Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.2001, Side 57

eldri unglinga til heimsókna til þeirra
sem eru félagslega einangraðir með
því að spjalla, spila eða stytta þeim
stundir á einhvern hátt. Þar fengju
unglingarnir hlutverk og gætu jafn-
framt lært af reynslu þeirra fotluðu
og einangruðu. Það er þó nauðsynlegt
að unglingunum sé gert ljóst hversu
mikilvægt sé að þiggja þær veitingar
sem í boði eru í slíkum heimsóknum.
Það hryggir nefnilega viðkomandi ef
ekkert er þegið, það virkar neikvætt.
Veitandinn fer að skammast sín fyrir
það sem hann býður eða heldur
kannski að gesturinn hafi ekki lyst á
að drekka úr glösunum af einhverjum
ástæðum. Upplifunin er niðurlæging,
vonleysi og örvænting.”
Þarna eru góðar ábendingar og um-
hugsunarverðar fyrir okkur öll. Hún
heldur áfram: “Dagvistanir fyrir fatl-
aða eru í boði víðs vegar og leita
margir þangað, en enn fleiri koma sér
ekki til þess vegna feimni og fram-
taksleysis. En því miður eru sumar
þessar dagvistir þannig að fólk hefur
það á tilfinningunni að það sé bara
þar í geymslu, sé þar til að Iáta tím-
ann líða. Finnur næstum jafnmikið til
einsemdar þar og heima hjá sér og
jafnvel meiri.”
Veldur nútímatækni einangrun?
í lokin ræðir þessi hugrakka kona
um einsemdina út frá börnunum
sínum: “Því miður er það þannig í
okkar þjóðfélagi að börnin okkar og
barnabörn koma of sjaldan í heim-
sókn að okkar mati og hringja jafnvel
ekki langtímum saman og þegar við
hringjum svarar talhólf eða sím-
svari.!!!”
Það eina sem ég get bætt við þetta er
að nútímatækni hefur svo sannarlega
ekki bætt stöðu þeirra sem eru ein-
mana og einangraðir að þessu leytinu
til.
Reynslusaga um einsemd
Annar skjólstæðingur minn var svo
vænn að skrifa sína reynslusögu, en
hann er rúmlega fimmtugur Parkin-
sonsjúklingur, hann segir:
“Ég er einn af þeim sem haldinn er
fotlun sem ekki er sýnileg í fyrstu, en
ástand mitt er mismunandi eftir
dögum. Stundum virka ég drukkinn
vegna göngulags og hreyfinga. Það er
í sjálfu sér ekkert skrítið að fólk skuli
álíta mig í annarlegu ástandi, vegna
þess að það þekkir ekki sjúkdóm
minn, en það sem mér finnst undar-
legast og mest særandi er hinn mikli
Prestar og söfnuður
Laugarneskirkju hafa
undanfarin ár unnið ágætt
starf í þágu fatlaðra. Íbiíar
Hátúnstorfunnar hafa
meðal annarra notið góðs af
þessu starfi. í mars
síðastliðnum var efnt til
ráðstefnu um einsemd í
Laugarneskirkju. Þarflutti
Guðrún K. Þórsdóttir,
djákni, erindi það sem hér
birtist.
ofsi og hin mikla reiði sem fólk sýnir
mér. I fyrsta skipti sem ég gerði mér
grein fyrir hvernig ég virkaði á
umhverfið, var fyrir um 20 árum
síðan og var það áður en sjúkdóm-
urinn greindist hjá mér. Ég hafði farið
til heimilislæknis og leitað hjálpar en
hann úrskurðaði að ég væri að fara á
taugum og lét mig fá lyfseðil fyrir
róandi lyf. Ég fór í apótekið skjálf-
andi frá hvirfli til ilja eins og hundur
nýkominn af sundi, enda tók af-
greiðslustúlkan þegar upp stóran
stimpil og stimplaði þegar i stað á
ennið á mér “DÓPISTI.”
