.
Námsráðgjafi og félagsráðgjafi
hafa farið í kennslustundir til að
kynna áfangann fyrir nemendum.
Áfanginn LIÐ 103 er valáfangi og
hægt er að velja hann bæði á haust-
og vorönn. Hann er aðeins fyrir
nemendur 18 ára og eldri. Það er mis-
munandi hve margir nemendur velja
LIÐ 103 en þeir hafa verið frá
tveimur og upp í fimm á hverri önn.
Þetta samstarf hefur gengið mjög
vel og hefur Fjölskyldu- og félags-
þjónustan fengið gott fólk til starfa
sem oft hefur haldið áfram að starfa
við liðveislu eftir að hafa lokið áfang-
anum. Á þennan hátt gefst nemend-
um tækifæri á að kynnast börnum og
ungu fólki sem á við fötlun eða ann-
ars konar vanda að stríða og gerir þá
um leið víðsýnni og umburðarlyndari
gagnvart öðrum.
María Gunnarsdóttir,
félagsráðgjafi hjá Fjölskyldu- og fé-
lagsþjónustu Reykjanesbæjar.
Hlerað í hornum
Það var um miðja öldina að hús-
kveðja var haldin yfir konu í sveit-
inni. Sonurinn var í vandræðum með
hvað syngja ætti en hann var for-
söngvari. Prestur leggur til að sungið
verði úr Passíusálmunum, þeir
bregðist aldrei. Sonurinn blaðar í
bókinni og byrjar svo að kyrja: “Sjá
hér hve illan endi ótryggð og svikin
fá”.
Karl einn kom inn í rammagerð til að
hitta kunningja sinn og hlassaði sér
niður á borð án þess að gæta að því
að þar lá límborið spjald sem átti að
láta í umgerð. Eftir dágóða stund
rauk hann út en furðaði sig á flissandi
krakkafansi sem elti hann. En þegar
hann uppgötvaði ástæðuna brá hon-
um í brún, því á spjaldinu stóð gulln-
um stöfum: Drottinn blessi heimilið.
Tvær vinkonur voru í golfi, þegar
önnur þeirra sló upphafshögg af
fullum krafti sem fór í allt aðra átt en
hún ætlaði. Kúlan stefndi beint á
karlmann einn og sá féll til jarðar
haldandi báðum höndum milli fóta.
Þær hlupu til og maðurinn var enn í
sömu stellingu. Vinkonan sem
höggið gaf baðst innilega afsökunar
en sagðist vera sjúkraþjálfari og bað
um að fá að athuga þetta nánar. Eftir
dálítið þref féllst maðurinn á það og
sjúkraþjálfarinn fékk hann til að
leggjast á bakið, tók hendur hans frá,
renndi buxnaklaufinni og fór að með-
höndla hann ofur varlega. Spurði svo
hvernig honurn þætti þetta. Henni
brá heldur betur við svar mannsins:
“Þetta er mjög gott en ég er nú samt
alveg að drepast í þumalfingrinum”.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
55