Hvöt - 30.04.1949, Síða 7

H V ö T
5
rauðra varanna, gleðiljóminn geisl-
ar úr augum hennar.
Hún er í sjöunda liimni, syngur
og leikur við lxvern sinn fingur. Ég
læt mig gruna, að það séu ekki ein-
göngu Straussvalsarnir, sem valda
þessari miklu gleði. Timinn, sem
mótið stóð jdir, liafði ekki verið
nein paradís fyrir Gunnillu. Hún
var allt í öllu, skipulagði, leiðheindi
og stjórnaði.
Ef eitthvað amaði að, ef eitthvað
vantaði, var lirópað: Gunnilla!
Gunnilla! Allir sneru sér til Gunn-
illu með allt. Hún leysti vel úr öllu.
Umsjá hennar var til mikillar fyrir-
myndar. Nú er atið á enda og allt
liafði fai-ið vel. Hún hefur vissulega
ástæðu til að gleðjast.
Við stígum dansinn um stund,
glöð og létt í lund.
Allir dansa. Menn svífa arm i arm
eftir lireimfögrum tónunum. Söng-
urinn fyllir salinn. Þessi mikla
gleði stendur til kl. 1,30 um nóttina.
Þá takast allir innilega i hendur og
syngja nokkra söngva að skilnaði.
Við göngum út í svala sumarnótt-
ina. Öll náttúran er í fasta svefni.
Það er unaðsleg kyrrð.
1 hringiðu borgarlífsins.
Hinn ekki langþráði brottfar-
ardagur rennur upp. Sólin brosir
glatt á himninum.
Kl. 8 eru allir saman komnir fyr-
ir utan Storbrunn, nema Tyrkinn
og tveir aðrir. Þeir koma másandi
nokkrar mínútur yfir átta. Tyrkinn
ávarpar Gunnillu og hiður afsökun-
ar: „Gunnilla, my chief, I am sorrv“.
Við stígum upp í lestina. Hún
brunar af stað. Við fjarlægjumst óð-
unx þessa paradís á jörðu. Fei-ðin
gengur greitt. Við erum flest fremur
dauf í dálkinn og grútsyfjuð. Það
er skipt urn lest einu sinni á leið-
inni til Stokkhólmsborgar. Það er
lítið „sport“ í að dragast með hlý-
þungar töskurnar milli lesta i sól-
arhitanum.
Eftir að komið er inn í Stokk-
hólmshorg liefst stritið fyrir alvöru.
Við skiptum margoft um vagna. Það
eru eilíf hundahlaup og troðningar
með töskurnar.
Eftir rnikið erfiði komurn við á
ákvörðunarstað, snoturt veitinga-
hús í Stokkhólmi, sem nefnist
Fatburen restaurant. Það er tekið
mjög' vel á móti okkui'. Við erum
leidd inn i stóran boi'ðsal. Þar biða
okkar rjúkandi réttir og svalir
drykkir.
Það er ekki mikið um áthesta í
okkar hópi, en nú eru allir svangir
og taka hressilega til matar síns.
Þegar nokkuð er liðið á máltið-
ina, kemur ungur, fallegur nxaður
inn í salinn. Hann liefur upp raust
sína og mælir á enska tuixgu. Hann
býður okkur lijartanlega velkomin
í ixafni samvinnufélags þess, senx
rekur postulíixsverksmiðjurnar i
Gustavsherg, en þangað er ætlunin
að hjóða okkur eftir máltíðina.
Hann ræðir nokkuð unx sænsku
samvinnuhreyfinguna (tlie co-
operative nxovement of Sweden),
hversu liún liafi nxeð tímanum oi'ð-
ið æ stórtækari á sviði iðnaðar og
verzlunar, og hversu hún hafi þrýst