Hvöt - 30.04.1949, Qupperneq 26

24
H V ö T
Átumein er andans leti,
upp til starfs, er lyftir þjóð!
Minnumst þess, að við erum fámenn
þjóð og af þeim þúsundum, sem
þetta land byggja, má ekki ein ein-
asta sál eyða einum einasta degi
til ónýtis, ef við eigum að bjarga því,
senx okkur er lijartfólgið, og halda
áfrarn að vera fullvalda og sjálfstæð
menningarþjóð. Yngri kynslóðinni
er oft sagt til liróss, að hún sé glæsi-
leg á velli, frjálsmannleg og tigin í
fasi. Það er bægt að gleðjast yfir
jxessu, svo Iangt sem það nær. En
þetta er ekki nóg. Aðflutt stundar
velmegun, menguð af böli umheims-
ins og striði, fengin á kostnað okkar
eigin sæmdar og' réttar, getur orðið
okkur dýrt spaug, lirein hefndar-
gjöf, sé liún ekki um leið gerð að
undirstöðu nýrra andlegra verð-
mæta. Nýsköpun liugsjóna og nxann-
gildis verður að lialdast í hendur við
liiixa efnislegu nýsköpun, ef vel á
að vera. Þegar ekki er boðið upp á
annað eix forheimskxin og spillingu,
verður æskan sjálf að konxa til
skjalanna og skapa sér siðferðilegan
grundvöll til að byggja á.Þegar ekki
er lxoðið upp á annað en tóbak og
brennivín, verður æskan að endur-
heinxta sitt land, reisa síix vígi. Fraxxx-
þróunin er undir okkur konxin, Ný
öfl , heilbrigð og' sterk, hafa jafnan
brotizt franx, þegar nxest hefur legið
við. Þannig birtist oss Iiið eilífa
endurfæðingareðli tilverunnar í
baráttunni við hrörnun og dauða.
Ég held, að mælirinn sé nú að
verða fullur og timi æskulýðsiixs til
dáða sé að renixa upp. Frjalsmann-
legur og stórvaxinn nxun hinn is-
lenzki æskulýður hefjast haixda og
gera upp við öfl sundrungar og
siðferðisspillingar. I unga fólkinu
býr það, sem koma skal, ekkert mun
því standast liina réttlátu reiði þess.
Það er æðsta taknxark liverrar
kynslóðar að vera ætlunax'verki sínu
samboðin. Gerum því allt, er við
megunx, til þess að leysa hlutverk
okkar sem bezt af hendi!
Ásta Sigurðar,
Kennaraskólanum:
^equiem cjf paAt awd
Þótt moldin gljápa feli lífsins fræ
og faðmi vefji stirðan, kaldan ná.
Þótt brotnir viðir kljiífi sollinn sæ,
og sokknir knerrir gisti djápin bhí.
Þótt kaldur jökull fjötri frjóa mold,
og funageislum eygló brenni svörð,
þá rakna drómar, fæðist líf af fold
er falla vorsins hofgu tár á jörð. —
Þái fræið smáa fellir af sér bönd
ogfléttar sterkum rótum nakin bein,
þá rótlaust sprekið rekur hægt
að strönd
og rótt í djápum sefur knörr
við stein.
Og moldin þögla geymir gleymdra
nöfn
og grænu skarti vefur blásið land.
Á djápsins botni hylst ’in þráða höfn
og hafvelkt sprekið skolast upp
á sand.