Seinna þegar ég kynntist þessari
afgreiðslustúlku nánar, en þá var ég
aftur kominn út í lífið eftir langa
sjúkrahúsvist, sagði hún mér að sér
hefði vissulega brugðið að sjá mig,
en vegna þekkingar- og kunnáttuleys-
is á mínum sjúkdómi og fylgikvillum
hans hefði hún ekki kunnað að
bregðast rétt við.”
Hið andlega ferðaiag veitir
meira sjálfstraust
Eftir að hafa hlustað á þessa þrjá
einstaklinga finnur maður hvað við-
horf okkar, sem teljumst ófötluð, hef-
ur að segja um einangrunina. Sjálfs-
mynd þeirra er í molum og umhverfið
gerir lítið sem ekkert til að byggja
hana upp.
Það er til verkfæri sem kirkjan hefur
umsjón með og er kallað HiðAndlega
ferðalag og er byggt á 12 Spora kerfi
AA samtakanna. Að fara þetta ferða-
lag í sameiningu með öðrum myndi
hjálpa mörgurn sem eru fatlaðir til að
öðlast betri sjálfsmynd og meira
sjálfsöryggi.
Hið Andlega ferðalag, með grund-
vallarreglur Biblíunnar að leiðarljósi,
er kjörið tækifæri fyrir alla þá sem
eru að leita sér hjálpar til að ná betri
tökum á lífi sínu. Handbókin sem
notuð er í þessari vinnu hjálpar okkur
til að sættast við okkur sjálf og verða
fúsari til að taka áhættu og láta sjá
okkur í nýju umhverfi. Við förum að
leita eftir vinum og samböndum sem
eru endurnærandi, örugg og stuðn-
ingsrík. Við förum að viðurkenna að
fólk samþykki okkur eins og við
erum.
Að sættast við sjálfan sig
I sáttinni við sjálfa okkur fáum við
að reyna hina dýrmætu gjöf sem felst
í því að lifa æðrulausu lífi, við ein-
angrum okkur sjaldnar, förum að tjá
tilfinningar okkar á frjálslegri hátt,
förum að rækta fyrri vináttusambönd
okkar og taka virkari þátt í samfélag-
inu.
Með þessu verkfæri Guðs gætum
við sem störfum fyrir kirkjuna stutt
við bakið á þeim einangruðu ein-
staklingum sem eiga við einhvers
konar fötlun að stríða og finna til
vanmáttar og einsemdar í sínu dag-
lega lífi. En eins og með alla sjálfs-
hjálparvinnu þurfa einstaklingarnir
að vera tilbúnir að takast á við sína
andlegu líðan á skilvirkan og mark-
vissan hátt.
Þversagnir bænarinnar
Ég ætla að Ijúka þessu erindi mínu
með því að lesa um þversagnir bæn-
arinnar:
Ég bað Guð um styrk til að ég gæti
náð árangri.
Ég var gerður veikburða svo að ég
mætti læra að hlýða í auðmýkt.
Ég bað um góða heilsu svo að ég gæti
gert ennþá meira.
Ég hlaut fötlun svo að ég gæti unnið
meiri afrek.
Ég bað um ríkidæmi svo að ég öðl-
aðist hamingju.
Ég hlaut fátækt svo að ég yrði vitur.
Ég bað um völd svo að ég hlyti lofstír
manna.
Ég fékk veiklyndi til að ég fyndi hve
ég þarfnaðist Guðs.
Ég bað um að öðlast allt svo að ég
gæti notið lífsins.
Ég hlaut Iíf svo að ég gæti notið alls.
Ég fékk ekkert af því sem ég bað um
- en allt sem ég vonaðist eftir.
Samt sem áður og þrátt fyrir mig var
ótöluðum bænum mínum svarað.
Ég hef hlotið meiri blessun en allir
aðrir. Amen.
Guðrún Þórsdóttir.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
57