Hvöt - 30.04.1949, Síða 27

H V ö T
25
-J)iyuróur Ljuóiniinclíóon, í/erzlunanko lanum :
EIMDIJRIiillMIMING
Þessi saga gerðisl fyrir uni það bil
átla árum. Ég var á ferð yfir einn
hinna vestfirzku liálsa, og var 'ferð-
inni lieitið til Eyrarþorps. Þaðan
hafði ég Iiugsað mér að fá mig
fluttan yfir fjörð þann, er þorpið
stendur við.. Svo ætlaði ég að ganga
yfi r næsta háls, hinum megin fjarð-
arins, og til Fjarðakaupstaðar, en
þar ætlaði ég að híða, þar til ég
fengi ferð til hö'fuðstaðarins. Ég
Iiafði verið í sumarleyfi og skemmt
mér mjög vel, en var nú á heimleið
til að hefja hin daglegu störf mín
að nýju.
Þá er þar til að taka, er ég var á
háhálsinum. Það var snemma
morguns, um sex- eða sjöleytið.
Léttar þokuslæður lágu í fjallahlíð-
unum, og fram undan mér var
tiarnsléttur fjörðurinn, sem fjöllin
báðum megin fjarðarins spegluðu
sig í. Svo langt, sem augað ej'gði á
haf út, var hvergi vindgára að sjá,
en ég vissi, að um dagmálin eða
fyrr, myndi hvessa af hafi. I kjar-
viðri, eins og nú var, blæs hafvindur
veniulega á daginn, en hægir með
kvöldinu. Af þoku, sem kúfaðist á
yztu fjöllin, j)öttist ég geta ráðið, að
i dag myndi verða snarpur vindur.
Það var bví um að gera fyrir mig
að hafa hraðann á, og útvega mér
farkost yfir fjörðinn, helzt áður en
tæki að hvessa.
Nú var undan brekkunni að
sækja, og lá gatan, sem aðeins var
lítt fær reiðvegur, niður dalinn fyrir
ofan Eyrarþorp, milli lægða og
kjarri vaxinna ása. Röskum hálf-
tíma eftir að ég kom á háhálsinn,
náði ég til Eyrarþorps. Er ég kom í
þorpið, var vinna ekki hafin og
ekki komin almenn 'fótaferð. Þó
voru nokkrir árrisulir, flest eldri
menn, komnir á stjá. 'Ég þekkti eng-
an í þorpinu, er ég gæti snúið mér
til, svo að ég vék mér að manni,
sem ég mætti, og spurði hann, hvort
liægt mundi vera að fá sig fluttan
yfir fjörðinn. Hann tjáði mér, að
um þetta leyti væru allir tiltækileg-
ir bátar á sjó og myndu sennilega
ekki koma að, fyrr en undir hádegi,
„nema hann Jón gamli hálfviti“,
bætti svo maðurinn við. „Hann er
ekki á sjó núna og fæst sjálfsagt
til að 'fara“. Maðurinn sagði mér
síðan, að þessi Jón gamli væri ein-
setumaður, sem byggi í kofa nokkr-
um utan við þorpið. Ég innti mann-
inn eftir, hvers vegna hann væri
kallaður hálfviti, en hann eyddi
því brátt og sagði, að sennilega
væri Jón gamli gæddur jafnmikilli
skynsemi og við hvor um sig, og |)ar
eð ég hafði mestan áhuga á, að.fá
mig fluttan, spurði ég hann ekki
nánar um þetta, en þakkaði honum
fyrir upplýsingarnar og hélt svo af
stað e'ftir hans tilvísun út með sjón-
um, áleiðis til einsetumannsins.